Mishandeld en Uitgehuwelijkt (AF✔)

Hoofdstuk 121

Na 32 minuten wat een eeuw leek te duren ging de deur eindelijk open en verscheen een dokter bij de deur. We stonden allemaal snel op en liepen er naar toe. 'Dokter hoe gaat het met haar?' vroeg ik bang. 'Niks om zorgen voor te maken, het was goed dat jullie haar snel naar hier hebben gebracht.' zei hij. Dat was echt een enorme opluchting voor me! 'Alhamdulilah.' fluisterde khalti Latifa opgelucht. 'Waarom raakte ze zomaar bewusteloos?' vroeg Ismael bezorgd. 'Ik weet niet hoe ze zich op dat moment voelde, of wat ze deed maar de bloedvoorziening naar de hersenen, was even weggevallen, waardoor ze bewusteloos raakte en koorts kreeg. Ook heeft ze kleine schaafwondjes op haar knieën.' antwoordde hij op Ismael's vraag.

'Ik stel voor dat ze hier nog tot morgen middag blijft.' vervolgde hij. 'Oké, is goed.' zei Ismael zuchtend. 'Ismael ik wil bij haar blijven.' zei khalti Latifa. 'Dokter, kan dat?' vroeg Ismael op zijn beurt aan de dokter. 'Dat kan, maar er is geen bed voorzien.' zei hij. 'Nee, is geen probleem.' zei ze direct. 'Oké, goedenacht verder.' zei hij en liep weg. Niet lang daarna werd het bed uitgeduwd waar Amal in lag. We liepen achter het bed aan naar een ziekenhuis kamer. 'Willen jullie even wachten.' zei de verpleger die de kamerdeur opende.

Ze duwden Amal naar binnen en sloten de deur achter zich. 'Alhamdullilah, er is niks ergs met haar.' zei ik opgelucht en ging tegen de muur zitten. 'Safuane, wij gaan straks terug.' zei Ismael. Ik knikte en keek weer voor me uit. Nadat de verpleegsters terug naar buiten kwamen mochten we naar binnen. 'Weldi ga jij maar eerst.' zei khalti Latifa met een glimlach. Ik glimlachte dankbaar en liep de ziekenhuiskamer naar binnen. Ik sloot rustig de deur en liep naar haar bed. Ik nam er een stoel bij en keek haar aan. Zuchtend nam ik haar hand vast en wreef er met mijn andere hand over. 'Amal, het doet me echt pijn om je telkens in zo'n toestand te zien.' zei ik zacht.

'Je bent zo'n gevoelig maar sterke vrouw.' zei ik toen en glimlachte tegen mezelf. 'Ik hou heel veel van je. InshAllah, wanneer ik alles op een rijtje zet en jij weer de oude word, zal ik je hand komen vragen.' zei ik blij. 'Maar daarvoor moet je weer opknappen, ik zal er alles aandoen om je weer te zien glimlachen zonder enige zorgen.' zei ik zacht en plande rustig een kus op haar hand. Ik besloot maar, haar te laten rusten en stond weer op. Ik legde de stoel terug op zijn plaats en keek eens weer naar Amal. Ik glimlachte bij de gedachte dat ze ooit mijn vrouw zal worden, plande een klein kusje op haar mondhoek en verliet de ziekenhuiskamer.

Ismael liep achter mij naar binnen en ik glimlachte naar khalti Latifa. 'Moet je iets hebben om te eten of zo?' vroeg ik haar na een tijdje. 'Nee shokran, weldi.' zei ze vriendelijk. Ik knikte. 'Hoeveel jaar ben je?' vroeg ze me. 'Nu word ik 20.' antwoordde ik. 'MashAllah, je bent groot hè!' zei ze glimlachend. Net op dat moment kwam Ismael de kamer uit. 'Safuane kom, we gaan.' zei Ismael zuchtend. Ik knikte en stond op. 'Oma, zorg goed voor haar. Ik denk zelf dat ik dat niet moet vragen.' zei hij glimlachend tegen zijn oma. 'Is goed, maak je geen zorgen om haar.' zei ze geruststellend. 'Beslama khalti, bel me als er iets is oké? En ga slapen, je hebt bijna niks geslapen.' zei ik dan en plande een kus op haar voorhoofd.

Daarna liep ik met Ismael naar buiten. We liepen de parking op en stapten de auto in van Ismael.

PP ISMAEL

'Wat gaan we doen?' vroeg Safuane toen we de auto instapten. Zuchtend stopte ik de sleutel in het stopcontact en legde toen mijn hand op het stuur. 'We moeten alles opruimen, zodat wanneer Amal terug naar huis gaat, alles netjes is.' zei ik dan en begon te rijden. 'Maar wat ik nu wil weten is, wie the fuck dat heeft geflikt.' zei ik daarna waarna ik mijn greep om het stuur versterkte. 'Zijn er toevallig camera's in de straat?' vroeg Safuane. 'Nee, heb daarnet nog contact gehad met de politie, dat was het eerste waar ze naar keken.' zei ik terwijl ik door het rondpunt reed.

'Safe we zijn er.' zei ik en haalde de sleutel uit het stopcontact. Ik stapte de auto uit en keek vermoeid naar de donkerblauwe lucht gevuld met sterren. Nadat Safuane uitstapte sloot ik mijn auto en liep door de poort in de tuin. Ik duwde de ingedeukte deur open en liep naar binnen. 'We beginnen in de salon.' zei ik zuchtend. Ik nam een borstel en begon de grond te vegen. Alle mooie foto's waren kapot gegaan, zonde. 'Ismael, wat ga je met deze doen?' vroeg Safuane terwijl hij de gebroken tv optilde. 'Er valt niks meer van te herstellen, breng hem maar naar de garage,  als je wil.' zei ik en trok de tapijt opzij.

Ik ruimde de gebroken vaas op en gooide het glas in een zwarte zak. De glazen tafel was ook gebroken, jammer genoeg. Ik liep naar de tafel en wilde die optillen, tot ik een klein briefje opmerkte. Ik duwde de tafel opzij en greep het briefje van de grond. Ik ging zitten en vouwde de kleine brief open en las:

En? Hoe beviel het jullie? Zonde voor die mooie foto's, ...
Geloof me, er komt meer!  Julie gaan boeten, voor wat jullie vader heeft gedaan! Let op mijn woorden! Dit is pas het begin. ...

~Anoniem

...

STEM-GOAL: 199!
=> Volg je me al?