Mishandeld en Uitgehuwelijkt (AF✔)

Hoofdstuk 112

PP ISMAEL

Je zus onder schot zien door je bloedeigen vader, komt niet veel voor toch? En dan niet kunnen helpen, deed het meest pijn. Je zus huilend op haar einde zien wachten en niet kunnen ingrijpen. Ik zag angst in haar ogen, niet alleen maar angst, maar heel veel angst. Gelukkig zagen we de politie en de ambulance naar ons toekomen. Net toen hij haar wilde neerschieten, greep de politie in en schoot hem neer. Hij boeide me niet. Ik wilde geen vader als hem hebben! Ik walg van zo'n soort vader als hij!

Bebloed zakte hij neer. Ik zag Amal er huilend naar kijken en rende op haar af. Ik nam haar in een stevige knuffel en plande een kus op haar voorhoofd. Ik genoot van de knuffel, want moest de politie er niet zijn tussengekomen, dan zou ze er niet meer zijn! Ik zelf kon het ook niet droog houden. Het idee dat onze bloedeigen vader, zijn bloedeigen dochter wilde vermoorden, deed heel veel met me. 

Nu, nu zit ze als een stralende Engel in mijn armen te slapen. Ik keek naar haar onschuldig gezichtje en liet een traan vallen. 'Ya Allah, hoeveel beproevingen moeten er nog komen? Wanneer gaan alle problemen stoppen?' fluisterde ik huilend. 'Weldi, houd je sterk inshAllah komt het goed.' zei oom Khalid die achter het stuur zat. 'Dat hebben we altijd al zitten zeggen, maar het wil maar niet stoppen.' zei ik en uitte een diepe zucht. 'Ismael, jij bent haar voorbeeld, als jij je niet sterk houd, hoe gaat het dan met haar zijn?' zei hij terwijl hij afsloeg.

'Je hebt gelijk.' zei ik zuchtend en veegde mijn tranen weg. 'InshAllah, gaat ze ooit weer glimlachen.' zei ik en glimlachte zelf terwijl ik met mijn vinger langs haar wang ging. 'InshAllah.' herhaalde oom Khalid. ...

PP AMAL

'Amal, hbiba, wakker worden.' fluisterde Ismael in mijn oor. Langzaam opende ik mijn ogen en keek moe rond. 'Waar ben ik?' vroeg ik duizelig. 'We zijn aangekomen bij het ziekenhuis.' antwoordde Ismael. 'S-Safuane!' fluisterde ik geschrokken en hief mijn hoofd. 'Yallah kom we gaan.' zei oom Khalid. Ik stapte snel uit en Ismael ondersteunde me. 'Hier drink wat water.' zei hij en overhandigde me een fles. Ik nam die aan en dronk er van. Daarna keek ik naar de donkerblauwe hemel gevuld met sterren. Ik zuchtte diep en gaf de fles terug. 'Shokran.' zei ik schor.

Oom Khalid sloot de auto en ging met ons mee naar binnen. 'Ga jij naar Safuane, ik kijk wel voor papa.' zei Ismael. Ik knikte en liep naar het onthaal. 'Goedenacht, zou ik kunnen weten waar Safuane ***** ligt?' vroeg ik haar vermoeid. 'Een ogenblikje geduld.' zei ze en typte wat. 'Hij ligt in kamer 56B, 1ste verdieping.' zei ze met een glimlach. 'Bedankt.' zei ik en liep met oom Khalid door de gang. Voor Safuane's kamer stond Sofiane en oom Hassan (papa Safuane) te wachten. Ik rende naar ze toe. 'Hoe gaat het met hem' vroeg ik direct. 'We weten nog niets, dokter is bij hem.' antwoordde oom Hassan. Ik knikte en ging zitten. 'Gaat het een beetje?' vroeg oom Hassan. 'Tuurlijk gaat het, mijn eigen vader probeerde me zonet neer te schieten.' zei ik met een glimlach die al snel veranderde naar een droevig gezicht vol tranen.

