Οι Γείτονες

Chapter_6

Την ίδια μέρα...


Ο μόνος ήχος που επικρατεί στο δωμάτιο είναι ο ήχος από τα μαχαιροπίρουνα. Ο καθένας μας είναι επικεντρωμένος στο πιάτο του. Εγώ πάλι παραμένω σοκαρισμένη από την σπόντα που μου πέταξε ο Τζακ. "Τι θα φάμε σήμερα;" Άκου εκεί! Το σκέφτομαι και ανατριχιάζω! Μακάρι να βγω ζωντανή από εδώ μέσα.Όσο περνάει η ώρα τόσο περισσότερο ανησυχώ, στο τέλος θα πάω από καρδιακό παρά από τον Τζακ και τον Λούκας.
"Λοιπόν Λούκας, τι σπουδάζεις;" Αποφασίζει να ξεκινήσει την συζήτηση η μαμά μου. Τέλεια και είχα μια σκασίλα να μάθω τι σπουδάζει, εδώ σκότωσε ένα άνθρωπο. Αλλά αν δεν το είχε κάνει τότε ο Τζακ θα ήταν νεκρός οπότε...
"Διοίκηση επιχειρήσεων." Απαντάει χαμογελώντας στην μητέρα μου.
"Υπέροχα! Σε ποιο έτος;" Συνεχίζει η μητέρα μου.
"Δεύτερο" Απαντάει και ησυχία απλώνεται για ακόμη μία φορά.
"Εσύ Ντάρσυ με τι σκέφτεσαι να ασχοληθείς;" Ξαφνικά ρωτάει ο Μπεν και όλα τα βλέμματα έχουν στραφεί προς το μέρος μου, ενώ είμαι έτοιμη να βάλω μία μπουκιά μακαρόνια στο στόμα μου.Νιώθω τα μάγουλα μου να καίνε,πάλι ρεζίλι έγινα.
"Εμ... δεν έχω σκεφτεί ακόμα" Απαντάω.
"Κακός! Η αποφοίτηση δεν θα αργήσει να έρθει, πρέπει να επιλέξεις κάτι τα περιθώρια στενεύουν!" Λέει με αυστηρό τόνο. Έχει δίκαιο σε αυτό ποτέ δεν σκέφτηκα τι θα κάνω με την ζωή μου.
"Μην τον ακούς Ντάρσυ. Ο Μπεν υπερβάλει όπως πάντα, καθηγητής πανεπιστημίου είναι." Λέει και κοιτάει με δολοφονικό βλέμμα τον σύζυγο της.
"Μπέλα τι θα έλεγες να δείξεις στην Ντάρσυ το δωμάτιο σου" Προτείνει η Μαίρη. Η Μπέλα μουρμουρίζει ένα "Ναι" και σηκώνεται από το τραπέζι μαζί με εμένα.
Ανεβαίνουμε τις σκάλες με ησυχία και μπαίνουμε στο βαθύ διάδρομο. Περπατάμε και σταματάμε σε μία πόρτα, η Μπέλα ανοίγει και μπαίνει μέσα. Ένα απαλό  μπλε δωμάτιο εμφανίζεται διακοσμημένο στην τρίχα.Η Μπέλα κάθεται στο κρεβάτι της και πάλι δεν μιλάει.Δεν μπορώ να την καταλάβω, πάντα είναι τόσο μουντή και λιγομίλητη. Η πόρτα ξαφνικά ανοίγει και μέσα μπαίνει ο Τζακ.
"Σε θέλει η μαμά κάτω" Λέει και η Μπέλα σηκώνεται και βγαίνει έξω.
"Έρχομαι και εγώ." Λέω και σηκώνομαι γρήγορα να φύγω,αλλά μάταια.Ο Τζακ με αρπάζει από τον ώμο και με τραβάει στον διάδρομο ξανά.
"Όχι εμείς έχουμε να πούμε πολλά" Λέει και με σπρώχνει μέσα σε ένα δωμάτιο. Κλείνει την πόρτα πίσω του και κλειδώνει. Αυτό ήταν, ήρθε το τέλος μου.
Γρήγορα βγάζει ένα όπλο και με σημαδεύει στο κεφάλι.
"Αν φωνάξεις πέθανες!" Λέει.
Δεν τολμάω να βγάλω άχνα, μιας και κάθε μου κίνηση μπορεί να με στείλει δέκα μέτρα κάτω από το χώμα.Τα γαλάζια του μάτια έχουν σκουρύνει και οι κινήσεις του είναι βίαιες.
