Mishandeld en Uitgehuwelijkt (AF✔)

Hoofdstuk 38

Wat vooraf ging:

Ik verloor mijn evenwicht en sloot mijn ogen om de ruwe grond te voelen. Maar ik voelde daar in plaats warme gespierde armen. Ik keek in de ogen van Mourad. Zijn gezicht kwam dichter en dichter naar de mijne....  
_____________________________________

PP AMAL

Wtf gaat hij doen? Ik bleef versteld naar zijn mond kijken die steeds dichter kwam. Ik hou alleen van Safuane, van niemand anders! Mijn mond was 2 cm van de zijne verwijderd. Hij likte zijn lippen en ging net de mijne aanraken, maar ik was hem voor en gaf hem een zachte klap. Het leek alsof hij wakker werd, en besefte wat hij deed. Direct hief hij me op en zette me op bed. 'U-uh s-sorry.' zei hij blosend. Ik knikte en keek naar de grond. Snel deed hij de deken over me heen en verliet hij mijn kamer. Ik bleef stil voor me kijken, hij had me bijna gekust! Gelukkig kon ik hem op tijd stoppen. 

Er werd geklopt op de deur. 'Binnen!' riep ik hopend dat het niet Mourad (verpleger) ging zijn. Een verpleegster kwam naar binnen. 'Goeiemiddag! Wat wilt u eten?' vroeg ze me. 'Uh, doe maar een broodje Nutella.' antwoordde ik. 'Bruin brood of wit brood?' vroeg ze me. 'Liefst bruin.' antwoordde ik. Ze knikte en overhandigde me een boterham en een klein potje Nutella. 'Wil je nog een yoghurt of een pudding er bij?' vroeg ze me. 'Uh, ja oké neem maar een pudding.' antwoordde ik. Ze knikte en overhandigde me een pudding met een lepeltje. 'Dankjewel!' zei ik. 'Smakelijk!' zei ze blij en verliet mijn kamer en sloot de deur.

Ik keek blij naar de Nutella. Ze denkt dat ik het op mijn broodje ga smeren? Nee, ik ben niet zo... Ik nam het lepeltje dat ze meegaf met de pudding en opende het Nutella-potje. 'Bismilah.' zei ik en at de Nutella met mijn lepeltje. Het is kapot lekker! Zeker doen!♥ Toen ik het potje helemaal leeg heb gegeten at ik ook mijn pudding. 'Alhamdulilah.' eindigde ik. Ik keek tevreden naar mijn buikje. Nutella heeft me vandaag super blij gemaakt! 

Ik keek verveeld, voor me uit. Tot er werd geklopt. KLOP KLOP 'Binnen!' riep ik. Mijn oma verscheen bij de deur opening. 'Salam!' zei ze vrolijk. 'Alaykom Salam!' antwoordde ik blij.           'Kijk eens wat ik voor je mee heb!' zei ze, terwijl ze een zak in de lucht stak. Ik keek haar nieuwsgierig aan. 'MILKA OREO!' riep ze blij. 'JOUPIE OMA! JE HEBT ME SUPER BLIJ GEMAAKT!' riep ik s-u-p-e-r blij. Mijn dag kon niet meer stuk. Ze legde de zak naast me neer en ging zitten op een stoel. 'En? Hoe gaat het?' vroeg ze me. 'Alhamdulilah, heb nog een beetje pijn, maar kan niet klagen!' zei ik blij. Ze knikte blij. 'Alhamdulilah.' zei ze blij. 'En hoe gaat het met jou, thuis?' vroeg ik haar. 'Jah, het is saai, thuis zonder jou, maar ook ik kan niet klagen!' antwoordde ze.

'Moehiem, ik heb voor je msemen met Nutella meegenomen en MilkaOreo.' zei ze terwijl ze opstond. 'Shokran!' zei ik blij. 'Alsjeblieft, je verdiend véél meer!' zei ze blij. Ik knikte. Ze gaf me een kusje op mijn voorhoofd en verliet mijn kamer. Direct greep ik naar de zak en haalde een reep uit. Nadat ik die mishandeld heb in mijn mond, keek ik wat tv. Er was niets te kijken, dus keek ik gewoon naar de Ninja Turtles. Het is nog leuk om de tijd te doden!

Net toen ik in slaap viel, werd er geklopt op de deur. KLOP KLOP 'Binnen!' riep ik moe. En ja hoor Mourad (verpleger) verscheen bij de deur opening. Direct ging ik recht zitten en keek hem aan. Hij nam een stoel en kwam naast mij zitten. 'Ik euh, ik euh, ik euh.' zei hij stotterend. 'Ik euh wat?' vroeg hem lachend. 'Nou, ik euh, ik wil mijn e-excuses a-aanbieden.' zei hij. 'Waarvoor?' vroeg ik hem. 'Euh, v-van d-daarnet.' antwoordde hij. 'Je excuses zijn aanvaard.' zei ik blij. Iedereen kan fouten maken, dus waarom ga ik er moeilijk over doen? 'Dankjewel, ik wist niet wat er met me gebeurde.' zei hij. Ik knikte, 'Euh kan je me helpen, ik wil graag iemand bezoeken.' zei ik. 'Tuurlijk.' zei hij opgelucht en stond recht. Hij hielp me van mijn bed.

