GÜNAH KEÇİSİ:Beni Bırakma

18~FOBİ

SENA'NIN AĞZINDAN

Buraya gelmemeliydim.Ne yapıyorum böyle?Ela'ya ne sorabilirdim ki?Aptal kafam!Belki de ortada olmayan saçma bir düşünceyi serbest bırakacaktım ve kim bilir sonrası...

Ahh Sena!Kafandaki soru işaretlerini bırak gitsin işte!Sonuçta Sinan ile konuşmuştum ve rahat bir nefes alabilirdim o zaman neden böyle canım sıkkın bir türlü anlam veremiyordum.

"Sena Hanım?"

Yanıma düşen iri gövde ile az kalsın çığlık atıyordum ki elimi ağzıma götürmekle kıl payı kurtuldum.Neyse ki sorun edilecek bir kişiye ratlamadım.Aras amcamın evin çevresine yerleştirdiği adamlarından biri idi.

"Kusura bakmayın.Korkuttum sanırım?"

"Sorun değil."dedim gülerek.

"Neden burada bekliyorsunuz?Aras ya da Esin Hanıma haber..."

"Yok yok!"

Az daha bağırsaydın Sena!Sus lütfen iç sesim!

"Yani gerek yok.Ben öylesine geçiyordum sadece.Dönüyordum zaten."

"Emin misiniz?"

"Evet,size iyi geceler."

"Sağ olun,size de."

Ucuz atlattım.Şimdi biraz olsun rahatlayabilirdim değil mi?

Ana yola geldiğimde daha iyi hissediyordum şimdi.Fakat yine de aklıma hatta kalbime batıyordu aynı soru işaretleri.Ela ile Sinan arasında tam olarak ne geçtiğini bilmiyordum.Öte yandan Sinan ile bu konuda konuştuğumda çok büyük bir tepki vermemişti.Yani aralarında o türden bir ilişki yoksa ne?Ne var?

Onları bu denli birbirine yakınlaştıran?Garip olansa benden başka herkes bunu doğal olarak karşılıyordu.Sanırım bunun bir açıklaması da vardı.

Sinan'a karşı hissettiklerim...Sanırım bu yüzden bana biraz daha farklı geliyordu her şey.Gerçekten bu hislerle ne yapacaktım,hiç bilmiyordum.Önceleri daha kolaydı benim için çünkü Ela faktörü yoktu ortada.Fakat şimdi ben bile kendi yaptıklarıma,söylediklerime şaşırır oldum.

İyi miydim gerçekten?

"Sena?"

Olamaz!

Onun burada ne işi vardı?

* *
ELA'NIN AĞZINDAN

Kalbim yanıyordu...

İçten içe her cümle de yanıyordu sanki...

Onu tanıyordum!O kızı tanıyordum!İyi ama nasıl?

"Şaşırman çok normal.Ama iyi tarafından bak,okuldaki ayaklı gazatelerden önce ilk sen öğrenmiş oldun."

İyi tarafından mı bakmalıydım?Nasıl,nasıl bakabilirdim ki?Onu...Onu ilk önce benim sevmem gerekirdi.İlk önce benim...

"Bir şey söylemeyecek misin?"

Şimdi konuşmam gerekiyordu değil mi?Peki ama ne diyecektim?

Yapmam gerekiyor,biliyorum.Onu yanıtsız bırakırsam eğer şüphelenebilirdi ve şu an yüz halimi düşünecek halim bile yoktu.Gülümsedim ben de acınası halime karşılık.

"Aslında...Kusura bakma,şaşkınlığıma ver lütfen."

"Kusurluk bir durum yok.Peki ne düşünüyorsun?"

"Onu tanıdığımı söyledin.Peki kim?Ya da onu nereden tanıyorum?"diye sordum hemen.

Sahte cesaretime şapka çıkarmalıydım(!)Soru-cevap en sevdiğim şeylerden biriydi fakat şu an istemsizce nefret ediyor ve korkuyordum onlardan.