THE BIRTHMARK

TB 14: Sekretong Malupit

Antonette:

"Oh my gosh! Oh~ babe I'm coming! " Walang tigil kong ungol.

Gravity mga teh. Ang intense ng labanan namin ni Nathan sa loob ng banyo. Parang ayoko ng matapos pa.

I'm sure na hanap hanapin niya ang alindog ko at siguradong hindi pa ito ang huling beses na gagawin namin 'to. Sisiguraduhin ko na masusundan pa ito.

Ayokong maputol ang communication namin sa isa't isa. Call it lust at first sight, but I don't care anymore.

Jonas never gave me this much. I'd never felt this feeling before. Para siyang drugs, nakakaadik. Iyong feeling na magke-crave ka pa ng mas higit pa.

Parang si Nathan ang sagot sa hinahanap ko. Ang lalaking makapagpa- satisfied sa needs at wants ko. Ramdam ko na we belong for each other.

Kahit anong mangyari ay susugal ako. I'll take risk. Kahit alam kung may Kamille na siya.
Hindi pa naman sila kasal e. Kaya malaki pa ang chance kung maagaw siya. Gusto ko maging akin si Nathan.

Pero kapag pinili pa rin niya si Kamille, ay okay lang. Kahit maging mistress niya ako.
It would be okay for me. Gusto ko siya. Hindi katulad ng pagkagusto ko kay Jonas.

"Tonette, aalis muna ako ha. May emergency lang akong pupuntahan." Paalam sa'kin ni Nathan.

"Pwede ba akong sumama?" Subok kung tanong sa kanya. Nagbabasakaling pumayag siya kaso mukhang malabo.

" Uhm, sorry pero hindi pupwede e." Hinging paumanhin niya sa'kin.

"Okay. Wait na lang kita dito." Malungkot na sagot ko. Sabi na e, alam ko namang hindi siya papayag. Sabagay, sino lang ba naman ako sa buhay niya. Bakit kasi nahuli ako ng dating, Kung nauna ko lang siyang nakilala ay kami sana ngayon at hindi silang dalawa ni Kamille ang legal.

****

Kanina pa nakaalis si Nathan pero nakatunganga pa rin ako dito.

9: 30 pm na. Nakapagligpit na ako ng mga kalat. Nakapagluto na ako, kumain na rin ako. Nakapaghugas ng pinagkainan. At kakatapos lang ng pinapanood kong palabas sa TV. Pero wala pa ring Nathan na dumating.

Nababagot na ako. So I dialled his number.

I know, I don't have the right. Pero bahala na.

Nakapitong ring bago nag busy tone.

Inulit ko ulit. Pero ang tanging sagot lang sa akin ng operator ay,

"The number you dialled is on another call. Please try again you'll call again, later."

"What the fudge! Pinaring lang tapos may kausap na agad. Ano kaya 'yon?!" Iritadong tinapon ko ang cellphone ko sa sofa.

I cut my nails. I know this is a bad habit pero hindi ko mapigilan lalo na kapag natetense ako.

"Where is Nathan? Whose with him?"

Samo't saring emosyon ang rumaragasa sa aking sistema. Ito pa naman 'yong feeling na mahirap balewalain.

I gritted my teeth. Darn. No, not again Antonette. I went to the kitchen para maghanap ng pampakalma.

Tsk, hindi ko na pwedeng maramdaman ito.

I gulp the beer in can. My hands is trembling. Nagtatalo ang isipan ko.

Oh my goodness. Anong nangyayare sa akin? I need to stop this before I could do the same mistake before.

Tsk. Nakaubos na ako ng 10 cans of rootbeer.

Bigla ko nalang naramdaman na unti- unti ng namimigat ang talukap ng aking mga mata. Pinipilit kong magdilat ng mga mata pero nalango na ata ako.

Minutes later..

I suddenly opened my eyes at narealize na nakaidlip pala ako.

Nasa isang pamilyar na lugar na naman ako. 'Yong lugar na ayoko ng balikan. 'yong lugar na pinagmulan ng lahat. Iyong lugar na saan ako natutong magkaroon ng ulirat. 'yong lugar na natuto ako ng mga bagay bagay ng isang batang musmos. 'yong lugar na puro pasakit lang ang sinapit ko. At 'yong lugar na isa sa mga naging dahilan din ng pagiging malaya ko.

I saw myself walking the corridor of the place. Tumigil ako sa isang malaki at lumang kahoy na pintuan.

Dito nagsimula ang lahat ng katuparan ng aking mga pangarap.

Nakita ko ang sarili ko, na nakikinig sa mga taong nag-uusap sa loob.

At nakita ko rin na napatigil ako at may sumilay na isang matamis na ngiti sa mga labi ko.

'yon ang mga ngiti na sumira sa buhay niya pero naging paraan ko para maging malaya.

Until now, I still don't have regrets doing that stuff. Well, sa totoo lang naiinggit kasi ako sa kanya.

Kasi ako na mas matagal na namalagi sa lugar na 'to ay never man lang napuna ng gan'on kabilis. Pero when she came, things started to change. She stole the part kung saan ako pwedeng magmayabang, na sa part na 'yon lang ako nakakaangat sa nakakarami, sa part na pwede ako maging masaya kahit panandalian lamang, pero sa isang iglap ay nawala na lang dahil bigla siyang umeeksena.

Dumating na sa point na nawalan na ako ng pag-asa na makaalis sa lugar na 'to.

But it change. It's all because of her.

When that day happens. I just utter a word thank you for her. While bidding goodbye.

She's crying in agony. She's scared.
She's screaming.. She's screaming my name to let her out. She's begging but I didn't gave her the chance.

That time I'm losing my only hope and that's the only way I could do to escape.

And fate never fails me.

Kahit alam ko, sa sarili ko na isang malaking pagkakamali ang ginawa ko, na kahit alam ko na kung sakaling makaligtas man sya sa trahedyang dulot ng ambisyon ko.

Alam kong pagkamunghi at pagkasuklam ang ibabalik niya sa akin.

That night, that tragic night..

I become someone na matagal ko ng pinapangarap na makuha.

Whatever it takes basta may t'yaga mapagtatagumpayan ko rin.

Naging mapayapa ang pagtulog ko ng gabing iyon. Sobrang payapa.

Lahat ng frustrations ko sa buhay ay naglaho nalang bigla nang maalala ko ang gabing iyon.

Kung hindi ko ginawa 'yon ay isang basahan pa rin ako hanggang ngayon. Isang talunan na na naghahangad manalo sa isang laban na malabo ang katapusan. But thanks to her.

Pero hindi ko rin maiwasang maitanong sa sarili ko, kung
nakaligtas kaya siya? O tuluyan na siyang nilamon ng kahapon?

Kung nakaligtas man siya, hindi ko rin alam kung makilala pa niya ako.

Ang laki na ng pagbabago. Ang dami ng nabago.

Hindi ko alam kung maging casual ako sa pagkikita namin kung sakali, kung sakaling buhay pa siya.

Marami ang namatay sa trahedyang 'yon. Hindi na makilala ang iba. I don't know if she's still alive or kasama na s'yang nalimot ng kahapon.

Hindi na nabigyan ng hustisya. Dapat lang na hindi nila pagtuunan. Dahil ako ang madedehado.

Hindi ako makakapayag. Hinding hindi.