Mishandeld en Uitgehuwelijkt (AF✔)

Hoofdstuk 37

Wat vooraf ging:

Droom: Bloed bleef maar uit mijn mond uitkomen en uit mijn wonden, ik begon alles wazig te zien. Opeens voelde ik een steek in mijn keel, de mes... hij heeft me in mijn keel gesneden. Ik kreeg geen lucht meer, en alles werd zwart voor mijn ogen. Was dit mijn einde?...............
_____________________________________

'AAAAARRRRGGGGHHHH!' schreeuwde ik en werd wakker. Ik was helemaal nat door de zweet, en zat helemaal te bibberen. Ik begon hevig te huilen en deed trillend mijn hand op mijn voorhoofd. Mijn voorhoofd was kokend heet! 'M-mama!!' riep ik en bleef maar huilen. Toen ik voor me keek zag ik een bezorgde Mourad (verpleger) naar me kijken. 'Amal?!' riep hij bezorgd en kwam snel naast me staan. Heel mijn lichaam begon te trillen, en ik bleef maar transpireren. 'MAMA!' schreeuwde ik weer huilend. Mourad (verpleger) nam me snel in een knuffel. Ik bleef maar trillen en huilen. 'Stel dat dit echt gaat gebeuren?' bleef maar door mijn hoof spoken. 'Rustig aan, rustig aan!' zei hij stressend. Ik luisterde niet maar bleef huilen als een kleine kind. Heel mijn lichaam bleef maar trillen. 'MAMA!' schreeuwde ik met een trillende en bange stem. Mourad (verpleger) wurmde zich uit de knuffel en verliet snel de kamer.

Mijn droom bleef maar op mijn netvlies. Hoe hij me zonder emotie zat neer te steken! Hoe ik smeekte! ALLES! Alles speelde zich weer voor me, wie weet gaat dit in het echt gebeuren! Ik begon nog heviger te huilen. Ik was precies een bibbermachine , ik bleef maar huilen en bibberen. De deur werd ruw geopend door een dokter, hij rende naar binnen en keek me bezorgd aan. 'Wat is er Amal?' vroeg hij me. Ik bleef maar mijn hoofd schudden en alles bleef maar voor me spelen. Ik bleef maar zweten, huilen en bibberen. Voor ik het wist voelde ik een naald in mijn arm en gingen mijn ogen langzaam toe.... .

Ik werd wakker met hoofdpijn door gelach. Moe deed ik mijn ogen open en probeerde rechtop te zitten. Ik keek voor me en zag tante Fatima, Ilham (nichtje) en papa met elkaar lachen. 'Salam.' zei ik schor. Ze stopten met lachen en keken me allemaal aan. 'Salam.' antwoordde Ilham HC. Tante Fatima en papa skipten me, ewajah. Door het spuitje die ik kreeg was ik echt super moe, en wou ik verder slapen. Maar het lukt niet door al het lawaai die onze bezoekers veroorzaakten. Onopvallend drukte ik op het rode knopje, zo kan Mourad (verpleger) naar hier komen, en zien dat ik slaap terwijl zij hier een kabaal maken. Ik dook snel onder mijn lekker warme deken en sloot mijn ogen.

De deur werd geopend en Mourad (verpleger) verscheen bij de deur. Hij liep naar binnen en zag dat ik nog zat te slapen. 'Goeiemiddag, kan het hier wat stiller zijn, Amal is nog aan het slapen.' zei hij. Iedereen begon nog luider te lachen, wat me echt jnoen bracht. 'En wat gaat jou dit aan?' vroeg papa koud. 'Sorry, maar we zitten hier in een ziekenhuis, waar men rust wilt.' antwoordde Mourad (verpleger). 'Meneer, wij zitten hier, jij staat recht!' zei tante Fatima, en iedereen begon weer te lachen. 'Ik vraag het jullie nog 1 keer, kan het wat stiller worden, of ik roep de beveiligers.' waarschuwde Mourad (verpleger) met een tikkeltje woede. Iedereen werd stil, en Mourad sloot de deur. 5 minuten later begonnen ze weer te lachen. Ik kreeg hoofdpijn van hun. Opeens werd er geklopt op de deur. 'Binnen!' schreeuwde papa lachend.

2 beveiligers verschenen bij de deur. 'Wij verzoeken jullie het ziekenhuis te verlaten.' zei 1 van de beveiligers. Iedereen werd stil en keek de beveiligers aan. 'We vragen jullie nog 1 keer lief, om het ziekenhuis te verlaten.' herhaalde een beveiliger. Weer gebeurde er niets. De beveiligers liepen naar binnen en trokken papa, tante Fatima en Ilham uit mijn kamer. Ik probeerde mijn lach binnen te houden en lachte binnensmonds. De deur werd gesloten en ik barstte het uit van het lachen. De deur werd geopend en direct stopte ik met lachen. 'Je mag verder lachen!' hoorde ik Mourad (verpleger) zeggen.

