GÜNAH KEÇİSİ:Beni Bırakma

10~Zaman Kaybı

   *     *
'ELA'DAN DEVAM'

Uzun ve oldukça zor bir gündü benim için.Yine de güzel şeyler hala vardı.Sinan gibi...

Kendimce iç çekerken,önümdeki tabağıma odaklanmaya çalıştım.Eve geldiğimizden beri Ömer,fazla garip davranıyordu.Annem ve babam da bu garipliği sezmişti.Fakat üzerine gitmek yerine bir süreliğine,uzak kalmayı seçtiler.

Yemeğin ardından,Ömer ve babam tv başına geçti.Biz de annem ile beraber mutfaktaydık şimdi.Onun da Ömer'den bir farkı yok gibiydi.

Aygazın üzerindeki cezvenin taştığını fark ettiğimde,annemden önce davranarak altını kapadım.Gerçekten de hiç iyi değildi.Ömer'den dolayı olabilir miydi?

"Sen iyi misin anne?"diye sorduğumda,yüzüme bakıp gülümsedi.

"Daldım sadece canım.Ben iyiyim."dediğinde,yumuşacık ellerinden tuttum.

"Sen içeri geç anne.Ben gerisini hallederim."

Annem beni onayladıktan sonra,salona geçti.Yüzümde zoraki tutunmaya çalışan gülümseme de anın da düştü.Gerçekten hiç iyi değildik!

Sorunlar eksileceğine daha da artıyordu sanki...

"Prenses?"

Arkama düşen babamın sesi ile irkildim.Yanıma gelip,yanağıma o tatlı öpücüklerinden birini bıraktı.

"Yardım lazım mı?"diye sorduğunda,başımı 'hayır' anlamında salladım ve ekledim.

"Ben hallederim baba."

"Peki bakalım.Bu arada..."

"Evet,baba?"

"Ömer'in nesi var biliyor musun?Fazla dalgın gibi."

Nasıl bir cevap vermeliydim?Büyük olasılıkla,Ömer'in şu anki halinin tek sorumlusu bendim.Fakat bunu babama nasıl açıklayabilirdim?

Sadece bir günde,o kadar fazla şey yaşanmıştı ki...Neyi nereden başlayarak anlatacağımı bile kestiremiyordum artık.

"Ela?"

Babamın sesini yeniden duyunca,aklıma gelen ilk fikir ile

"Malum sınavlar yaklaştı baba.Ömer'in ne kadar hassas olduğunu,en iyi sen bilirsin."dedim ve ses tonumu olabildiğince korudum.

Ne olur,daha fazla soru sorma baba...

"Evet,biraz bahsetti zaten.Fakat yine de..."

"Baba lütfen..."diyerek iyice gülümsedim.Peşine devam ettim.

"Ömer gayet iyi.Hem merak etme,yanında ben varım."

Kalbime küfür ediyordum resmen!Ömer ne iyiydi ne de yanında olabiliyordum!

"Biliyorum prenses.Bu yüzden içim biraz daha rahat zaten."

"O halde,sorun yok."

"Yok,canım."diyerek mutfaktan ayrıldığında,utancımdan dudaklarımı birbiri üzerine bastırdım.

Bunu daha fazla sürdüremeyecektim.Ne Ömer'i ne ailemi ne de başkalarını üzmek istiyordum.Ömer'in yanında olmam gerekiyordu.

Tamam,belki okulda yaşananlar...Yani fazla tepki verdiğimi kabul edebilirdim.Aslında...Aslında aksine hoşuma gitmişti korumacı tavrı.Bana bağırıp çağırsa da onun tarafından korunmak...

Gerçekten çok hoşuma gitmişti.Fakat Nil'i bu derece kafasına takmasına sinir olmamak elde değildi.Fazla tepki vermemin sebebi de buydu.

İsmini bile ağzına defalarca alması da cabası...Elimde değildi ve sanırım kıskanmıştım.Onu Merve ile yan yana sürekli benim hakkımda konuşurken gördüğümde de kıskanmıştım fakat Nil...