Mishandeld en Uitgehuwelijkt (AF✔)

Hoofdstuk 82

'Je gaat genieten!' fluisterde hij in mijn oor. Ik probeerde hem van me weg te duwen, maar tevergeefs! Hij duwde me op bed en begon me uit te kleden. Ik schreeuwde om genade en dat ik een getrouwde vrouw was, maar hij luisterde niet en kleedde zich zelf ook uit. Ik probeerde op te staan maar hij drukte me harder tegen het bed en begon me aan te raken. Het enige wat ik kon doen was mijn ogen sluiten en huilen. Ik wens dit zelfs mijn ergste vijand niet! Zoveel pijn dat ik leed!....

Uitgeput liet hij zich zelf naast me vallen. Ik veegde mijn tranen weg en probeerde me terug aan te kleden. Er werd op de deur geklopt. 'EEY ZEBBIE, BEN JE NOG STEEDS NIET KLAAR?' hoorde ik een man schreeuwen. 'Ja man, ik ben klaar!' riep hij en stond op en deed zijn kleren weer aan. 'Alsjeblieft nee! Laat hem niet binnen!' zei ik huilend en uitgeput. Hij gunde me een blik, zei: 'Tot de volgende keer!' en opende de deur. Geen seconde later en een man stormde naar binnen. Hij deed wild zijn kleren uit en sprong op me. 'NEE ALSJEBLIEFT!' smeekte ik hem huilend, hij luisterde niet.... 'AAAH! JIJ BENT GATAAAR!' riep de man terwijl hij naast me neer plofte. Het enige wat ik deed was huilen van de pijn! Ik voelde daar beneden niet meer! Ik was zeker 5 keer verkracht besef! 'AAUW!' kreunde ik huilend terwijl ik de deken terug over me zelf deed.

De man stond op en trok zijn kleren weer aan, hij gaf me nog een ruwe zoen en knipoog en liep naar buiten. Ik voelde dat ik elk moment neer ging storten! Ik kon het niet meer aan! Een man kwam de kamer in, ik keek hem met pijn aan. 'Alsjeblieft nee, ik heb pijn!' bracht ik moeilijk uit. Hij luisterde niet, en ook hij verkrachtte me! Ya Allah, het gevoel dat ik nu voelde was onmogelijk om te beschrijven! Ik wens dit niemand aan! Overal pijn, en voelde me vies en zonder waarde! 

Zo ging het de hele tijd door! Man na man werd ik verkracht! De laatste man liet zich uitgeput naast me vallen. Opeens werd de deur met een ruk geopend en weer een man verscheen. 'ZEBBI KLEED JE SNEL AAN POPO IS DAAR!' schreeuwde hij gestrest. De man naast mij sprong rechtop, trok zijn kleren, gunde me nog een knipoog en rende uit de kamer. 'Ya Allah, waarin ben ik beland?' kreunde ik huilend terwijl ik probeerde op te staan. Het voelde alsof ik elke moment ging dood gaan! Ik stond uitgeput op, en greep snel naar het nachtkastje. Ik begon zwaar te ademen en had een hevige hoofdpijn. Ik probeerde te stappen maar verloor mijn evenwicht en viel met een klap op de grond. InshAllah ben ik verlost van al deze ellende!....

PP SALEH

'SHIT!' riep Ilyas bang en stond snel op. Hij keek me aan, zei: 'Met jou ben ik nog niet klaar!' en rende samen met een paar mannen de kamer uit, en lieten me hier hier alleen. Ik probeerde pijnlijk me los te maken wat niet lukte, ik zag in de gang allemaal mannen gestrest heen en weer lopen, en dingen in tassen gooien. Ik mis mijn vrouw! En dan mijn zoon! Ik weet zelfs niet of hij leeft! Ya Allah! Waarom heb ik zelfs die kilo's van hem gehaald?! De pand liep langzamerhand leeg, tot ik een paar mannenstemmen hoorde. 'GA JIJ EERSTE VERDIEPING, EN IK EN PIETER DOEN 2 DE VERDIEPING!' hoorde ik iemand schreeuwen. Ah, sowieso de politie!

