Οι Γείτονες

Chapter_47

Ίδια μέρα...

Προσπαθώ να βρω τρόπο να ξεφύγω αλλά άδικος κόπος με έχει στριμώξει για τα καλά. Ποιος είναι;  Τα χέρια του είναι γύρω από την μέση μου ενώ εγώ τον χτυπάω με τα δικά μου. 
Με φιλάει και εγώ προσπαθώ να πάρω ανάσα,αλλά δεν με αφήνει.

Τελικά καταφέρνω και τραβιέμαι πίσω ώστε να πάρω ανάσα και τότε αντικρίζω να γνωστά πανέμορφα μπλε μάτια. 

"Τζακ!" φωνάζω και εκείνος με αγκαλιάζει. Πως βρέθηκε αυτός εδώ; Τι γίνεται;

"Θεέ μου είσαι καλά;" ρωτάει ανήσυχος και φιλάει πεταχτά.

"Μου έλειψες" μουρμουρίζω και τα μάτια μου βουρκώνουν.

"Τι κάνεις εδώ; Π-;" προσπαθώ να τον ρωτήσω αλλά με διακόπτει.

"Δεν έχω καιρό να σου εξηγήσω πρέπει να φύγουμε!" λέει και με τραβάει από το χέρι μέσα στο πλήθος που χορεύει. 

"Που πάμε;" ρωτάω ενώ σπρώχνω τον κόσμο για να περάσω.

"Στην ταράτσα!" λέει ενώ μπαίνουμε μέσα σε ένα δωμάτιο με μία σκάλα που οδηγεί στην οροφή. 

"Πρέπει να σου πω!" φωνάζω αλλά εκείνος με τραβάει.

"Δεν είναι ώρα τώρα!Ανέβαινε!" φωνάζει.

"Μα Τζακ! Η Μαίρ-" 

"Όχι τώρα Ντάρσυ!" φωνάζει και με αναγκάζει να ανέβω στην σκάλα που οδηγεί στην οροφή. 

Κρύος αέρας με χτυπάει στο πρόσωπο κάνοντας με να ανατριχιάσω. Κοιτάζω τον Τζακ και μου κάνει νόημα να παραμείνω ήσυχη. Τον ακολουθώ στο πίσω μέρος της ταράτσας, προσπαθώντας να μην πέσω σε κανένα σίδηρο.Μα τι θέλει να κάνουμε εδώ πάνω; Άμα πιστεύει ότι θα πηδήξω από εδώ ή να πάω από ταράτσα σε ταράτσα είναι πολύ γελασμένος!

"Τι κάνουμε εδώ;" ρωτάω προβληματισμένη.

"Περίμενε!" λέει και μένω λίγο και πιο πίσω. 

Κοιτάει δεξιά αριστερά και ύστερα χαμογελάει. Καλά χάζεψε τι έπαθε αυτό;

"Από εδώ" 

"Τζακ πότε θα σταματήσουμε να τρέχουμε γύρω γύρω από μία ταράτσα" παραπονιέμαι και ο Τζακ γελάει.

Περνάμε από ένα μπεντένι και ύστερα βρισκόμαστε στην άκρη της ταράτσας. Ένα βήμα και θα γίνουμε ένα με το έδαφος, στην κυριολεξία!

"Πήδα!" με ενθαρρύνει και εγώ γελάω.

"Δεν πας καλά μου φαίνεται, να πεθάνω τόσο νέα!" μουρμουρίζω και γελάει αλλά αμέσως μετά σοβαρεύει το βλέμμα του.