Mishandeld en Uitgehuwelijkt (AF✔)

Hoofdstuk 34

Wat vooraf ging:

'Herinner je je de gebeurtenis van gister?' vroeg de inspecteur me. Ow f*ck, wat moest ik zeggen?! 'J-ja.' zei ik stotterend. 'Herinner je, je nog de persoon die jouw heeft mishandeld?' vroeg de inspecteur me...
_____________________________________

Na die vraag , bleef ik lang voor me uit kijken. Zou ik eerlijk zijn en zeggen dat het mijn vader was? Of zou ik zeggen dat ik die persoon niet ken? Ik wist echt niet wat ik moest zeggen. 'Hallo Amal, ben je er nog?' vroeg de inspecteur geïrriteerd. Ik ga beter zeggen dat ik die persoon nog nooit heb gezien, want als ik zeg dat het mijn vader was, dan gaan mensen slecht over me beginnen praten. En natuurlijk ben ik D..O..O..D als ik hem verklap. 'U-uh ik k-ken hem niet.' zei ik stotterend.

'Hoe zag hij er uit?' vroeg de inspecteur. Ik ga gewoon iets verzinnen. 'Hij was super dik, en had een witte t-shirt aan, en een zwarte broek.' loog ik. Hij knikte, en noteerde het op zijn map. 'Ben je zeker dat je die persoon nog nooit hebt gezien?' vroeg de inspecteur me. 'N-nee, nog nooit.' antwoordde ik. 'Had hij lang haar of kort haar?' vroeg hij me. 'Hij had lange gekrulde haren.' loog ik. 'Had hij een snor of een baardje?' vroeg hij me. 'Ja een baard en een snor.' antwoordde ik. Haha ik ben zeer goed in liegen!

'Vertel eens hoe het gebeurde.' zei hij. 'Ik zat tv te kijken tot er iemand plotseling mijn kamer binnenkwam, hij deed de deur op slot en duwde me op de grond. Hij begon me te mishandelen, en hij heeft me uiteindelijk zeer hard geduwd dat ik mijn hoofd tegen de vloer stootte. En nu lig ik hier.' zei ik zuchtend. 'Wil je een klacht indienen?' vroeg hij me. Zou ik het doen? Pff nee beter niet. 'N-nee, ik wil niet.' antwoordde ik. 'Ben je het zeker? We gaan dan niet meer verder onderzoek doen.' waarschuwde hij me. 'Ja ik ben het zeker.' antwoordde ik. Hij knikte en kwam naar me toe. 'Wil je hier ondertekenen?' vroeg hij me en overhandigde me een blaadje en pen. 

Zonder te lezen ondertekende ik het met moeite. Hij nam het weer en schudde mijn hand. 'We wensen je veel beterschap.' zei de inspecteur. Ik knikte, 'Stopt het allemaal hier?' vroeg ik hem. 'Ja, we gaan niet meer verder doen, omdat u niet wilt.' antwoordde hij. Ik knikte, 'Dag.' zei ik. Ze knikten en verlieten mijn kamer. Ik sloot mijn ogen omdat ik letterlijk en figuurlijk kapot was.

Ik had hartpijn, vooral door mijn vader. Een traan verliet mijn ooghoek, ik verdien dit allemaal niet! Als het zo blijft door gaan met me, dan denk ik niet dat ik het lang zal kunnen volhouden. Tranen begonnen mijn ogen te verlaten. Ik mis mijn mama, de vrouw die mij 9 maanden in haar buik heeft gedragen, die vrouw die me opvoedde, de vrouw die me liefde gaf, de vrouw die van me hield! De vrouw waaronder haar voeten het Paradijs lag....

Ik bleef maar huilen. Waarom haat mijn vader mij? Wat heb ik hem aangedaan? Waarom verdien ik dit? Ik kreeg dikke spijt, ik moest beter alles aan de politie hebben verteld! Maar het is nu te laat. Maar ik ging weer diep in de shit zitten, moest ik hem hebben verklapt. Moehiem het is en blijft mijn vader... Ik probeerde wat te slapen wat me gelukkig lukte. Slapen is de enige manier om mijn ellende te vergeten, en niet meer te voelen.

Mijn slaap werd verstoord door een dokter die binnenkwam. 'Goeiemiddag Amal' zei hij. Ik gaf hem een schevige glimlach. 'Hoe gaat het met je?' vroeg hij me. 'Ik heb overal pijn.' zei ik bijna huilend. 'Nou, je hebt geluk dat het niet te erg was, je wonden gaan snel weer genezen!' zei hij. 'Heb je al een zalfje gekregen?' vroeg hij me. 'Nee, nog niet.' antwoordde ik. 'Oké, ik kom voor pleister te vervangen, want je borstbeen was gebroken, en die hebben we kunnen herstellen.' zei hij. Ik knikte, hij kwam naar me toe en deed de deken van me af. 'Ik ga eens een nieuwe pleister op het plaatsje dat we hebben opengesneden zetten.' zei hij. Ik knikte en hij deed mijn t-shirt omhoog, wat echt pijnlijk was, en daar zat ik dan weer in mijn bh! Ik voelde me echt ongemakkelijk, maar het moest wel. Hij deed rustig de oude pleister af, en deed er een nieuwe pleister op. Vervolgens deed hij weer mijn t-shirt rustig omlaag.