Ik probeerde me los te maken maar het lukte niet! Het enigste wat ik nu wou, was naar mijn vrouw en zoon gaan! 'HEELP!!' schreeuwde ik op mijn luidst en probeerde me los te maken. 'HEEEELP!' schreeuwde ik weer. 'Het geluid komt van die kant!' hoorde ik de politie zeggen. 'HELP IK ZIT HIER!' schreeuwde ik weer op mijn luidst. Ik hoorde de voetstappen dichter komen en niet veel later stormden ze de kamer binnen met hun geweer op mij gericht. 'Help alsjeblieft!' kreunde ik. Ze stormden op me af, en maakten me los. 'Wat is er gebeurd?' vroeg een van de agenten terwijl ze me los maakten. 'Z-ze hebben me ontvoerd! Mijn vrouw! Mijn vrouw zit hier ook!' riep ik panikerend.

'Help me alsjeblieft haar zoeken!' vroeg ik aan de agent terwijl hij verband deed om mijn wond. 'Kom we gaan zoeken!' zei hij. Moeilijk stond ik op en wankelend liep ik achter de agenten opzoek naar mijn vrouw. We gingen door hele gangen en openden elke kamer, maar we vonden haar niet! 'Kom bovenste verdieping!' zei ik ongerust. We liepen de bovenste verdieping en doorzochten ook daar alle kamers. 'Waar is ze?!' vroeg ik me zelf panikerend toen ik een deur intrapte en zag dat ze daar ook niet was. 'We hebben de vrouw gevonden!' stroomde uit de walkie talkie van een van de agenten.

'Waar zijn jullie?' vroeg de agent door de walkie talkie. '1 ste verdieping, blauwe deur!' klonk er weer door de walkie talkie. Ik rende de trappen af, en racete naar de 1 ste verdieping. Pijn boeide me niet! Mijn vrouw, mijn alles boeide me! Ik benaderde de blauwe deur en rende naar binnen. Wat ik zag! Ik schrok en deinsde achter uit. Een agente deed een laken over haar blote lichaam. 'INAYA!' riep ik huilend en knielde me pijnlijk naast haar. 'INAYAA!' riep ik huilend. 'LEEFT ZE NOG?!' riep ik hysterisch. De agente voelde aan haar pols. 'Ja ze leeft! Maar haar hartslag is zeer zwak!' zei de agente. 'BEL DE AMBULANCE!' schreeuwde ik huilend. 'Heb ik al gedaan, zo komen zo.' zei ze.

'Inaya blijf sterk!' zei ik huilend terwijl ik haar koude hand stevig vast nam. Ik kuste het, en sloot huilend mijn ogen. 'WAAR BLIJFT AMBULANCE?!' riep ik gestrest na 5 minuten. De agente wou antwoorden maar we hoorden de sirenes al dichtbij komen. Niet veel later renden de mannen met een brancard de kamer in. Ze legden haar op de brancard en verlieten de kamer. Ik rende pijnlijk en huilend achter zich aan. Ze duwden haar de ambulance in, 'Mag ik mee, het is mijn vrouw!' zei ik huilend. 'Snel, stap in!' zei de man. Ik knikte en stapte in. Een ambulancevrouw deed een zuurstofmasker om haar gezicht. 'Hoe gaat het met haar?' vroeg ik huilend.

'Het gaat niet goed met haar! Haar toestand is echt zwak. Ze moet snel naar het ziekenhuis!' antwoordde ze, terwijl ze haar zat te controleren. Ik bleef maar huilen en stevig haar hand vasthouden. Plotseling opende ze haar ogen. 'INAYA!' riep ik blij en kuste haar voorhoofd. 'S-Saleh, z-zorg g-goed voor ons k-kind, a-als h-hij l-leeft! E-en o-onthoud d-dat ik van je h-hou!' zei ze moeilijk. 'NEE INAYA ZEG DAT NIET!' riep ik huilend. Ze stak haar zwak vingertje in de lucht en zei de shahada. 'DOE IETS!' riep ik huilend terwijl ik de ambulancevrouw wurgde. Niet veel later drong 'TUUUUUUUUUUUUUUT' door mijn oren. 'INAAAYAAAAAAAA!' krijste ik huilend en liet me op haar vallen. Ik zweer het, ik ben Saleh niet als ik niet het zelfde zal doen met zijn vrouw!......

Vote, share and comment!