Mishandeld en Uitgehuwelijkt (AF✔)

Hoofdstuk 103

Wat vooraf ging:

Ik zuchtte en opende de deur. Daarna liep ik naar binnen en sloot de deur. Ik draaide me om en schrok van wat ik zag.
'Amal.' fluisterde ik huilend en liet de boeket rozen op de grond vallen. ...
_________________________________________
PP SAFUANE

'Nee Amal.' fluisterde ik gebroken en ging met lood in mijn schoenen naar het bed waar Amal lag. Je wilde echt niet zien, hoe ze eruit zag! Nu snapte ik waarom Ismael huilend deze kamer uit kwam. Ik schudde bang mijn hoofd en keek gebroken naar Amal die er echt niet uit zag. Allemaal blauwe plekken op haar armen, nek en gezicht. Al die draden die net als slangen om haar lichaam waren ingeprikt. Ik kwam uit mijn trance en ging rustig naast haar hoofd zitten op een stoel. Zeer rustig nam ik haar hand en plande er een kusje op.

'Amal, ik hou van je.' fluisterde ik zacht en voelde een traan over mijn wang glijden. 'Je moet snel beter worden, want ik kan niet zonder jou.' zei ik huilend. 'Ik liet niemand op mijn pad komen, omdat ik jou al heb! Jij bent de eerste en beste vrouw, die ik ooit heb gekend.' fluisterde ik huilend. 'De dagen zonder jou waren voor mij een hel.' fluisterde ik zacht. 'Jij bent alles voor mij! En ik kan niet zonder je!' zei ik en veegde mijn tranen weg. Ik keek wazig door de tranen naar haar mishandelde gezicht, die toch uitstraalde.

Ik aaide over haar blauwe wang en plande een kusje op haar voorhoofd. 'Ik hou van je en dat blijf ik doen.' zei ik schor en plande nog een kus op haar wang. 'Maar weet vooral dat ... dat, ...' zei ik en voelde de tranen over mijn wang glijden. 'Dat je me zeker niet mag verlaten.' maakte ik mijn zin af. 'Amal, daar mag je echt niet aandenken!' zei ik gebroken en praatte met haar, alsof ze naar me luisterde. 'Daar mag je echt niet aandenken!' herhaalde ik huilend en schudde mijn hoofd. Ik hoorde gesnik en toen ik opkeek zag ik mama bij de deuropening staan.

Ze zat huilend naar ons te kijken. 'M-mama.' zei ik zacht, met een gevoel dat ik weer moest huilen. Ze sloot de deur en liep naar me toe. 'Weldi!' zei ze gebroken en knuffelde me. 'Denk daar niet aan! Ze zal inshAllah genezen en weer de oude worden.' zei ze huilend en knuffelde me stevig. Ik knuffelde haar stevig terug en plande een kus op haar voorhoofd. 'Mama, ik laat je even met Amal.' zei ik gebroken en passeerde haar naar de deur. Toen ik uit de kamer was barstte ik in tranen uit. 'Amal!' fluisterde ik huilend en moest weer huilen.

Sofiane liep naar me toe en hielp me de stoel in. 'Rustig, adem in en adem weer uit!' zei hij en probeerde me rustig te krijgen. 'Hoe ze daar lag!' was het enige wat uit kwam en een hele storm tranen verliet mijn ogen. Ismael liep naar me toe en gaf me een mannelijke knuffel. 'Ik weet het, ze ziet er niet uit!' zei hij en wou ook huilen. Hij trok zich weer uit de knuffel en keek me aan. 'Maar laat je sterk zijn!' zei hij en keek me aan. 'Ze gaat weer helemaal de oude worden! Verlies je hoop niet, en blijf geloven in Allah!' zei hij en moedigde me aan.

Ik knikte en veegde mijn tranen weg. Een dokter passeerde ons en klopte op de kamerdeur. 'Ja.' hoorden we mama gebroken zeggen. Hij liep naar binnen en niet veel later kwam mama er gebroken uit. 'Hij gaat een paar testjes doen.' zei ze en ging zitten. Ik liet mijn hoofd tegen de muur leunen en keek gebroken voor me uit. ...

PP ISMAEL

Ik probeerde te slapen, wat niet lukte. Zuchtend ging ik recht zitten op mijn bed en keek stil voor me uit. 'Ya Rabi, laat Amal weer de oude zijn!' fluisterde ik zacht. Toen ik naar mijn gsm keek zag ik dat het 5:34 was. Wat betekende tijd om te bidden. Ik stond op en liep mijn kamer uit naar de badkamer. Na de kleine wassing liep ik terug naar mijn kamer en in de richting van de Ka'aba verrichtte ik mijn gebed. ... 'Ya Allah, U bent de enige die mijn zus kan genezen! Laat haar weer de oude worden, want ik kan niet zonder haar! En moge U papa op het recht pad zetten, Ameen!' eindigde ik.

Zuchtend plofte ik in mijn bed. Door hem moest Amal dit allemaal overkomen! Hij had haar uitgehuwelijkt aan die ene Ilyas. Hij had haar ooit mishandeld in het ziekenhuis. Hij die haar nooit liefde had gegeven, toen ze nog klein was en in de plaats haar mishandelde. En het ergste hij gaf het nooit toe, dat hij overdreef of in fout zat, want Amal was totaal onschuldig! Maar ook ik had een fout gemaakt! Ik sloeg haar en behandelde haar slecht, gewoon omdat ik ooit oma en papa hoorde praten. Ze zeiden dat mama (Allah irhemha) baarmoederhalskanker had gekregen door de zwangerschap van Amal.

