Mishandeld en Uitgehuwelijkt (AF✔)

Hoofdstuk 41

Wat vooraf ging:

'En dokter hoe gaat het met haar?' vroeg ik hem bang. Hij wou antwoorden, maar werd onderbroken door een huilende mama. 'S-SAFUAAAANE!' riep ze huilend.  
_____________________________________

'S-SAFUAAAANE!' hoorde ik. Ik draaide me om, en zag een huilende moeder naar me kijken. 'MAMA!' riep ik ook huilend terwijl ik naar haar rende. Ze nam me in een SUPER stevige en warme en moederlijke knuffel. 'Mijn zoon! Ik heb jouw gemist!' zei ze huilend. 'Ik jouw ook mama!' zei ik huilend. Na elkaar 5 minuten huilend te hebben geknuffeld wurmde ik me uit de knuffel. Mama nam mijn gezicht in haar handen. 'Alhamdulilah!' zei ze blij, terwijl ze me een kusje op mijn voorhoofd gaf. Ik glimlachte naar haar. 'Mama, kom zitten.' zei ik tegen haar.

Nadat ze ging zitten, verscheen papa, Sofian (broer) en Hind (zus). Ik keek hun blij aan, en ze renden als hyena's naar me toe. 'SOFIAN! JE BENT WAKKER!' riep Hind blij. 'Ja zusje, ik ben eindelijk wakker.' zei ik terwijl ik haar een knuffel gaf. Sofian gaf me ook een broederlijke knuffel. 'Broer, Alhamdulilah je bent wakker!' zei hij na de omhelzing. Ik knikte bevestigend en keek naar papa, die een traan liet vallen. Ik nam hem in een stevige knuffel, en kuste daarna zijn voorhoofd. 'Alhamdulilah, Safuane, mijn zoon, je bent wakker!' zei hij blij. Ik glimlachte naar hem, en duwde hem in een stoel naast mama.

'Ik geloof nog steeds niet dat je wakker bent!' zei mama blij. Ik ging naar haar toe, en kuste haar voorhoofd. 'Safuane, Amal gaat super blij zijn, als ze te horen krijgt dat je wakker bent!' zei mama blij. Direct verdween mijn glimlach. 'M-mama, Amal is daarnet flauwgevallen.' zei ik haar terwijl ik mijn tranen binnen hield. 'WAT?! Kifash hoe gaat het met haar?' vroeg mama geschrokken. 'Ze zit daar te behandelen, en de dokter ging me net vertellen wat er was, maar je kwam toen op dat moment.' antwoordde ik haar.

'InchAllah, is het niets ernstigs!' zei mama. 'InchAllah.' zei Sofian zacht. We bleven allemaal doodstil voor ons kijken, wachtend op de dokter die naar buiten zou komen. 'Safuane, ben je niet moe?' vroeg papa na een lange stilte. 'Nee.' antwoordde ik zuchtend. Weer werd het stil, en je hoorde soms een irritante zucht van Hind. 'Hoelang zit ze al daar binnen?' vroeg Hind me geïrriteerd. 'Ik denk een halfuurtje.' antwoordde ik.

Ik stond recht en begon heen en weer te lopen. Het duurt echt lang! En ik hou niet van wachten! Uit-ein-del-ijk werd de dubbele deur geopend en 2 verplegers die Amal's bed duwden verschenen uit de kamer. Direct stonden we rechten en liepen der naar toe. 'Hoe gaat het met haar?' vroeg ik aan 1 van de verplegers. 'Dat kan je beter aan de dokter vragen.' antwoordde hij, en duwde het bed verder. Snel liep ik de kamer naar binnen, waar ik een dokter zag.

