* YAZARDAN DEVAM *
"Aklını mı kaçırdın Ela!Böyle bir yerde ne işin var?"
Karşısında olduğundan çok fazla sinirli bir adet Sinan duruyordu şu an.Soğuktan üşümeye başlayan ıslak yüzünü iyice asan Ela,şoktaydı.
"Asıl senin burada ne işin var?"
"İlk önce soruma cevap ver Ela!"
Resmen Sinan tarafından azarlanıyordu Ela.
"Ben sadece...Sadece biraz yalnız kalmak istedim hepsi bu.Sakin olur musun lütfen."
Sinan rahat bir nefes alırken,Ela'yı kavrayan kolunu geri çekti.
"Okulda seni öyle görünce...Ne bileyim,aklıma kötü şeyler geldi işte."
Ela endişeye kapıldı o anda.Sinan kendisini ne şekilde görmüş olabilirdi?
Sessizliğini koruyan Ela,yaşlı gözlerini önüne doğru indirdi hemen.
"O kız sendin değil mi?"
Sinan'ın sorusu,Ela'yı korkutmaya yetmişti.Sinan artık biliyordu fakat Ela bunu kolay kolay kabul etmeyecekti.
"Anlamadım?Hangi kızdan bahsediyorsun?"diye sordu peşine,yalan atarak.
"Her pazartesi...İlk teneffüs...Ömer'e not bırakan o kız sensin Ela."
Sinan'ın net sesi ile başını kaldırdı Ela.Konuşamadı.
"Cevabımı aldım ben.Tüm bu yaptıklarının asıl sebebi,başından beri Ömer idi değil mi?Bir dargın bir barışık...Bir çok şeyi açıkl..."
"Yeter Sinan!"
Çatallaşan sesini yutan sert rüzgar eşliğinde,yine ağlamaya başlıyordı Ela.İlk defa...İlk defa yalnız değildi ağlarken.
"Daha fazla konuşma artık!"
"Eskiden...Eskiden hiç böyle değildin Ela."
Sinan en acı gerçeklerden birini,Ela'nın yüzüne vuruyordu şimdi.Her şeyin farkındaydı Ela.Eskisi gibi olmadığının,eskisi gibi gülmediğinin,eskisi gibi mutlu olmadığının farkındaydı.
Ne yazik ki sadece farkındaydı!
"Ama hala bir şeyi anlamış değilim Ela.Madem Ömer'i bu denli seviyorsun,neden sürekli ona karşı sert bir tavır alıyorsun?
Ela'nın,kalbine devasa bir yumru oturdu hızlıca.Ne cevap vermeliydi?Ya da vermeli miydi?Öylece çekip gidemez miydi ya da?
"Ela,lütfen.Nasıl bir durumda olduğunu çok iyi biliyorum.Bir yere kadar tek başına üstesinden kalkabilirsin.Fakat o yer tükendikten sonra,şimdikinden daha zorlu olacak her şey."
Sinan çok da haksız sayılmazdı.Üstelik Ela için bardağın suyu çoktan taşmıştı.Artık bitmeliydi.
Bir kaç saniye öylece,Sinan'a baktı.Hala kararsızdı.Kolay değildi elbette.Uzun bir süredir yalnızdı ve ne kadar çok ihtiyacı olsa da bunu hep engelledi.
Ama bugün...
Bugün her şey çok daha farklı gibi görünüyordu.
Kendine ve gözyaşlarına katlanamayan Ela,sadece bir kaç adım ile Sinan'a sarıldı.Ağlamalarının şiddeti artarken,kolları arasındaki titreyen bedeni iyice sarmaladı Sinan.
"Çok seviyorum...Onu gerçekten çok seviyorum."diyerek hıçkırıklara boğuldu Ela.
Sinan hafif gülümserken,
ŞİMDİ OKUDUĞUN
GÜNAH KEÇİSİ:Beni Bırakma
Romance~TANITIM~ Avuçları arasındaki şemsiyeyi bin bir zorlukla tutmaya çalışan Ela,utancından başını kaldıramadı. "Her şeyin farkındayım ama...Ama yine de böyle olmak zorunda mıyız?" Yağan yağmurun arasından çıkmıştı kısık sesi.Ve şuan ağlamak üzereydi. "...
