Hartstocht in Casablanca-Deel 2 (Actief)

Hoofdstuk 30

Selma bleef als aan de grond genageld staan.....

In eerste instantie wilde ze het liefst stilletjes rechtsomkeer richting de uitgang vluchten. Wég van alles wat haar aan die afschuwelijke nachtmerrie herinnerde.

Ramona rammelde onbewust voortdurend aan Selma's 'pantser'. Maar ze hield 'de luiken' van haar ziel gesloten en wilde nergens over praten. Ze verroerde zich niet....

"Láát me maar even. Ik moet nóg effe bijkomen. Belaid en ik hebben ons verslapen tijdens de siësta. Snap je?"

Selma's uitspraak klonk snibbig, maar ze herstelde zich rap, waarna zij vliegensvlug een geforceerde glimlach op haar gezicht toverde.......

"Lieve schoonzus, Maak je niet druk om mijn wispelturige mood! Jij, my Side-kick en ervaringsdeskundige weet als géén ander wat die gierende zwangerschap hormonen met onze gemoedstoestand kan doen. Toch?",prevelde ze onbewust zachtjes terwijl ze Ramona een knuffel gaf.

Ramona knikte erkentelijk en schoot in de lach. Vervolgens greep ze enthousiast Selma's frêle hand vast en sleepte haar mee. Huppelend op haar stiletto hakken beende ze vóór Selma uit, richting de gezellige tafel in het restaurant waar alle dames zaten te keuvelen.

Ouafa staarde lachend met toegeknepen ogen naar Selma.....

"Shouf!...Daar komt onze Doornroosje op haar dooie akkertje aankakken. Dat krijg je ervan als je een onverzadigbare man zijn zin geeft. Ach, lieve Zwina, beter een man die vóór jou blijft smelten, dan ééntje mét twee gezichten. Dat houd de passie tussen jouw en Belaid brandend. Blijf allert! Want als het vuur gedoofd is, komen er desparate vrouwen als aasgieren om jouw vent heen zwermen".

De dames begonnen in koor te lachen, waarna Siham giechelend gebaarde dat Selma naast haar kon zitten... ..

Ze nam plaats en bestudeerde consciëntieus de druk pratende Siham. Prompt stak die machteloze gevoel weer de kop op. Het frustreerde haar lichtelijk dat ze nog niets had gedaan met die alarmerende instinctieve gevoel.

Het voelde alsof ze non-stop de adem inhield, de spanning sluimerde in haar lijf. Ze observeerde Siham secuur.....

Wat was zij een wrak geworden, getekend door zorgen. Selma had er geen ander woord voor. Ze oogde bleekjes, was sterk vermagerd en had holle, lege ogen.

Siham had niets door en begon op aansporing van de ándere dames aan een mega update óver haar struggles met Amir 'so far'. Ze hief eerst haar glas ijskoude Marokkaanse Mojito moktail omhoog.....

"Besaha Meiden!....."Fouad is opgepakt! En ik ben daar eerlijk gezegd niet rouwig om. Alles wat mensen in de kwade zin doen, denken of zeggen, komt uiteindelijk weer op ironische wijze bij hen zelf terug. Goede daden leiden tot goede gevolgen en kwade daden leiden tot slechte gevolgen!".

"Fouad zou op het eerste gezicht, met zijn fotogenieke uitstraling, als model in een ordner van de Moroccan Voque kunnen worden opgenomen. Maar schijn bedriegt! Kortom: Beoordeel een persoon nooit op zijn uiterlijke verschijning!

"Gebruik ten alle tijden jouw intuïtie en geloof niet alles wat je ziet! Zelfs zout lijkt op suiker! Een onverzorgde type kan je aardigste buurman zijn zonder strafblad, en een keurige geschoren afgestudeerde gladjakker de grootste criminele schoft!"

"Door zijn frauduleuze praktijken kwam zowel de nalatenschap van mijn wijlen broer Mo, als mijn huwelijk in een helse achtbaan terecht. Fouad's criminele wanbeleid zorgden er eindstand vóór dat Amir en ik, op advies van de recherche halsoverkop moesten vluchten van ons huis en haard in Nederland.

"Het was de donkerste periode van mijn leven. De weken werden maanden en de maanden werden een jaar. Op een gegeven moment raak je gewend aan dat ellendige gevoel, ook al weet je dat het niet normaal is".

"Gaandeweg kreeg ik last van hyperventilatie, en stresste om het kleinste wissewasje. Ik zag het ook bij Amir. We waren elkaar ergens onderweg kwijtgeraakt. Ons prille huwelijk stond onder zware spanning".

"Het is net als met een strandbal die je onder water probeert te duwen: Vroeger of later schiet-ie toch de lucht in. Ik ging eraan onderdoor. Vanaf dat moment ging bij mij eindelijk de knop om".

