Hartstocht in Casablanca-Deel 2 (Actief)

Hoofdstuk 66

Omgeven met glimmende zilver, en het goud van de mooiste dwaalsterren. Werd Siham verrast door al het pracht en praal......

Vergenoegd gebaarde ze, naar de in het maanlicht glinsterende beek.

Ze had het gevoel dat ze floreerde. Dat was zo'n verrukking, dat het even duurde voor ze zich ertoe kon verzetten, dat ze nóg aan de keukentafel zat.....

Al voelde deze nieuwe facet anders dan waneer ze Khalil's presentie, en geur feilloos kon definiëren,...

Wederom twijfelde ze aan het geheel van die sprookjesachtige plaatje.

Siham bevond zich in een sereen gebied, dat zowel uit een kille windvlaag, als een grauw bepakt luchtstroom ontsproot.

Overpeinzend begon ze onrustig te woelen.......

Ze dreef,..ze draaide,...ze zweefde,.........En terwijl ze dat deed, focuste ze zich dromerig naar drie fonkelende borden...

In de verte hoorde ze dankzij haar scherpe gehoor, het gedempte stemgeluid van Mida.

Geëxalteerd aan het donkere nachtelijk gekleurde eettafel, waande ze zich de prinses van 1001 nachten....

Want ze zat er wel degelijk!...Op die roze wolk.....

In een wazige mist ontwaarde ze éindelijk haar geliefde Khalil..

"Waar was je nou al die tijd?," beet ze hem venijnig toe.

Hij glimlachte betekenisvol. Die herkenbare hunkering in zijn ogen, ontvouwde zijn diep gekoesterde liefde voor haar...

Samen weerspiegelden ze waarlijk één hart die voor twee zielen pulseerde. Fundamenteel geborgen in een oneindige achtvormig cirkel.

"Infinity!,"murmelde ze binnensmonds.

Hij omvatte teder haar frêle ringvinger, en poogde trillend de briljante rosé witgouden ring om te doen...

Maar de krachtige wind blies het balsturig omhoog.

Siham kon het nog nét op tijd opvangen....

Dolgelukkig bekeek ze de inscriptie....15-01-2007-Infinity💫 ....

Nogmaals liet de windhoos zijn onnatuurlijk krachten het tij vieren.

Abrupt viel de ring uit haar hand. Instinctief reikte ze ernaar, terwijl ze hoopte hem op te vangen voordat hij de grond zou raken.

Maar haar knuist greep mis.....

Op datzelfde ogenblik, zag ze van één stralende ster een witte sterretjesregen op zich afkomen....

Een vaag gedaante, duwde Khalil opzij. Als een gecamoufleerde kameleon ging Khalil op in een ongrijpbaar wolken stroming...

"Huh? Amir? W-wat doe jij hier? Waarom ben je gehuld in die mallotige witte maatpak met tierelantijnen?"

Hij nam plaats naast haar en eigende zich de derde bord...

"Wella? Sinds waneer ben jij hier uitgenodigd Amir?," gilde ze uit.

Hij draaide zijn hoofd haar kant op. Ze kon zo door hem heen kijken. Alsof hij transparant was. Ze kon géén énkel vlekje op zijn blazoen vinden...

"Mijn mooie Siham, wees niet niet bevreesd! Ik kom jóu énkel om vergiffenis vragen. Het spijt mij voor alle pijn die ik jóu heb berokkend. Nu pas besef ik hoe sterk de liefde van jóu en Khalil is"

Hij stond op en verdween net zo snel als hij gekomen was...

"Amir?".......Echo-de haar stem in drievoud.