En ik was zo dom om Amal de fout te geven! Maar alhamdulilaah! Ik heb mijn fout door gehad, en heb haar vergeving gevraagd. Nu wilde ik gewoon dat ze weer helemaal de oude word, de vrolijke, stralende, lieve en prachtige Amal. Die Ilyas, gaat er ook niet heel uit komen! Door hem had Amal rare dingen moeten doorstaan! Hem komt nog! Zuchtend stapte ik mijn bed in, en niet veel later viel ik in slaap. ...

Moe opende ik mijn ogen. Toen ik keek naar mijn gsm zag ik dat het 8:54 was. Tijd om naar het ziekenhuis te gaan! Ik stond op en nam een snelle douche. Ik poetste mijn tanden en deed wat gel in mijn haren. Daarna deed ik mijn FCB trainingspak aan en spoot een Armani-geurtje. Snel pakte ik mijn sleutels en holde naar beneden. Ik liep de keuken in naar de koelkast en opende die. Het enige wat ik zag was wind, niets anders! 'Il faut faire des cours!' zei ik tegen mezelf en ging zitten.

Ik nam mijn gsm er bij en keek of papa me terug had gebeld. Maar weer niets! Ik had hem gisteren zeker 10x gebeld, en hij nam niet op! Hoe kan een vader zo zijn tegen zijn bloedeigen dochter?! Boos liep ik de deur uit en stapte mijn auto in omw het ziekenhuis. ...

PP SAFUANE

De dokter was gekomen en zei dat alles goed ging, en dat ze aan het genezen was. Nu was ik aan het wachten tot Sofiane terug kwam bij haar zodat ik nog een beetje bij haar kon blijven. Na 15 minuten kwam Sofiane eindelijk uit de kamer en keek ons verdrietig aan. Ik zuchtte en stond op. 'Safuane weldi, wij gaan terug naar huis. Ik denk dat jij hier nog wilt blijven.' zei mama en stond op. 'Ja ik blijf hier nog.' zei ik en liep naar mama. 'InshAllah gaat ze genezen.' zei papa zuchtend. 'Yallah beslama.' zei mama en gaf me een knuffel. Ismael moest iets dringends gaan doen dus was ik alleen.

Ik groette iedereen en liep de kamer weer binnen. Ik ging zitten en keek haar aan. 'InshAllah ga jij weer de oude worden.' fluisterde ik zacht en aaide over haar wang. Ik had de hele nacht niet kunnen slapen dus ging ik goed leunen tegen de stoel en keek haar aan. Er werd op de deur geklopt. 'Binnen!' riep ik schor. Een gek genoege Marokkaanse man liep naar binnen. 'Goeiemorgen! Ik ben dokter Kamal.' zei hij met een glimlach. Ik knikte en bleef hem aankijken. 'Uh ja, ik kom voor de zalfjes.' zei hij ongemakkelijk. 'Kun u misschien de kamer verlaten?' vroeg hij.

'Uh nee. Dit is mijn vrouw en ik ga de zalf wel smeren.' zei ik onderzoekend en stond op. 'Oh, echt? Uh, oh ja dat kan.' zei hij stotterend. Ik liep op hem af en nam de zalf van hem over. 'Uh, zorg er voor dat je niet te veel smeert op een plek, want het is een zeer goede zalf dat snel resultaat geeft.' zei hij nog. 'Ik moet je hier nooit meer zien!' zei ik nog en liet hem de kamer uit lopen. Wie denkt hij wel dat hij is? Ik sloot de deur en draaide me terug om naar Amal. Ik opende de zalf en legde het dopsel op de tafel.

Daarna duwde ik wat zalf op mijn hand. 'Bismillah.' zei ik nog en begon zeer zacht en rustig de hand van Amal in te smeren met de zalf. Toen ik het goed had ingesmeerd nam ik de andere arm en smeerde die ook goed in. Aangekomen bij de pols nam ik nog wat zalf en smeerde de hand ook goed in. Daarna smeerde ik haar hals die helemaal paars was. ... Als laatst smeerde ik haar gezicht in met de zalf. Vooral haar voorhoofd en wangen waren paars/blauw. Toen ik klaar was waste ik mijn handen en ging terug zitten in de stoel.

Kijkend naar Amal, viel ik niet lang daarna in slaap. 'Meneer! Meeneeer!' maakte iemand mij wakker. Moe opende ik mijn ogen en zag een oude verpleegster voor me staan. 'Het bezoekuur is voorbij.' zei ze geïrriteerd. 'Oh echt?' vroeg ik slaperig en stond op. 'Mijn excuses.' zei ik en liep de kamer uit. Ze liep ook de kamer uit en sloot de deur. Ze mag echt niet denken, dat ik Amal alleen ga laten! Toen de hang leeg was rende ik terug naar binnen en ging onder het bed verstoppen, omdat ik weet dat ze een 2de controle doen.

Na letterlijk 15minuten onder bed wachten, werd de deur weer geopend. 'Ja, er is geen bezoek meer.' zei de ene tegen de andere en doofde het licht. Daarna hoorde ik de deur dicht gaan. Opgelucht kroop ik terug recht en keek blij naar Amal's gezicht dat straalde in de maneschijn. Ik deed mijn jas aan en ging bij het hoofd van Amal op mijn knieën zitten. Ik plande nog een lange kus op haar voorhoofd en legde mijn hoofd naast de hare. Daarna viel ik terug in een rustige en diepe slaap.

'S-Safuane! Safuane, help me! Ik heb pijn!' hoorde ik iemand kreunen. ...

Vote, share and comment!