GÜNAH KEÇİSİ:Beni Bırakma

28~BULUŞMA

《《YAZARDAN》》

Ela,ilk teneffüs ziliyle beraber sırasından kalktı.Acelesi var gibi görünüyordu.Sinan yanına geldi o sırada.

"Ela?"

Başını kaldırdı Ela,bir yandan eline aldığı renkli kalemleri gömleğinin cebine yerleştirirken.

"Efendim Sinan?

"Konuşmak ister misin?"

Evet,bunu yapacaktı zaten ama bu konuşmayı diğer teneffüse saklamak zorundaydı şimdilik.Çünkü bugün günlerden Pazartesiydi.

"Sonra Sinan.Şimdi gitmem gerek."diyerek gitmeye çalıştığında,Sinan onu engelledi.Kolundan tutarak,yaklaştı ona.Nereye gitmeye çalıştığını anlamıştı.

"Bunu yapmayı bırak artık,anlamı yok.Üstelik iyi değilsin,bu haldeyken bile onu mu düşüneceksin yani?Vazgeç bundan Ela."

Sinan'ın uyarısını görmezden geldi Ela.Kolunu geri çekti.

"İyi olmayabilirim ama Ömer için hatta diğerleri için daima iyi olmak zorundayım."

"Herkesin sorumluluğunu üzerine almak zorunda değilsin.Şimdilik gerçekleri bilmedikleri için böyle davranıyorlar,zamanla her şey ortaya çıktığında zaten kendiliğinden düzelecek her şey.Bunu kendine yapma Ela,bir kez olsun sadece kendini düşün."

Ela'nın gözleri Merve'yi bulduğunda,yutkunmadan edemedi.Sinan'a döndü tekrar.

"Bunu bir kez yaptım zaten ve az kalsın değer verdiğim insanın ölümüne neden oluyordum.Aynı hatayı tekrar etmeyeceğim Sinan."dedi Ela.

Sınıftan çıktı sonra.Nereye gideceğini biliyordu fakat ilk iş olarak sakin bir yer seçti kendine.Ardından da gömleğinin cebinden çıkardığı renkli kalemleri,önünde duran pencere kenarına koydu.Son olarak çıkardığı kağıt parçasını da,diğer kalemlerin yanına bıraktı.Sakince bir nefes alırken,başını hafifçe kaldırdı.Dün akşam ki havaya nazaran bu gün güneş hiç olmadığı kadar güzel parlıyordu.Ela'nın gözleri ise yüzüne vuran güçlü ışık süzmesini kaldırabilecek kadar güçlü değildi.
İndirdi başını hemen ve kırmızı renkteki kalemi eline alarak,yazmaya başladı.Ela sağcıydı fakat notları yazarken sol elini kullanıyordu hep.Nedeni belliydi.Ömer ve diğerleri yazısını tanıyordu ve bu yüzden kimliğinin gizli kalabilmesi için her bir notu sol eliyle yazmak zorundaydı.

"Merhaba...Olanları duydum ve çok üzüldüm.Umarım o iyidir.Bu arada çok geçmiş olsun.Yanına gelemediğim ve üzüntünü paylaşamadığım için kendimi kötü hissediyorum."

Bir yandan yazarken,öbür yandan göz yaşı döküyordu Ela.Bu ilk defa oluyordu.Bu zamana kadar ki notlarını,kendisine eşlik eden içindeki mutlu küçük bir kız çocuğuyla beraber yazmıştı.Fakat o küçük kız artık mutlu değildi.Aslında...Aslında artık içinde öyle bir çocuk yoktu.Kaybolmuş muydu?Ya da ölmüş müydü?Bilmiyordu ama kesin olarak bildiği tek bir şey vardı.İçi bomboştu!

"Yanında olamazsam da,daima burada olacağım.Lütfen kendine dikkat ve toparlanmaya çalış.Yeniden sana yazmak,dileği ile..."

Notu bir kez katladı,burnunu çekerken.Kalemlerini geri alarak,tekrardan gömleğinin cebine yerleştirdi.Kendine çeki düzen verdi sonra.Kantine inerek,bir hamburger ve yanında meyve suyunu da alıp yukarı çıktı.Elindeki notu aynı şekilde hamburgerin içerisine koydu.
Yürümeye başladı.Ortalık sessizdi ve bu onun için iyiydi.Yüzme salonuna vardığında,Ömer'in daha gelmediğini fark etti.Hızlanarak hemen havuzun başına doğru koştu.Çabuk olmalıydı.
Havuzun başına bıraktı elindekileri.
Geriye döndü ve koşmaya başladı.
Aynı yere saklanarak,beklemeye başladı ve sadece salise farkla Ömer,soyunma odasından çıkıyordu.
Az kalsın yakalanacaktı,son anda kurtulmuştu.Rahat bir nefes aldı Ela.İzlemeye başladı Ömer'i.