 'Wil je nog eens proberen met de krukken of wil je de rolstoel  gebruiken.' vroeg hij me. 'Doe voor nu maar de rolstoel.' antwoordde ik. Hij knikte en zei 'Wacht, ik ga snel achter de rolstoel.' Ik knikte en hij verliet mijn kamer. 2 minuten later kwam hij terug met een rolstoel. Hij duwde de rolstoel tot voor mijn neus en keek me aan. Hij stuurde zijn hand en ik nam die aan. Hij trok aan mijn hand en duwde me zachtjes in de rolstoel. 'Waar heen, wilt mevrouw?' vroeg hij me. 'Ik toon je wel de weg.' antwoordde ik. Hij knikte en duwde me de kamer uit. Ik toonde hem de weg naar Safuane's kamer. 'Oké stop, hier is het.' zei ik tegen hem en wees naar een deur. 'Moet ik je naar binnen duwen?' vroeg hij me. 'Nee het is goed.' antwoordde ik. Hij knikte en liep weg. Ik klopte zachtjes op de deur. Ik kreeg geen antwoord wat betekent dat niemand bij Safuane is. Rustig deed ik de deur open en rolde me zelf naar binnen. Vervolgens sloot ik de deur en rolde me zelf naar het bed van Safuane.

Ik keek naar zijn mooi gezichtje en kreeg allemaal flashbacks, hoe hij werd neergeschoten, de woorden die hij tegen me zei nadat hij werd geschoten. Een traan verliet mijn ooghoek, ik moest hem beter niet hebben gebeld. Ik nam zijn hand stevig vast en plande er een kusje op. 'Safuane, wanneer ga je wakker worden? Wanneer?' vroeg ik hem verdrietig. Nog een traan verliet mijn ooghoek.  Ik wil gewoon de datum of dag weten wanneer hij wakker gaat komen. Ik wil hem weer levend voor me zien. Nu is het alsof je met een lijk zit te praten. Ik bleef hem verdrietig aan kijken. 'Safuane, ik weet dat je me hoort! Alsjeblieft, werd wakker! Ik kan echt niet zonder jouw!' zei ik huilend, en nam zijn hand stevig vast.

'Ya Allah, wanneer gaat hij wakker worden?' huilde ik. Ik keek naar het plafond en herhaalde het weer. 'Ya Allah, wanneer gaat hij wakker worden?' Tranen bleven maar uit mijn ogen stromen. Snel draaide ik me om en keek door het raam. Ik kreeg weer flashbacks: De eerste keer dat ik hem tegen kwam, was in de AlbertHeijn. Hij botste tegen me, en vang me op. Hij vroeg mijn nummer, maar die gaf ik hem niet. Een lach verscheen op mijn gezicht toen ik er aan dacht. De dag dat ik besloot zelf moord te plegen, had hij me gered, en me moed en hoop gegeven. 

Ik bleef maar grijnzen, toen ik er aan dacht. 'Alhamdulilah, dat Allah je op mijn pad heeft gezet! Anders was ik er nu niet meer.' zei ik zacht. Toen kreeg ik weer een flashback: De dag dat ik in een oude klas ben in geduwd, en die jongens die me wouden verkr*chten. Jij, hebt me toen ook gered! Ik uitte een diepe zucht van uitluchting. De dag dat ik werd ontvoerd, door drugsdealers, had jij me weer gered! 

En wat heb ik jou in de plaats terug gegeven? Een kogel op je borst. Een traan verliet mijn oog, en er volgden al snel meerdere. 'YA ALLAH! WAAROM HEB IK HEM GEBELD?!' schreeuwde ik boos. 'WAAROM YA ALLAH!' schreeuwde ik huilend. Ik zag een glas voor me en gooide die woedend tegen de muur. 'Moest ik je niet hebben gebeld, ging je nu niet in zo'n toestand zitten!' huilde ik boos.

 'AARGH!' schreeuwde ik en gooide alles van tafel. Tranen bleven maar mijn ogen verlaten. 'YA ALLAH! WAAROM HEB IK HEM GEBELD!' schreeuwde ik huilend. Moest ik hem niet hebben gebeld, dan ging al dit niet zijn gebeurd. Huilend/woedend/uitgeput gooide ik een glazen fles tegen de muur. Ik was gewoon parra geworden. Mama die is overleden, papa die me mishandeld, Safuane die in coma ligt, mijn toestand.... Boos duwde ik de tafel om. Ik begon maar te huilen en mezelf de schuld te geven. 

'Ya Allah, waarom heb ik hem gebeld?' fluisterde ik huilend. 'A-Amal?' hoorde ik opeens. Geschrokken draaide ik me om. 'S-S-S-S-S....'  ik geloofde mijn ogen niet! EINDELIJK!!!!

Vote, share and comment!