New Sound

Chapter 26: Play When It's Raining

Nashry Miyeru's PoV

"Nakaka-touch 'di ba?"

"Grabe 'yung finale 'no?"

"Isang linggo ko na 'yan pinauulit-ulit. The best talaga, RH"

Isang linggo na matapos 'yung concert at ganito parin ang mga estudyante sa Gasshô High. Usap-usapan parin ang RH, dahil doon sa Spoken Poetry ni Mr. Matsumoto. Grabe. Aaminin ko. Pati ako hindi parin maka-get over.

Hindi ko inaasahan na gano'n kagandang experience ang mararanasan ko sa unang concert na napuntahan ko. Randam na ramdam ko buong concert na ang pinapanood ko at that moment ay isang bandang madami nang napatunayan, at ramdam na ramdam ko na passionate sila sa ginagawa nila. Pero pinaka nasorpesa talaga ako doon sa tula. I never thought Mr. Matsumoto would perform something aside from what he is known for, and then he just did. Ang sarap sa pakiramdam na nasaksihan ko 'yun.

It has been a week din na nasa kanya-kanya na kaming mga majors. I've met my teachers and learned with them. Doble yata ngayon ang oras ko para mag-practice. Isa para sa mga practice books at isa para sa tutugtugin namin sa coffee shop.

We manage to get some acknowledgement sa ilan sa mga schoolmates namin na laging nakatambay doon. It was really fun, so maybe in a week or two, pwede na kaming magpa-audition for the missing members of our band. Eirin, and Yuki is not officially our members yet, so we're still incomplete. Sa kanilang dalawa, I can feel that something's wrong with Yuki these past days, sabi kase ni Mark, napapadalas daw ang pabsent n'ya, pero lagi naman s'yang nasa coffee shop, and he looked okay. Ano naman kayang problema?

›››

Lunch break na at tumatambay ako ngayon sa music room. Na-miss ko ang music room na 'to, dahil simula no'ng nagkaroon kami ng majors, palagi na kaming nasa practice room at hindi rito. Hindi ko naman inasahan na may tao pala. Masyado kaseng tahimik.

Nandito pala si Yuki at busy s'ya sa pagtingin doon sa rack ng mga sheet musics sa isang sulok. Mukhang hindi n'ya napansin ang presensya ko, kaya hindi manlang s'ya lumingon no'ng pumasok ako.

Bigla s'yang napahinto at napakamot ng ulo. "What's that song again?" He began humming the tune of the song he's searching for. Tahimik lang akong nakaupo sa piano stool, and I happened to hear his humming.

I know that song.

"It's Uplifted By Gassho." I didn't realized that I said it out loud. Napalingon tuloy sa'kin si Yuki. "Kanina ka pa?" tanong n'ya. Tumango ako at tumayo sa stool para tulungan s'yang maghanap.

Hindi naman nagtagal ay nahanap ko rin agad. "Can we play this?... In two guitars" request ko. Matagal ko na rin s'yang hindi narinig na tumugtog ng gitara, at ayokong iwan n'ya nalang 'yon basta-basta.

Nakikita kong passionate s'ya sa paggigitara n'ya, kaya bakit n'ya hahayaang mawala lang 'yun?

Alam kong hindi ko alam kung anong pinagdadaanan n'ya ngayon, at hindi ko rin s'ya masyadong kilala pa, pero... it's just... sad.

At alam kong nalulungkot din naman s'ya.

"I quit guitar, didn't you remember?" he replied seemingly offended that I mentioned about it so casually.

"Pero nakakatugtog ka pa naman ah." I reason out.

"I can, but not as good anymore." Yuki defended.

"'Don't be so quick to give up, would you?"

"What did you expect me to do?" Lumapit s'ya sa'kin. "He's like a ghost that's watching me play, every time I held the guitar." he added stressing every word.