"Τι στο διάολο έκανες στο δασάκι; Τι άκουσες; Για ποιον δουλεύεις;" Οι ερωτήσεις πέφτουν βροχή και εγώ ξεροκαταπίνω. Θα τα πω όλα και ίσως ζήσω.
"Η-η...Μπέε-λα..α...ε" Δεν μπορούσα να μιλήσω, τότε χτυπάει η πόρτα.
"Τζακ άνοιξε το ξέρω ότι την έχεις εκεί μέσα!" Ακούγεται ο Λούκας από έξω.
Ο Τζακ ξεφυσάει και ανοίγει στον Λούκας. Ο Λούκας με το που μπαίνει αρπάζει το όπλο και το πετάει στο κρεβάτι. Όσο πάει το συμπαθώ όλο και περισσότερο αυτό το παιδί.
"Σοβαρά Τζακ αυτό συμφωνήσαμε!" Λέει εκνευρισμένος.
"Τι θες να κάνουμε πρέπει να μάθουμε για ποιον δουλεύει!" Απαντάει εξίσου εκνευρισμένος ο Τζακ.
"Ο τρόπος όμως χρησιμοποιείς σίγουρα δεν βοηθάει. Μπορεί απλά να βρέθηκε εκεί σε λάθος στιγμή. Μπορεί να είναι αθώα και να μπλεχτεί σε όλο αυτό χωρίς να φταίει." Λέει και μου κάνει νόημα να κάτσω σε μία καρέκλα. Με κοιτάνε και οι δύο ενώ κάθομαι και ξεροκαταπίνω για ακόμη μία φορά.
"Ας το πάρουμε από την αρχή, ήρεμα όμως. Γιατί ήσουνα στο δασάκι;" Ρωτάει ο Λούκας.
"Η Μπέλα έκλαιγε επειδή νόμιζε ότι ο Τζακ χάθηκε στο σχολείο και έτσι πήγα να τον ψάξω. Άκουσα φωνές και πήγα στο δασάκι και είδα ότι είδα." Λέω και παίρνω μία βαθιά ανάσα.
"Κοιτάξτε δεν κατάλαβα ποιοι είναι και δεν δουλεύω για κανέναν, μια απλή μαθήτρια είμαι. Τ-τ ορκίζομαι" Συμπληρώνω γρήγορα. 
"Ήρεμα σε πιστεύουμε" Με καθησυχάζει.
"Από την στιγμή που θα βγεις από αυτό το δωμάτιο θα κάνεις λες και δεν μιλήσαμε ποτέ,κανείς δεν πρέπει να μάθει για όλο αυτό! Θα πρέπει να είσαι λίγο προσεκτική, ίσως έρθουν και σε ψάξουν-" Λέει και τον διακόπτω.
"Τι εννοείς να με ψάξουν;" Λέω πανικοβλημένη.
" Απλά να είσαι προσεκτική τίποτα παραπάνω!" Λέει αυστηρά και το βουλώνω. 
"Είσαι ελεύθερη να φύγεις" Λέει και ανοίγει την πόρτα.
"Όπα,όπα τόσο εύκολα, πως δεν ξέρουμε ότι δεν μας δουλεύει-" Φωνάζει ο Τζακ θυμωμένος.
"Σκάσε! Θα μας ακούσουν! Φύγε εσύ!" Λέει και  φεύγω τρέχοντας, κατεβαίνω γρήγορα τις σκάλες και πηγαίνω στην τραπεζαρία.
"Πάνω στην ώρα Ντάρσυ, έλα φεύγουμε" Λέει και φοράει το παλτό της.
"Ευχαριστούμε πολύ για το δείπνο,περάσαμε υπέροχα." Λέει η μαμά μου.
Οοο μαμά να μιλάς για τον εαυτό σου...

¤°¤°¤°¤°¤°¤°¤°¤°¤°¤°¤°¤°¤°¤°¤°¤°¤°¤°¤°¤

Hey everybody!☆
Επόμενο την Παρασκευή!
Επίσης άμα βλέπετε τίποτα ορθογραφικά ή εκφραστικά λάθη πείτε μου στα σχόλια...
Το τραγούδι που έβαλα είναι λίγο άσχετο με το κεφάλαιο,αλλά το άκουγα όταν το έγραφα οπότε άμα θέλετε ακούστε το!
Σχολίασε και ψηφίστε παρακαλώ★

See ya chicas!★