~TANITIM~
Avuçları arasındaki şemsiyeyi bin bir zorlukla tutmaya çalışan Ela,utancından başını kaldıramadı.
"Her şeyin farkındayım ama...Ama yine de böyle olmak zorunda mıyız?"
Yağan yağmurun arasından çıkmıştı kısık sesi.Ve şuan ağlamak üzereydi.
"...
Seher Hanımın zafer nidalarıyla odadan çıkmasının üzerinden,yarım saat kadar bir süre geçmişti.Taner yeniden serbest kaldığına bin pişmandı.Anne oğul yerde baygın şekilde cansız yatarken,nefes almanın zerre anlamı olmadığını hissediyordu.Dakikalardır ikisinin başında öylece durmuş gözyaşı dökmekten kendini,aklını kaybetmişti.Yüreği buram buram öfke,pişmanlık,nefret ve üzüntü doluydu fakat hiç birini dindirmeye gücü de inancı da yoktu artık.Ümitsiz şekilde başı önüne,dizleri üzerinde kana bulanmış titreyen ellerine doğru düştü.Kahroldu.Hıçkırıkları büyüdü istemsiz.Tüm bunlara engel olamamanın çaresizliği bir yana diğer herkesin yüzüne nasıl bakacağını dahası bununla nasıl yaşayacağını düşündü.Yaşamak?Belkide şuan tek istediği şey ölüp tüm bunlardan kurtulmaktı fakat o da biliyordu.Bunun bir anlamı yoktu.Titreyen ellerine çaresizce bakarken,kabuk bağlayan dudakları aralandı.
"Çok fazla kan var...Çok..."derken sesi de elleri kadar titredi.Hala kendinde değildi gibiydi.Aynı cümleyi tekrarlamaya başladı.Kendine lanet edercesine bıkmadan defalarca kez.Fakat belli bir süre sonunda aniden durdu.Sağ tarafından gelen sesi doğru işittiğine emin olmak istercesine gözlerini sonuna kadar açtı.
"Taner..."
"Kardeşim..."
Genç adam hızla ilerledi Ömer'in yanına.Bunu yaparken Ömer'e ismiyle hitap etmek yerine ona kardeşim demişti.
"İyi olacaksın tamam mı?İyi olacaksın kardeşim."derken genç adamı kendine doğru çekti.
Ömer'in yüzü kanlar içerisindeydi fakat kuvveti az da olsa hala vardı.Ağzında biriken kanı dışarı tükürürken,sol tarafta kalan cansız bedeni farketti.
"Hayır...Hayır Hayır hayır... Olmaz!"
Taner'in kolları arasından kurtulan Ömer,Esin Hanımın yanına geçti.Yüzü solan kadının bedenine dokunamadı ilk önce.Gözleri dolarken,Taner de yanlarına geldi.Genç adamın omzundan tutup kendisine bakmasını sağladı.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Endişelenme.Hala hayatta ama durumu iyi değil.Üzgünüm ben..."
"Bunları konuşmanın sırası değil.Burada daha fazla kalamayız.Çıkmamız gerek."dediğinde,Taner aniden kendine geldi ve üzerindeki tükenmişlik hissini yok etmek istercesine akan gözyaşlarını sildi.
"Evet ama nasıl?"
Ömer genç adama iyice yaklaşarak konuştu.
"Birazdan buradan çıkacağız.Ömer amcam ve babamlar bizi kurtarmaya gelecek.Herşey sorunsuz ilerlediyse eğer şuan evin etrafında bir yerde pusulanmışlardır bile."
