Mishandeld en Uitgehuwelijkt (AF✔)

Hoofdstuk 33

Wat vooraf ging:

'Helaas kan dat nog niet, we hebben daarnet een telefoontje gekregen van de politie, ze zeiden dat niemand haar mag zien, tot de politie komt en haar overhoort.' zei de dokter. Shit, ze gaat alles vertellen!
_____________________________________

PP HICHAM (VADER AMAL) 

 Oh nee! Die hoer gaat hen alles vertellen, daar ben ik 100% zeker van! Dan gaan ze me in de gevangenis stoppen, tfoe waarom is ze niet direct dood gegaan?! Ik moet iets vinden, om daar binnen te geraken. 'Ah ja, oké.' zei ik "droevig". 'Mijn excuses hier voor.' zei de dokter spijtig. 'Ik ga beneden iets gaan eten.' zei moeder. Yes! 'Ismael, ga maar mee met je oma!' beviel ik. 'Oké.' zei hij. Ik knikte en ze vertrokken alle 2 naar beneden.

Er zat nog een verpleger voor de deur, hij moet denk ik zorgen dat niemand naar binnen gaat. Hoe moet ik hem aflijden? Ik moet iets verzinnen zodat hij weggaat voor de deur van die teringdochter. Ahaa, ik heb het! Ik liep weg van de gang en bleef eventjes om de muur. Snel verscheen ik weer en rende naar de verpleger. 'HELP HELP! ER IS EEN VROUW AAN HET DOOD GAAN!' riep ik paniekerend. 'WAAR MENEER?' vroeg de verpleger geschrokken. 'OP HET EINDE VAN DE HAL OP DE 2DE VERDIEPING!' antwoordde ik. Hij knikte en liep snel weg richting de 'vrouw'.

Nu kan ik snel naar binnen gaan! Ik deed de deur open en zag de hoer vdb slapen...

PP AMAL

Ik hief mijn armen omhoog om papa een knuffel te geven, maar die werden ruw door hem weggeduwd. Ik keek hem vragend aan. ALLES MAAR OOK ALLES WAT HIJ DAARNET ZEI WAS EEN LEUGEN !! Mijn ziel was echt dood, en ik hoorde mijn hart niet meer kloppen na de ruwe en kwetsende woorden die hij me zei.  Hij nam me van mijn keel en keelde me, net toen ik begon weg te vallen liet hij me los .Hij gaat me toch niet weer mishandelen?! Ik hapte naar adem, hij greep me daarna van me'n haar en gooide me op de grond. Hij begon overal te slaan, waar hij maar kon. Heel mijn lichaam was bond en blauw, ik voelde mijn lichaam niet meer. Mijn linker been voelde ik niet meer...

Ik smeekte aan hem om te stoppen, maar hij luisterde niet, hij bleef maar door gaan. Ik voelde niets meer. Hij haalde opeens zijn lederen riem uit. Snel greep ik naar zijn voeten, en smeekte hem huilend om te stoppen. 'RAAK ME NIET AAN VUILE STOEPHOER! EN IK BEN JE VADER NIET! IK HEB LIEVER KANKER DAN DAT IK JE VADER BEN!' schreeuwde hij boos. En begon weer overal te schoppen, op mijn gezicht, gewoon overal. Opeens stopte hij, ik keek wazig naar hem, en zag dat hij zijn riem terug in zijn broek was aan het stoppen. Ik verzamelde al mijn krachten bij elkaar, en greep naar de muur. Toen ik eindelijk overeind stond keek ik hem huilend aan.

Hij keek me woedend aan en duwde me met al zijn kracht op de grond. BAM Ik stootte mijn hoofd heel hard tegen de grond. Een pijnlijke steek ging door mijn hoofd. Ik keek wazig voor me uit. Is dit het einde van mij? Is dit wat ik verdiende? Stilletjes viel ik weg, hopend dat dit mijn einde is, en dat ik eindelijk kan rusten...

Ik werd wakker door ruw getrek aan mijn arm. Halfdood, moe en met hoofdpijn opende ik rustig mijn ogen. Ik zag mijn vader voor me. De man die mij heeft mishandeld, de man die mij haatte, de man die mij liever dood wil. Hij greep me van mijn nek. Ik keek hem in zijn ogen aan, en kreeg flashbacks. Hij heeft me mishandeld, ik herinnerde me weer alles van gisteren. Tranen begonnen zich in mijn ogen te ontstaan. 'W-wat w-wil j-je v-van m-me?' vroeg ik hem bang.  'De politie gaat straks komen voor een ondervraging, als je zegt dat ik je heb mishandeld, DAN... BEN... JE... DOOD!' siste hij in mijn gezicht. 'J-ja, i-ik z-zal h-het n-niet z-zeggen.' zei ik moeilijk. 'Beter voor je! Wollah, als je me verklapt, dan ga ik niets van je overlaten, vieze k*hba!' zei hij waarschuwend. Ik probeerde te knikken, wat pijn deed aan mijn nek. 'Niemand, maar ook dan niemand mag dit weten!' zei hij met een tikkeltje woede.

De eerste tranen verlieten mijn ogen. 'Heb je geen spijt van wat je hebt gedaan?' vroeg ik hem huilend. 'Nee, helemaal niet! Ik ging het helemaal fijn gevonden hebben, moest je dood zijn!' antwoordde hij grijnzend. Nog meer tranen verlieten mijn ogen. Hij keek me ruw aan, en kneep super hard in mijn arm. 'Als je me verraad, ga ik niets van je overlaten, dus hou die vieze bek van je toe, k*hba.' zei hij waarschuwend. Ik knikte hevig, hij stond recht spuugde in mijn gezicht en verliet mijn kamer.