"Éénmaal hier in Marokko moesten we vóór ons geluk vechten. We hadden niéts meer te verliezen. Ik had direct wel het besef, dat ik niet zomaar zonder slag of stoot mijn huwelijk op zou geven. De aderlating was al onze langdradige, pijnlijke, doch eerlijke één-op-één gesprekken".

"Amir gaf voor het eerst toe dat hij het kwetsend vond dat ik bewust mijn rol in de zaak achterwege hield. Eerlijkheidshalve had ik hem toendertijd, ronduit moeten vertellen dat ik de officiële eigenaar was van de zaak, en niet Yussuf. Voor hem voelde dat alsof ik niet trots op hem was, alsof hij had gefaald".

"Daar heb ik mijn excuses voor aangeboden. Het was één grote opluchting om na al die tijd weer echt met elkaar te communiceren. Zijn erkenning voor mijn beweegredenen en emoties was precies wat ik nodig had".

"Zodra wij vrouwen ons in allerlei bochten wringen om onze echtgenoot niet op de tenen te trappen, gaat het finaal mis! Maar ik wist precies waarom ik het had nagelaten: Ik wilde hem géén tastbare herinnering geven aan het roerige, onbesproken wanbeleid in de zaak van mijn geliquideerde broer Mo".

"Tijdens mijn studie, leerde ik dat er verschillende manieren zijn waarop mensen reageren als er iets heftigs gebeurt: Ze vluchten, vechten of doen helemaal niets. Flight-Fight-Freeze. Dat ik bevroor, was geen bewuste keuze, het gebeurde gewoon. Die inzicht is heel belangrijk voor mij".

"Achteraf gezien realiseer ik mij des te meer dat wij professionele hulpverleners, occasioneel de slechtste patiënten zijn. We helpen jaarlijks duizenden hulpbehoevenden, maar in ons eigen privéleven maken we er soms eigenhandig een zooitje van".

"Al die mooie oplossingen en adviezen die wij oprecht aan anderen geven, passen we zelf nauwelijks toe in dergelijke situaties. Onbedoeld slaan we eigengereid die verlossende antwoorden in de wind".

"Weet je wat zo wrang is? Ik raak nog steeds geëmotioneerd als ik mijn verhaal vertel. Voorheen kon ik niet eens de eerste zin afmaken zonder in huilen uit te barsten. Alham Dul Allah, de scherpe randjes zijn eraf, ik kan weer rustig ademhalen".

"Amir en ik zijn flink onderuitgegaan en ternauwernood weer opgekrabbeld. "Tel je zegeningen", denk ik dan. Maar ik ken Amir als mijn eigen broekzak. Die legt zich niet zomaar ergens bij neer. Precies een van de redenen waarom ik hem zo geweldig vind".....

De dames waren hevig geëmotioneerd door Siham's relaas. De 'owh's & 'awh's' waren niet meer aan te slepen.

Selma was de enige die géén kick gaf. Met argusogen volgde ze bedenkelijk Siham's rozengeur en maneschijn betoog....

Ja,...tuurlijk wist ze dat die horrible droom, waar zij en Siham in figureerden niet de werkelijkheid was. Door in haar hoofd de nare herinneringen te vervangen voor positieve gevoelens, probeerde ze als het ware haar brein opnieuw te programmeren.

En toch....Diep van binnen raakte ze nog steeds ontdaan als ze terugdacht aan die koelbloedige crimineel, met zijn doorgeladen pistool tegen Siham's slaap aangedrukt.

Allerlei scenario's schoten onwillekeurig in sneltreinvaart door haar hoofd......

"Stel dat Siham echt wat te verbergen had? Of wat als ze daadwerkelijk gevaar liep??

Het liefst wilde Selma haar linea recta confronteren. Het lag op het puntje van háár tong. Maar elke vezel in haar lijf schreeuwde: 'Doe het niet!'. Ze had geen flauw idee waar dat overweldigende gevoel vandaan kwam.

Eén ding wist ze gewoon zeker: 'Dit gaat mis! Toch hield ze wijselijk haar mond......

Selma zat in een tweestrijd. Zo extravert als ze áltijd was, maakte ze nimmer van haar hart een moordkuil....En nu??

Net op dat moment werd ze uitgerekend dóór Siham uit haar gedachten gehaald.....

"Hey you!?....."Gaat het Selma? Het lijkt of je een spook hebt gezien! Wat scheelt er?!", lachte Siham terwijl ze over Selma's rug wreef.

Snel veegde Selma een verdwaalde haarlok uit haar gezicht.....

Met rode blosjes op haar wangen keek ze Siham gericht aan..............................•~•~•~•~•~•