Mishandeld en Uitgehuwelijkt (AF✔)

Hoofdstuk 113

Ik keek om en zag Ismael tegen de muur aangeleund huilen. Ik liet Amal bij mama en papa en liep naar hem toe. 'Ismael, blijf sterk, het is een beproeving van Allah.' zei ik en nam hem in een mannelijke knuffel. 'H-hij heeft niet goed geleefd e-en heeft Amal zeer slecht behandeld.' zei Ismael huilend. 'Moge Allah hem vergeven.' zei ik zuchtend en trok me uit de knuffel. 'Safe Ismael, houd je een beetje sterk, Amal heeft je nu het hardst nodig.' zei ik tegen hem. 

Hij knikte en veegde zijn tranen weg. 'Ismael, ik heb de vliegtickets.' zei Sofiane die binnenkwam. 'Shokran broer.' zei Ismael dankbaar. 'Huh, gaan jullie nu al?' vroeg ik geschrokken. 'Ja, de overlijdensakte is al gemaakt. En de overledene moet zo snel mogelijk worden begraven, waar wachten we op.' zei hij terwijl hij de tickets aannam en ze in zijn portemonnee stopte. 

'Sofiane, zijn er nog tickets beschikbaar?' vroeg ik snel. 'Ja, 2 nog denk ik.' zei hij. 'En voor wanneer?' vroeg ik hem. '7 uur in de ochtend.' antwoordde hij. 'Wil je alsjeblieft voor mij fixen?' vroeg ik hem. 'Natuurlijk, geef maar je paspoort en reispas.' zei hij. Snel greep ik mijn portemonnee uit en haalde het eruit. 'Hier, en ook het geld.' zei ik terwijl ik 350 euro er bovenop zette. 'Nee hoeft niet.' zei hij en gaf me het geld terug.

'Je pakt gewoon.' zei ik snel en duwde het geld terug in zijn handen. 'Yallah zied.' zei ik en duwde hem naar buiten. Zuchtend liep hij weg. Ik liep terug naar binnen en zag dat Amal in de armen van mama lag te slapen. Ik nam een stoel en ging naast het bed zitten en keek verdrietig naar haar. Ook mama was nog een beetje aan het snikken terwijl ze met Amal's haar speelde. 'Meskiena ze moet zo veel pijn lijden.' fluisterde ze zacht.

'Maar toch, blijft zo zo sterk!' zei ik glimlachend. 'Ja mashAllah, nog nooit zo'n sterke vrouw gezien!' zei oom Khalid trots. De deur werd opengedaan en een dokter met 2 agenten liepen naar binnen. 'Goedenacht, het lijk is klaar gezet voor de reis.' zei de dokter. 'Oké.' zei Ismael verdrietig. 'Morgen zouden we nog mevrouw Amal en meneer Ismael bij het bureau willen.' zei de andere agent. 'Het kan niet meneer, we hebben straks een vlucht om 7 uur in de ochtend.' zei Ismael. 'Dan verzetten we het tot jullie terugkomen.' zei hij.

'Dat is goed.' zei de politie. 'Gecondoleerd nogmaals.' zeiden ze en liepen weg. Ismael ging zuchtend zitten en hield zijn gezicht in zijn handen. 'Ya Allah, hopelijk komt alles weer goed.' zei ik zuchtend en aaide over Amal's zachte wangen. ...

PP AMAL

'Amal, wakker worden.' hoorde ik. Met barstende hoofdpijn opende ik mijn ogen. Ik keek recht in de mooie ogen van Safuane. Hij keek me met een serieuze lieve blik. 'We hebben over een uur een vlucht.' zei hij zacht. 'Wat? Waarom?' vroeg ik geschrokken. 'J-je vader.' zei hij zacht. En toen kwam het weer in me op. Papa Allah Irhemho! Mijn gezichtsuitdrukking veranderde in een halve seconde en ik kon weer elke moment in huilen barsten. Safuane trok me recht op en keek me liefdevol aan. 'Amal, houd je alsjeblieft sterk.' zei hij zacht.

Ik knikte bedroefd en stond rechtop. 'Kom benti, ik ga je dotje opnieuw doen.' zei khalti Khadija. Ze maakte mijn haren los en kamde er door heen. Daarna rolde ze mijn haren in een mooie nette dot. 'Kom je gezicht wassen.' zei ze toen ze mijn trui dicht ritste. Ik knikte en liep achter haar aan naar de badkamer. Ze waste mijn gezicht met lauw water en dimpte het zachtjes met een handdoek. 'Gaat het gaan?' vroeg ze me bezorgd.