'Benti, zo bedoelde ik het niet.' jammerde oom Hassan en knuffelde me. 'H-het ligt niet aan jou.' zei ik zacht. Hij trok zich uit de knuffel en keek me medelijdend aan. 'Moge Allah, je nog meer sbar geven, dan je al hebt en je nog sterker maken dan je al bent.' zei hij glimlachend en veegde mijn tranen weg. 'Ameen.' zei Sofiane glimlachend en gaf me een schouderklopje. Niet lang daarna werd de deur geopend. En de dokter verscheen bij de deur.

'Hoe gaat het met hem?' vroeg ik direct terwijl ik rechtop stond. De rest volgde me en keek afwachtend naar de dokter. 'Nou, alles ziet er normaal uit.' zei hij terwijl hij zijn blaadjes bestudeerde. 'Waarom raakte hij dan buiten bewustzijn? Dat is toch niet normaal?' vroeg oom Khalid. 'Ik weet niet wat er met hem is gebeurd, maar het werd hem te veel en zakte neer.' antwoordde hij. 'Dat noemt men ook een paniekaanval. Voor de rest moeten jullie je geen zorgen maken. Morgenmiddag zal hij naar huis mogen.' zei hij en schreef wat. 'Is hij wakker?' vroeg ik. 'Nee, nog niet maar jullie kunnen hem zien.' antwoordde hij. 'Hij moet wel goed uit rusten en rustig aandoen. Dan was dit het. Veel beterschap!' zei hij en liep weg.

'Alhamdulilah, wat een opluchting!' fluisterde ik blij. 'Oom, ga jij maar eerst je zoon bezoeken.' zei ik. 'Nee Amal, jij moet hem eerst zien, hij heeft je het hardst nodig.' zei hij met een glimlach. 'Maar...' probeerde ik. 'Nee, geen gemaar!' zei hij. 'Oké, Shokran.' zei ik met een glimlach en opende rustig de deur. Na hem geluidloos te hebben gesloten liep ik langzaam naar het bed toe, waar Safuane vredig lag te slapen. Ik ging zitten naast zijn hoofd en nam zachtjes zijn hand vast en plande er een kus op. Daarna keek ik naar zijn gezichtje. 'Safuane, sorry ' fluisterde ik zacht terwijl er een traan langs mijn wang gleed. 'Door mij lig je hier.' vervolgde ik en veegde mijn tranen weg.

'Je hebt heel veel pijn moeten lijden door mij.' zei ik en barste weer in tranen uit. Zijn hand begon opeens te bewegen en zijn voorhoofd begon zwaar te druipen. 'AMAL!' riep hij en schoot wakker. Hij begon heel te panikeren en mijn naam te fluisteren. 'Nee, je mag me niet verlaten!' fluisterde hij huilend.  'S-Safuane.' fluisterde ik zacht. Met betraande ogen draaide hij zich naar me om. Zijn ogen werden groter en er rolden meer tranen over zijn wangen. Hij trok me hard naar zich toe en knuffelde me st-ev-ig. 'Amal, ik dacht dat je me verlaten had!' fluisterde hij huilend in mijn nek. Ik wreef over zijn haren en snoof zijn parfum op. 'Alhamdulilah is niet gebeurd.' antwoordde ik huilend.

'Amal, ik hou heel veel van je en kan niet zonder je!' zei hij huilend. 'Safuane ik hou ook heel veel van je.' zei ik en plande een kus op zijn wang. Ik trok me uit de knuffel en keek hem glimlachend aan. Zachtjes veegde ik zijn tranen weg. Hij nam mijn gezicht in zijn handen en duwde zijn lippen op mijn voorhoofd. Net op dat moment werd er op de deur geklopt. 'Binnen.' riep Safuane.
De deur werd langzaam geopend en Ismael verscheen met betraande ogen.
'P-papa heeft het niet gehaald.' ...

Vote, share and comment!