'D-dokter, hoe gaat het met haar?' vroeg ik, terwijl de rest achter mij ging staan. 'Haar luchtpijpen gingen dicht. Waardoor ze niet meer kon ademen. Dat komt doordat ze astma heeft.' antwoordde de dokter. 'Is het nu al beter?' vroeg ik hem. 'Ja, zeker, ze gaat alleen een puffer moeten gebruiken, wanneer ze zwaar ademt. ' antwoordde hij. 'En ik heb nog goed nieuws!' zei hij. We keken hem allemaal gespannen aan. 'We hebben haar gecontroleerd. En ze is al heel wat beter, en dat wil zeggen dat ze binnen 2 dagen naar huis mag!' zei hij blij.

'Alhamdulilah!' zei mama blij. 'Dankjewel dokter!' zei ik blij. 'Geen dank.' zei hij. We verlieten allemaal opgelucht de kamer, en liepen allemaal richting de kamer van Amal. We klopten op de deur, maar kregen geen antwoord. Rustig deed ik de deur open, en liepen allemaal zachtjes naar binnen. Ik nam een stoel en legde die naast Amal's bed. Vervolgens ging ik er op zitten en keek naar het beeldschone en schattige gezichtje van Amal. De rest ging allemaal ook rustig zitten, en keken mee. 'Moet ik haar wakker maken?' fluisterde ik naar mama. 'Nee, laat haar slapen!' fluisterde ze terug. Ik knikte en bleef naar haar prachtige gezichtje kijken.

Mensen, ik kan gewoon uren naar haar gezicht kijken! ♥ Het was de hele tijd stil, tot er opeens iemand's telefoon luid rinkelde. Geschrokken werd Amal wakker en keek ze bang om haar heen. 'Rustig Amal.' zei ik snel. Toen ze ons zag werd ze wat rustiger. 'Safuane!' zei ze blij. Ik keek haar verliefd aan. 'Amal, gaat het een beetje?' vroeg Khadija me. 'Ja, Alhamdulilah.' antwoordde ze. 'Sorry, het was mijn telefoon die je heeft wakker gemaakt.' zei papa. 'Mashi moeshkil (geen probleem)' zei Amal.

'Wat is er met me gebeurd?' vroeg ze me. 'Je luchtpijpen waren geblokkeerd, waardoor je zwaarder ademde, en flauw viel.' antwoordde ik. Ze knikte en glimlachte naar mama. KLOP KLOP Er werd op de deur geklopt. 'Binnen.' riep Sofian. Een verpleegster kwam naar binnen en keek Amal aan. 'Gaat het al een beetje?' vroeg ze haar. 'Ja, het gaat.' antwoordde Amal. 'Ik heb deze puffer voor je mee genomen, wanneer je voelt, dat je moeilijk begint te ademen, dan moet je 2 keer deze puffer inademen.' zei ze tegen Amal. 'Wat heb ik?' vroeg ze aan de verpleegster. ' Je hebt een tijdelijke astma.' antwoordde ze. Amal bleef lang voor haar uitkijken. 

'En je mag over 2 dagen naar huis.' zei de verpleegster blij. 'Echt?' zei Amal plots blij. 'Ja, je gaat dan een zalfje mee krijgen, voor de wonden die nog niet genezen zijn. En over een paar dagen mag je gips af.' zei de verpleegster. 'Dankjewel!' zei Amal blij. 'Is niks, hier heb je de puffer.' zei de verpleegster terwijl ze de puffer uit de zak haalde. Ze toonde Amal hoe ze de puffer kon gebruiken. 'Safuane, jij weet het ook over 2 dagen mag je naar huis.' zei de verpleegster. 'Ja, dat weet ik.' antwoordde ik blij. 'SAFUANE we zijn twinzzz!' riep Amal blij. Ik keek haar super blij aan. De verpleegster verliet de kamer en sloot de deur achter zich dicht.

Na over ditjes en datjes gepraat te hebben, stond mijn familie recht. 'Wij gaan dan maar terug naar huis, ik moet nog schoonmaken enso.' zei mama. Ze namen allemaal afscheid van ons, en verlieten de kamer. Nu bleef ik alleen over met mijn vrouwtje!♥......