'Ja shokran.' zei ik dankbaar. 'Amal, kom het is tijd.' hoorde ik Ismael roepen. Ik liep snel de badkamer uit en zag hem met Safuane aangekleed voor de ziekenhuisdeur staan. Ismael liep naar me toe en deed zijn jas over me heen. 'Safuane gaat met ons mee.' zei hij. Ik keek met een scheve glimlach naar Safuane die een paar weekendtassen vast had. 'Benti, houd je sterk oké!' zei khalti Khadija terwijl ze me knuffelde. Ik groette ook de rest en daarna liepen we weg. Op weg om papa te begraven. ...

4 uur later...                                                                                                                                                                              Zuchtend stapte ik het vliegtuig uit met Safuane en Ismael aan mijn zij. Nadat we onze spullen bij ons hadden liepen we naar buiten. 'Wachten jullie hier even, ik ga ambulance bellen om papa naar de uitvaart te brengen.' zei Ismael. 'Ja ga maar.' zei Safuane en nam mijn hand vast. Hier sta ik dan, zonder geen ene ouder meer. Geen man meer waar ik papa tegen kon zeggen, ook al haatte hij me. Tranen rolden weer over mijn wang. Safuane merkte het en knuffelde me.

'Sssht, houd je sterk Amal.' zei hij zacht terwijl hij over mijn haar aaide. Ik sloot mijn ogen en begon heviger te huilen. Waarom ik? Wanneer gaat het stoppen? Zoveel vragen maar geen antwoord! Ik kon echt met moeite op mijn benen staan, ik had het gevoel dat ik elke moment ging doorzakken. Niet veel later hoorden we een hele huilende bende dichterbij komen. Ik draaide me huilend om en zag ... mijn oma, ooms, tantes en neven. 'OMA!' riep ik huilend en rende naar haar toe.

'Amal!' riep ze huilend en knuffelde me. Letterlijk iedereen was aan het huilen. De sfeer was gewoon kapot. 'Mijn zoon is naar Allah, moge Hij hem vergeven!' zei ze huilend terwijl ze me stevig knuffelde. 'Meskina, hbiba dyali!' zei ze huilend terwijl ze me heen en weer troostte. Niet veel later kwam Ismael terug met een paar brieven. Nadat hij iedereen een knuffel en troost had gegeven zuchtte hij. 'We gaan nu naar de uitvaart, hij is daar nu.' zei hij. We vonden een taxi waar wij (ik, Safuane en Ismael)  in reden met mijn oma en de rest in hun eigen auto's.

Ik lag in de armen van mijn oma die huilend met mijn haren speelde. Ik sloot mijn ogen en probeerde mijn tranen te onderdrukken. Een kwartiertje later kwamen we bij de uitvaart aan. We stapten allemaal uit en liepen het gebouw binnen. 'Salam, voor hij gewassen word, hebben jullie nog de kans hem te zien.' zei de man. 'Ja, ik wil hem zien.' zei ik direct. 'Amal ben je het zeker?' vroeg Safuane twijfelend. 'Ja, ik wil hem zien.' zei ik nog een keer.

'Oké, de mensen die hem willen zien mogen meekomen.' zei hij. Ik en nog een paar anderen waaronder oma en Ismael volgden de man naar een deur. 'Ik ga eerst.' zei ik zacht. 'U kunt naar binnen gaan.' zei hij. Ik knikte en met trillende handen opende ik de deur en liep naar binnen. Rustig sloot ik de deur en opende het licht. Ik keek naar het midden en zag daar een lijk op een speciale tafel. Rustig liep ik er naar toe en trok de laken van zijn hoofd af.

'Papa!' fluisterde ik zacht terwijl er tranen stroomden. Ik keek hem huilend aan en sloot mijn ogen. 'Je hebt me heel veel pijn gedaan!' zei ik huilend. 'Je haatte me, schold me uit en geloofde anderen en niet eens je eigen dochter.' zei ik huilend. 'In de tijden die ik je het hardst nodig had, was je er niet voor me integendeel! Je deed me pijn!' zei ik snikkend. 'Je hebt heel mijn leven kapot gemaakt, papa!' zei ik huilend terwijl er meer tranen stroomden. 'Waarom heb je het me nooit gegund? Waarom kon je geen goede liefdevolle vader zijn, net als alle andere vaders?' vroeg ik gebroken. 'In de plaats van me meer liefde te geven - omdat mama overleden was - gaf je me haat! Haat papa!' riep ik huilend. Ik stopte even en haalde diep adem en keek hem aan. 'Je hebt mijn leven zuur gemaakt, papa! Ik heb nog nooit een goede jeugd gekend!' riep ik huilend. 'Je hebt me meerde malen Mishandeld zonder genade en zelfs Uitgehuwelijkt!' riep ik huilend. 'En vandaag? Vandaag probeerde je me dood te maken! Je wenste en wilde je eigen dochter dood hebben!' riep ik huilend en helemaal in elkaar gezakt. 'Maar toch!' riep ik huilend en voelde me elk moment in elkaar zakken. 'Maar toch vergeef ik het je papa! Het is je vergeven!!' riep ik huilend en stortte op hem neer. ....

Vote, share and comment!