'Mogen mensen je komen bezoeken, of wil je nog liever rust?' vroeg hij me. Ik ben het zeker dat papa daar ook gaat zijn wegens oma... 'Nee liever niet.' antwoordde ik snel. Hij knikte, 'Oké, ik zal een verpleger voor je sturen die je een zalfje gaat smeren.' zei hij. 'Is goed.' zei ik moe. Hij verliet mijn kamer en ik deed de tv aan en keek verveeld tv. KLOP KLOP 'JA!' riep ik deze keer. De verpleger die voor me verantwoordelijk was, verscheen voor de deur. 'Goeiemiddag!' zei hij blij en wiebelde met zijn wenkbrauwen op en neer, waardoor ik moest lachen.

'Ik heb eten voor je gebracht, je maagje moet worden gevuld.' zei hij glimlachend. Ik knikte hevig, ik heb kapot veel honger. Ook al zijn het erwtjes die ik niet lust ga ik het op eten, omdat ik echt honger had. Hij nam een stoel en kwam naast me zitten. Vervolgens drukte hij op een knop waardoor mijn kussen-gedeelte een beetje naar voren gaat. Hij legde de dienblad met eten op zijn schoot en opende het deksel. Het was puree met vis. Hij nam wat puree met de lepeltje en keek me grijnzend aan. 'Toet toet, mondje open, de trein komt naar je mond.' zei hij. Ik proestte het uit. 'Ik ben geen klein kind!' zei ik lachend. Hij begon ook te lachen en stopte snel de lepel met puree in mijn mond. Ik at het op. Hij 'voedde' me op, wat ik wel leuk vind, ik lig hier en het eten komt van zelf in mijn mond! 'Ik heb genoeg.' zei ik na het laatste lepel. 'Alee, nog dit laatste lepel!' zei hij jammerend. Zuchtend nam ik die aan.

Toen ik die inslikte keek ik hem blij aan. 'Het was lekker!' zei ik. 'Wie vind nou puree met vis niet lekker?' vroeg hij me lachend. 'Hoe heet je?' vroeg ik hem. ' Ik heet Mourad.' zei hij. 'Leuke naam.' zei ik. 'Dankjewel!' zei hij blosend. Wtf gaat hij blosen? Ik vroeg alleen om zijn naam, en ik denk niet verder. 'Dan ga ik je laten rusten, als er iets is dan moet je op dat rode knopje drukken en dan kom ik direct.' zei hij. 'Oké dankjewel!' zei ik lief. Hij nam het dienblad met zich mee en verliet de kamer. Ik bleef verveeld tv kijken tot ik in slaap viel. 

Rond 16 u werd ik wakker, ik bleef voor me uit kijken. Wie weet zit mijn oma en Ismael me op te wachten? Ik drukte op het rode knopje en Mourad (verpleger)  verscheen weer bij de deur. 'Amal, heb je me nodig?' vroeg hij me. 'Uh ja, de dokter vroeg me daarnet of er bezoek mocht komen, en ik wou niet. Maar  nu wil ik weer wel.' zei ik. 'Oké, ik ga dit melden.' zei hij. Ik knikte dankbaar, en hij verliet mijn kamer. Na 5 minuten kwam hij weer terug. 

'Er mag nu bezoek komen, je broer staat bij de deur!' zei hij blij. 'Dankjewel, hij mag zeker binnenkomen!' zei ik dankbaar. 'Oké! Geen probleem!' zei hij en liep weer weg. Direct na dat de deur werd gesloten werd er geklopt op de deur. KLOP KLOP 'Binnen!' riep ik. Stiekem was ik bang dat het mijn vader ging zijn, ik wil hem echt niet zien! De deur werd geopend en Ismael verscheen bij de deur.

Hij liep naar binnen en sloot de deur achter zich dicht. 'AMAL!' riep hij blij. Ik glimlachte naar hem. Snel kwam hij naar me toe. Hij nam me in een stevige knuffel. 'AW!' kreunde ik door de pijn. Direct daarna, liet hij me los. 'SORRY! GAAT HET?!' vroeg hij panikerend. 'Het gaat!' zei ik. 'Amal, we stressten ons zwaar, we dachten dat we je gingen verliezen!' zei hij huilend. 'Ismael, je hoeft niet te huilen, hier sta ik voor je!' zei ik. 

Hij keek me aan, 'Amal, wie heeft jou dit gedaan?' vroeg hij me met een tikkeltje woede. Ik bleef voor me kijken, en denken aan "papa". 'I-ik k-ken h-hem niet.' zei ik stotterend. Hij keek me diep in de ogen aan. 'JE LIEGT, JE OGEN ZEGGEN HEEL IETS ANDERS!' zei hij boos. Een traan verliet mijn oog hoek, hij heeft gelijk, ik lieg! Ik wil het hem super graag vertellen, maar papa gaat me vermoorden! 'WIE HEEFT JOUW MISHANDELD?!' vroeg hij me deze keer woedend. Zou ik het hem zeggen?......

Vote, share and comment!