GECE'NİN MAVİ KARANLIĞI (TAMAMLANDI!)

67.Bölüm MİSAFİR..

Selam arkadaşlar, nasılsınız bakalım?

Yeni bölümle karşınızdayım. Umarım beğenirsiniz.

Konserde olduğum için erken atamadım, üzgünüm..

Haftaya sanırım düğün hazırlıkları başlayacak, hazır olun..😶

Bizi instagram hesabımızdan da takip etmeyi lütfen unutmayınız. Hikaye bilgilerine oradan ulaşabilirsiniz. Destekleriniz önemli..

Bu bölümü okuyucum @sariogluzaur 'a hediye ediyorum.

Bölüm isteyenler bana yazın, genelde bir önceki bölümde yorum yapan yeni arkadaşlar adına yazıyorum. Bilginiz olsun..

Sormak istediğiniz her soruya her zaman açığım, çekinmeyin aslancıklar..🤗

Şimdi keyifli okumalar olsun..

..

SELİN'in ağzından..

Şirketteki işlerimi bitirdiğim gibi çıkmak için ayaklandım. O Ali denen adamla görüşmek istememem dışında, önemli bir işim vardı.

Saatime baktım üzerimi düzelttikten hemen sonra. Az kalmıştı uçağın inmesine ve anca giderdim havaalanına.

Araba da artık benim değildi. Onu kullanmayı reddederek, annemlerde bırakmıştım. Şimdilik öğrendiğim şeylere karşılık yapabileceğim buydu. Ev işi de bir aya hallolacaktı, yani evlendiğimde.

O Mertoğlu olacak aileden tek bir iğne istemiyordum. Kendi paramı kazanıp, istediğim arabayı alabilirdim zamanla. Zaten çokta önemli değildi.

Çantamı elime aldığım gibi, topuklarımı sert zemine vura vura çıktım odadan. Hemen Berk'in önüne gelmiştim ki, yan odamın kapısı da açıldı. Gelen sesle otomatikman o tarafa baktığımda, onu gördüm.

Birkaç saniye de olsa göz göze geldik..

Sabahki toplantıdan beri görmemiştim onu. Uzak duruyorduk birbirimizden. O yüzüğü taktığı zaman benim için çok şey değişmişti.

Gözlerimi devirerek ondan çektiğimde yanıma doğru gelişini hissediyordum. Gerçi benim için değil, kendi asistanı Ayşe'ye geliyordu elindeki dosyalarla.

Berk ve Ayşe'nin masalarının neden yan yana olduğunu  işte şimdi daha da düşünmeye başladım. Gereksizdi kesinlikle.

"Berk bana bir taksi çağırır mısın?" dediğimde ben,

"Ayşe bunlar tamam.." diyerek dosyayı uzatmıştı.

Aynı anda konuşmamız da istemsizce birbirimize bakmamıza neden oldu tabi. Yine göz gözeydik.

"Araban yok mu senin?" dediğinde kaşları çatıktı.

"Yok.. Benim değilmiş.." dediğimde ifadesizdim. Gerçi bu mavi salağına neden cevap verdiğimi bilmiyordum.

Sustu.

Sıkıntıyla gözlerimi çekip Berk'e baktım.

"Hallettin mi?" dediğimde telefona daha dokunmamıştı bile..

"Ben de çıkıyorum. Seni de evine bırakırım.."

Sözleriyle aniden ona döndüğümde, anlayamıyordum onu. Sonra elindeki alyansı gördüm saçlarına parmaklarını geçirdiğinde. Kan beynime sıçramadı desem yalan olurdu.