PP AMAL

De familie van Safuane namen afscheid van ons en verlieten mijn kamer. En ik bleef alleen met Safuane.  Er heerste een ongemakkelijke stilte. Ik draaide mijn hoofd en keek naar Safuane die me geconcentreerd zat te staren. 'Z-zie je h-het goed?' vroeg ik hem. Hij bloos direct, en keek weg. Ik ging recht zitten en trok aan de hand van Safuane waardoor hij opstond. 'Safuane, je bent zelf nog niet goed genezen, je moet rusten.' zei ik. 'Dan ga ik bij jouw rusten!' zei hij blij. Ik keek hem vragend aan. Hij hief de deken op en duwde me een beetje opzij vervolgens kroop hij  naast mij in bed. Hij nam me in zijn armen, en legde rustig mijn hoofd op zijn borstkas. En als laatst deed hij de deken terug op ons 2.

Eerlijk is eerlijk, ik lag kapot goed, en wil zo voor altijd liggen. In de vertrouwde warme en gespierde armen van Safuane. Ik knuffelde hem st-ev-ig, alsof ik bang was dat ik hem ging verliezen. 'Safuane, sorry, door mij heb je die kogel gekregen.' zei ik zacht. Hij knuffelde me nog steviger, 'Amal, dit was mij voorgeschreven. Het is zeker jouw schuld niet.' zei hij. Ik wil hem super graag zeggen, dat ik van hem hou, en dat ik niet meer zonder hem kan. Maar ik durf niet, wat als hij niets voor mij voelt? 'Safuane, subhanalah, altijd wanneer ik hulp nodig had, was je er voor me. Hoe kan ik je bedanken?' vroeg ik hem. Zijn hand ging naar mijn haar, en begon met mijn haar te spelen. 'Je moet Allah bedanken, niet mij.' antwoordde hij zacht. Ik knikte en bleef stil voor me uitkijken, genietend van de warme greep van Safuane.

Ik begon over alles na te denken. Van de dood van mijn moeder, tot nu dat ik in het ziekenhuis ben mishandeld door papa. De enge droom die ik had gedroomd, verscheen ook op mijn netvlies, waardoor ik nog steviger Safuane knuffelde. Zou die droom ooit echt uitkomen? Of was het een nachtmerrie? Ik hoop echt niet dat het uitkomt, ik ben al fking bang van messen. Bang bleef ik aan de nachtmerrie denken. 'Amal, slaap je?' vroeg Safuane, met zijn schorre schattige stem. 'Nee.' antwoordde ik. 'Waaraan denk je dan?' vroeg hij me. 'N-niets.' antwoordde ik.

Hij tilde mijn gezicht omhoog, zodat ik in zijn prachtige honingbruine ogen moest kijken. 'Ben je het zeker?' vroeg hij me. 'J-ja.' antwoordde ik en slikte een brok in mijn keel weg. Hij liet rustig zijn hand op mijn schouder vallen, en bleef maar in mijn ogen kijken. Ik verdronk gewoon in zijn ogen, ze zijn zo mooi en prachtig! Ik kon wel uren kijken. Hij keek naar mijn lippen, en keek dan terug naar mij. Ik bleef maar in zijn prachtige ogen kijken. We bleven verliefd in de ogen naar elkaar te kijken. Zijn gezicht begon dichter naar de mijne te komen... Gaat hij me kussen? Gaat dit mijn eerste keer zijn, dat ik een jongen ga kussen? Ik slikte een brok in mijn keel weg, en bleef dromerig in zijn ogen kijken, die steeds maar dichter kwamen. Onze gezichten waren nog maar 1 cm van elkaar verwijderd. Hij sloot rustig zijn ogen en kwam nog dichter, maar word onderbroken door de deur die ruw werd geopend........

Vote, share and comment!