GECE'NİN MAVİ KARANLIĞI (TAMAMLANDI!)

GELECEK BÖLÜMDEN..

GELECEK BÖLÜMDEN BİR KISIM..

ACABA NELER OLDU? SELİN NEDEN BU HALDE?

Cevaplar ve daha niceleri haftaya yeni bölümde..

O zaman kadar,

AŞK'la kalın..

SELİN'in ağzından..

..

Ali yavaşça arabayı sürerken, ben hemen yanındaki yerimi almış ve kararmaya başlayan şehri izliyordum. Zor bir gün geçirmiş olmanın yorgunluğunu tüm hücrelerimde hissediyordum. Bir de merakım nereye gideceğimiz yönündeydi. Aslıda tam tahmin ettiğim yoldaydık..

Ali otoparka aracı yerleştirdiğinde, sessiz kalmaya devam ettim. Kapımı açıp beni tutarak yavaşça çıkardı araçtan. Yavaş hareketlerle beni kolunun altına alıp yönlendirdiğinde, o eve gitmek istediğimden emin değildim..

Derin bir nefes aldım. O eve en son yıllar önce gitmiş olsam da aslında bize ait olan tek yerdi. Her köşesinde bir anımız vardı. Kötü düşünceleri kafamdan atmaya çalıştım, Ali'ye yaslandım.

Evin kapısını kendi anahtarıyla açtığında, benim anahtarımın nerde olduğunu merak ettim. Önden girip girişteki ışığı açtığında, gözlerimin ışığa alışmasını bekleyerek, yıllar sonra ilk kez adım attım evimize. Yine bu evden çıktığım gibiydim.

Dağılmıştım..

Her anlamda..

Bir adım daha attığımda hemen sağ tarafımdaki aynalı dresuarın üzerine bırakılmış olan kendi anahtarımı gördüm. Hemen ona dokunmak istedim ve dokundum. Aynada kendimi yansımamı gördüğümde ise, alayla gülümsedim. Artık bu dağılmalara alışkın değil miydim?

Sonra başımı tekrar Ali'ye çevirdiğimde gülümsemeye çalıştığını gördüm, gergindi.. Beni bu eve neden getirdiğini biliyordum. Kendi bedenini önümden çekip, duvara yaslandı. Bana geçmem için yol açıyordu ki evi istediğim gibi dolaşabileyim..

Birkaç yavaş adım attıktan sonra kapısı açık olan 'bizim odamıza' kapı girişinden bir göz gezdirdim. Sanki yıllar öncesine dönmüştüm. Her şey bıraktığım gibiydi.. Sadece çarşaflar değişmiş, bembeyaz ipekler yayılmıştı. Sanki yeni bir sayfa açılacaktı yıllar sonra bizim için bu evde..

Odanın içine doğru birkaç adım atıp, eşyalarımızın olduğu dolabın önünde durdum. Yıllar önce buraya birçok eşya getirmiş, hatta bir kısmını da Ali'yle aşağıda bulunan avmden almıştık. Düşüncesi aklıma dolarken, kalbim sızlıyordu. Derin bir nefes alma ihtiyacı duydum.

Dolabın kapaklarını iki elimle açıp, içindeki kıyafetlerin üzerinde ellerimi gezdirdim yavaşça. Beni Ali'nin kapıdan izlediğini biliyordum..

Sonra banyoya baktım.. Orada da her şey yerli yerindeydi.. Havlularımız hala yan yana duruyordu askıda..

O an düşündüm. Acaba aşağıda da Elif'le Ali'nin havluları da yan yana duruyor muydu bizimkiler gibi?

Başımı sağa sola sallayarak o kalbimi kıran düşünceyi aklımdan çıkarmaya çalıştım..

Odamızdan çıkıp mutfağa ufak bir göz attım. Hemen lavabonun üzerindeki dolabı açtım. Merak ettiğim şey ikimize ait olan, minik mavi yıldızlı kahve fincanlarımızın orada olup olmadığıydı. Evet oradaydılar yine yan yana..  (fincanların resmi multide) Gülümsedim dudaklarım hafifçe kıvrılırken..

Bu sefer salona adımladım ve orada da her şeyin yerli yerinde durduğundan tek tek bakarak emin olduğumda, eve girdiğimden beri tuttuğum derin nefesi ciğerlerimden bıraktım. Her şey şuan iki yıl öncesindeki gibi yerli yerinde, değişmeden duruyordu.