Ik begon te huilen, ik kon niet bewegen. Ik probeerde zijn spuug van mijn gezicht weg te vegen, wat pijn deed. Ik keek voor me uit en ontdekte dat mijn linkerbeen in het gips zat. Kijk wat mijn "vader" me heeft aangedaan, heel mijn lichaam voelde ik niet meer, ik heb pijn op mijn borst, overal blauwe plekken... Is dat hoe een vader zijn dochter moet behandelen? Ben ik dit waard? Tranen bleven maar uit mijn ogen stromen. Is dit wat Allah voor me wilt, ellende, ellende en nog eens ellende?!

Na een tijdje gesnikt te hebben, sloot ik mijn ogen en probeerde wat te slapen. Ik heb uiteindelijk een half uurtje kunnen slapen. Mijn slaap werd verstoord door geklop. KLOP KLOP, ik was te lui om te antwoordden, dus negeerde ik het. De deur ging open en er verscheen een jonge Marokkaanse verpleger. Hij kwam naar binnen en sloot de deur. 'Ah je bent al wakker!' zei hij blij. Ik probeerde te knikken. 'Ik ga vanaf vandaag voor je zorgen, dus als er iets is, moet je op dat rode knopje daar drukken, en dan kom ik direct!' zei hij enthousiast. Ik knikte weer. 'Nu ga ik je opfrissen, en een zalfje voor je opsmeren.' zei hij. Ow f*ck, ik wil niet dat hij het doet. Ik wil liever een vrouwelijke verpleger. Maar ik durfde het hem niet te zeggen.

Ik knikte twijfelend. Hij kwam naar me toe, en deed de deken van me af. Hij bood me een hand, en ik nam die aan. Ik probeerde recht te staan, maar het deed pijn. 'AW!' kreunde ik. 'Oei sorry.' zei hij geschrokken. 'Ik heb overal pijn.' kreunde ik weer. 'We gaan rustig aan doen, ik heb een rolstoel meegenomen, hij staat bij de deur ik ga er snel achter.' zei hij. Ik knikte en hij liep snel achter de rolstoel. Een paar seconden later kwam hij terug met een rolstoel, hij tilde me op en legde me in de rolstoel. Ik werd helemaal rood, wtf zeg niet dat hij me gaat uitkleden en wassen?!

Hij rolde me naar de badkamer, en deed de deur toe. 'I-ik k-kan h-het z-zelf w-wel.' zei ik rood en stotterend. 'Ben je het zeker?' vroeg hij me. Ik knikte hevig, 'Oké dan ga ik je laten, als je hulp nodig hebt dan moet je me roepen, hier heb je een washandje waarmee je jouw lichaam kunt wassen en een zeepje, je mag geen douche nemen vanwege jouw gips.' zei hij. Ik knikte hevig, Hamdolilah! Hij verliet de badkamer en deed de deur toe. Ik hief mijn arm op ,wat echt pijn deed en probeerde mijn t-shirt uit te doen, wat niet lukte door de pijn. Ik probeerde het weer, maar dan wat rustiger, en het deed weer pijn, halverwege stopte ik.

Oké ik ga het zeer snel doen, dan ben ik er van af. 3...2...1... Ik deed mijn t-shirt razend snel uit, wat echt pijn deed. 'AAAAAARGH!' schreeuwde ik door de pijn. Direct werd de deur geopend, 'Gaat het?!' vroeg hij geschrokken. Snel probeerde ik mijn handdoek te nemen, om mijn blote bovenlijf te verbergen, wat niet lukte (ik had nog een bh aan). Ik schudde hevig met mijn hoofd, ik heb nu echt héél véél pijn. 'Ik heb pijn!' zei ik bijna huilend. 'Weet je wat, straks komt er een verpleegster, die je kan wassen, zonder pijn!' zei hij blij. Ik knikte ongemakkelijk. Hij nam een schone t-shirt en deed die zeer rustig voor me aan. Ik knikte rood en dankbaar. Hij glimlachte lief naar me.

Hij rolde me terug naar mijn bed. Rustig tilde hij me op en legde me in bed. 'Zo, rust nu maar goed uit!' zei hij terwijl hij de deken over me deed. Ik knikte, 'Dankjewel!' zei ik dankbaar. 'Straks komt er een verpleegster die je gaat wassen en een zalfje gaat smeren.' zei hij glimlachend. Ik knikte opgelucht, beter een vrouwelijke verpleegster! Hij verliet mijn kamer, en ik deed mijn ogen toe om te slapen. Wat me niet lukte toen ik de woorden van papa herinnerde...

Zou ik alles vertellen, en voor even van papa af zijn. Of zou ik beter zwijgen want het is mijn vader?  Zou ik het zeggen, ja? Nee? Ja? Nee? Ik bleef maar denken en twijfelen tot ik geklop hoorde. KLOP KLOP Ik antwoordde niet, maar bleef diep in mijn gedachten. De deur werd geopend en 2 politieagenten en een inspecteur verschenen bij de deur.

Geschrokken probeerde ik recht te zitten. 'Goeiemorgen, Amal. Je hoeft niet te schrikken.' zei de inspecteur. Ik bleef ze maar met grote ogen aankijken, wtf moet ik zeggen?! Ze namen allemaal een stoel en gingen zitten. De inspecteur haalde een map uit en een pen. Daarna keken ze me aan. 'Herinner je je de gebeurtenis van gister?' vroeg de inspecteur me. Ow f*ck, wat moest ik zeggen?! 'J-ja.' zei ik stotterend. 'Herinner je, je nog de persoon die jouw heeft mishandeld?' vroeg de inspecteur me... Ik keek hem met grote ogen aan...

Vote, share and comment!