Mishandeld en Uitgehuwelijkt (AF✔)

Hoofdstuk 104

Ik rende naar haar toe, 'Help me alsjeblieft!' riep ik hijgend en trok haar mee terug naar Amal's kamer. We liepen naar binnen, en zagen Amal huilend haar bloedende pols vast houden. 'Meneer, verlaat de kamer.' zei ze. Ik knikte en liep snel de kamer uit. Ik liep heen en weer de hele hang door. Het zweet droop over mijn voorhoofd heen. Ik haalde gestrest mijn handen door mijn haren en hoopte dat er niks ergs is met haar. 'Ya Allah, zorg dat het niets ergs is.' fluisterde ik en ging zitten. Ik had zo'n zin om haar dood te knuffelen en te zeggen dat ik van haar hou. Ik zuchtte diep en sloot mijn ogen, op dat moment hoorde ik de deur open gaan.

Snel stond ik op en keek de verpleegster ongerust aan. 'Mevrouw hoe gaat het met haar?' vroeg ik ongerust. 'Haar serum-buisje dat in haar pols werd geprikt werd door een verkeerde beweging, los gemaakt waardoor bloed stroomde.' zei ze. 'Het is toch niet erg?' vroeg ik. 'Nee, ik heb er verband omgedaan en het kleine wondje gaat zodadelijk weer genezen. Het allerbelangrijkste is dat ze weer wakker is.' zei ze met een glimlach. Ik knikte opgelucht, 'Mag ik haar zien?' vroeg ik haar. 'Nee, voor even niet, de dokter moet haar eerst nog eens controleren. Ik heb hem al ingelicht, en hij gaat nu komen.' antwoordde ze.

Ik knikte en ging met een goed gevoel terug zitten. Wist je hoe blij ik op dit moment was? Ik ging haar binnenkort weer in mijn armen nemen en haar zeggen hoeveel ik van haar hield! Een grote grijns verscheen op mijn gezicht. Iemand ging voor me staan. Met nog steeds die grijns op mijn gezicht keek ik omhoog en zag de dokter. 'Goedemorgen.' zei hij. 'Goedemorgen.' zei ik terug en ging rechtstaan. 'Gefeliciteerd, uw vrouw is wakker!' zei hij blij. Dankjewel.' zei ik met een bigsmile. Wat voelde dat goed aan, toen hij Amal mijn vrouw noemde!

'Nou dan gaan we haar snel eens controleren.' zei hij en liep haar kamer binnen. Ik stond blij op en dankte Allah. Zonder Hem, ging Amal het nooit hebben gehaald! AlhamduliAllah, hij liet ons niet in de steek. Na ongeveer 23 minuten zitten wachten kwam de dokter eindelijk de kamer uit. 'En dokter?' vroeg ik hem zenuwachtig. 'Alles gaat goed, en haar wond is ook zeer goed genezen.' zei hij blij. 'Alhamdulilah, dat is goed nieuws!' zei ik opgelucht. 'Haar wonden zien er ook minder erg uit als de dagen er voor.' zei hij en noteerde wat.

'Mag ik haar zien?' vroeg ik hem. 'Ja zeker, het bezoekuur is weer begonnen.' zei hij lachend en liep weg. Ik keek met een grote glimlach die niet van mijn gezicht was af te slaan naar de deur waar mijn Prinsesje lag. Ik deed mijn hand op de handvat maar aarzelde. 'Natuurlijk niet! Geen rozen en geen cadeautje bij.' zei ik tegen mezelf. Ik draaide me om en liep de lift in naar de gelijkvloers. Daar bij het onthaal had je een klein bloemenwinkeltje. Ik kocht daar een boeket wit en rode rozen. Ik kocht ook een klein wit teddybeertje, met een hartje vast waarop stond 'I Love You'. Dan pas keerde ik terug naar de lift. Ik herinnerde me dat nog niemand wist dat Amal wakker is en haalde snel mijn gsm uit. Ik ging naar Ismael en stuurde hem een bericht:

Salam, Ismael. Ik ben nu in het ziekenhuis en het allerbelangrijkste is ... Amal is wakker!♥ Yallah bel papa en zeg het hem. En kom allemaal naar hier!

Beslama

Safuane

Na het drukken op 'verzenden' liep ik de hang door naar de juiste kamer en klopte zachtjes op de deur. 'Binnen.' hoorde ik haar zacht stemmetje roepen. Rustig opende ik de deur, liep naar binnen en sloot de deur. Zachtjes liep ik naar voor tot ik voor Amal stond. Het mooiste meisje dat ik ooit had gezien. Ze keek op en toen ze me zag, keek ze me met twinkelende ogen aan. 'Amal.' zei ik zacht. Ze knikte terwijl er een traan over haar wang rolde. Snel liep ik naar der toe en nam haar in een zachte liefdevolle knuffel. 'Amal!' zei ik weer maar dit keer met tranen en genoot van deze kostbare knuffel.

'Ik heb je gemist!' zei ik huilend en snoof haar geur op. Ze versterkte haar greep om me en legde haar hoofd op mijn borstkas. 'I-ik jou ook.' zei ze huilend. Geloof me, deze knuffel, geen woorden voor! Ik plande een zachte kus op haar haren en legde mijn kin rustig op haar haren en sloot mijn ogen. Ik voelde haar hart, die zo snel zat te kloppen. Ik hoorde haar huilen, wat me pijn deed. 'Amal, alsjeblieft niet huilen.' zei ik gebroken en nam haar gezichtje in mijn handen. Ze keek me huilend aan. Ik veegde huilend haar tranen  met mijn duimen weg, 'Ik hou van je.' fluisterde ze, terwijl er tranen over haar wangen gleden. Ik plande een zacht kusje op haar voorhoofd en knuffelde haar weer.

'Laat me nooit meer alleen Safuane! Ik kan niet zonder je.' zei ze gebroken. Ik begroef mijn gezicht in haar nek en snoof haar vertrouwde geur op. 'Amal ik was bang je te verliezen.' zei ik en maakte haar nek nat door mijn tranen. Ze hief haar hoofd op zodat we in elkaars ogen keken. Ze keek me zo diep in de ogen aan, en ik in de hare. Haar prachtige honingbruine ogen die nu twinkelden door de tranen. 'Denk daar niet meer aan. Ik ben er nu.' zei ze zacht en veegde mijn tranen weg. Ik nam rustig haar zachte wang vast en aaide er over. 'Amal, je weet niet hoeveel ik van je hou.' zei ik zacht terwijl ik haar diep in de ogen aankeek.

'Ik hou ook zielsveel van jou!' zei ze en knuffelde me stevig. Ik sloot mijn ogen en knuffelde haar stevig terug. Opeens hoorden we gesnik. We keken op en zagen iedereen ons huilend en meelevend aankijken. ...

Vote, share and comment!