Hij sloot de deur en nam een stoel en kwam naast me zitten. Toen ik uitgelachen was keek ik naar hem. 'Nou Amal, herinner je je, wat er daarnet was gebeurd?' vroeg hij me serieus. Direct kreeg ik weer de droom op mijn netvlies. Een traan verliet mijn oog. En meerdere tranen volgden. 'Amal, zeg het eens, wat heb je gedroomd?' vroeg hij me. Ik keek hem bang aan. Ik kan en mag het niet zeggen! Als ik hem zeg dat ik heb gedroomd dat papa mij heeft vermoord, dan gaat hij denk ik door hebben dat papa me heeft mishandeld... 'I-ik m-mag h-het niet zeggen.' antwoordde ik. 'Van wie?' vroeg hij me. 'Kan ik niet zeggen!' antwoordde ik. Hij bleef me lang stil aankijken. Ya Allah, ik hoop dat deze droom niet echt uitkomt! Al van deze gedachte begon ik te trillen. 'Amal, bij mij kan je het echt kwijt!' zei Mourad (verpleger) weer.

'S-sorry, ik kan n-niet!' zei ik bang. Hij knikte zuchtend. 'Oké het is niet erg, zo lang jij niet wilt, is het niet erg.' zei hij. Ik knikte zuchtend, en bleef maar aan mijn droom denken. 'Oké, dan ga ik nu voor je een zalfje smeren op je wonden.' zei Mourad (verpleger) Ik knikte en hij nam de zalf uit zijn zak. Hij deed het dopseltje er van en duwde wat zal op zijn vinger. Kan je zitten, zo kan ik gemakkelijk bij je gezicht.' vroeg hij. 'Oké is goed.' antwoordde ik. Ik ging pijnlijk recht zitten en keek hem aan. Hij smeerde het zalfje op mijn gezicht tot het helemaal in mijn huid is verdwenen.

'Waar heb je nog blauwe plekken?' vroeg hij me. 'Op mijn arm.' antwoordde ik. Hij knikte en deed weer wat zalf op zijn vinger en smeerde die op mijn arm. Ik keek hem pijnlijk aan. 'Niet te hard smeren, je doet me pijn!' zei ik bijna huilend. 'Sorry! Moet ik stoppen?' vroeg hij. Ik schudde mijn hoofd. 'Waar heb je nog blauwe plekken?' vroeg hij me. Ik ga niet zeggen dat ik nog blauwe plekken heb op mijn rug en borstkas. 'Uh, n-nergens meer.' zei ik snel. Hij knikte en deed het dopseltje terug op de zalftube. 'Zo, dat hebben we nu gedaan.' zei hij blij. 'Dankjewel!' zei ik hem dankbaar. 'Is niks, Amal wil je nu een beetje stappen?' vroeg hij me.

Ik knikte twijfelend. 'Het doet nog veel pijn, en mijn been zit in het gips.' zei ik hem. 'Ik heb krukken voor je mee genomen, en je moet er mee leren lopen en niet de hele tijd de rolstoel gebruiken.' zei hij. Hij heeft gelijk, ik moet de krukken gebruiken. 'Oké is goed!' zei ik zelf verzekerd. Hij knikte blij en liep naar de deur en nam de krukken. Hij kwam weer naast mijn bed en zette de krukken tegen de muur. Hij bood me zijn hand en ik nam die aan. Hij trok me zachtjes op, en tilde mijn voeten uit bed. 'Zo, nu moet je proberen op te staan, zonder op je gebroken been te leunen.' zei hij. Ik knikte en stond moeilijk op. Wat deed dat pijn! Ik leunde tegen de muur en keek Mourad (verpleger) pijnlijk.

'Het doet pijn!' zei ik bijna huilend. 'Het gaat je lukken! Daar ben ik het zeker van!' moedigde hij me. Hij nam mijn 2 handen stevig vast en trok me pijnlijk mee naar het midden van mijn kamer. 'Zo, ik ga je nu loslaten en je krukken geven, en dan moet je rustig stappen met je krukken.' zei hij. Ik knikte bang, hij gaat me los laten!! Rustig liet hij me los. Snel greep ik naar de tafel. 'Mourad (verpleger)! Mijn spieren doen pijn! Ik kan niet, ik heb super veel pijn aan mijn spieren!' zei ik bijna huilend. 'Rustig, hier heb je de krukken, laat de tafel los en neem de krukken aan.' zei hij bijna lachend.

Ik keek hem pijnlijk aan. Rustig nam ik de 1ste kruk vast, nu komt de 2de, en om de 2 kruk te kunnen vast pakken.... moet ik jammer genoeg de tafel los laten. Ik durf niet! Het lijkt kinderachtig, maar papa heeft letterlijk elk bot in mijn lichaam gebroken! En elke beweging die ik maak doet kapot veel pijn! Mourad (verpleger) keek me geamuseerd aan. 'Wat lach je?' vroeg ik hem geïrriteerd. Hij schudde zijn hoofd en keek me aan. Oké ik ga tot 3 tellen en dan de tafel loslaten en snel mijn 2de kruk vastpakken.

3... 2... 1... Ik liet de tafel los en strekte mijn arm om de kruk te nemen. Maar... die werd jammer genoeg weg geduwd, door mijn hand omdat ik te snel heb gedaan! Ik verloor mijn evenwicht en sloot mijn ogen om de ruwe grond te voelen. Maar ik voelde daar in plaats warme gespierde armen. Ik opende mijn ogen, en keek recht in de ogen van Mourad (verpleger). Hij keek me lustig aan. Ik slikte een dikke brok weg in mijn keel. Hij likte zijn lippen, en kwam langzaam dichter en dichter met zijn gezicht , naar mijn gezicht ...

Vote, share and comment!