Οι Γείτονες

Chapter_5

Τετάρτη 14 Οκτωβρίου 2015

Η μυρωδιά του μπέικον εισχωρεί στα ρουθούνια μου. Μμμ μπέικον...
Ανοίγω τα μάτια μου και...γιατί βρίσκομαι στο κρεβάτι της μαμάς μου;
Οι αναμνήσεις από την προηγούμενη μέρα επανέρχονται κάνοντας την διάθεση μου να πέσει. Τζακ . Λούκας.Πυροβολισμοί.Νεκροί.
Τα μάτια μου αρχίζουν και δακρύζουν έτσι κουκουλώνομαι πάλι κάτω από τα σκεπάσματα. Όχι. Όχι. Όχι. Απλά ξέχασε το Ντάρσυ! Προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου αλλά μάταια. Πρέπει να τον αποφεύγω. Αλλά πως είμαστε στο ίδιο σχολείο μπορεί να μου την στήσει πουθενά και να...σχολείο;
Σχολείο! Πετάω τα σκεπάσματα και κοιτάω το ρολόι πανικοβλημένη. 10:46. Θεέ μου έχω χάσει ήδη της πρώτες δύο ώρες. Τρέχω στο δωμάτιο μου και σταματάω στην πόρτα που την είχα κλείσει από χθες. Άμα είναι εκεί και με περιμένει να μπω;  Σκέφτομαι.
"Ας'την θα την κανονίσουμε άλλη φορά" τα λόγια του επαναλαμβάνονται στο μυαλό μου. Στρίβω και κατευθύνομαι προς τις σκάλες , κατεβαίνω κάτω και πηγαίνω στην κουζίνα όπου η μαμά μου μαγειρεύει. Ωχ. Την είχα ξεχάσει τελείως.
"Καλημέρα" Λέω και κάθομαι στο τραπέζι διστακτικά.
"Καλημέρα" Λέει και συνεχίζει να μαγειρεύει. Αυτό δεν είναι καλό όταν δεν μιλάει δεν ξεσπάει δεν είναι καθόλου καλό. Ησυχία απλώνεται στην κουζίνα και εγώ αρχίζω να ιδρώνω από την αγωνία μου. Σηκώνομαι από την καρέκλα μου και παίρνω ένα κρουασανάκι από το ντουλάπι όπως κάθε πρωί. Κάθομαι πάλι και περιμένω να πει κάτι , αλλά δεν λέει.  Τελειώνει το μαγείρεμα και έρχεται με ένα πιάτο με αυγά και μπέικον. Το αφήνει μπροστά μου και κάθεται δίπλα μου. Παίρνω το πιρούνι και αρχίζω να τρώω.
"Λοιπόν...θες να μου πεις γιατί έφυγες έτσι από το σχολείο; " Ρωτάει με ήρεμο τόνο. Αυτό είναι το ωραίο με την μαμά μου δεν θα αρχίζει να μου φωνάζει πριν μάθει τον λόγο.
"Απλά δεν ένιωθα καλά" Λέω γρήγορα και μουτζώνω τον εαυτό μου από μέσα μου, δεν ξέρω να λέω ψέμματα.
"Ντάρσυ ανησύχησα πάρα πολύ όταν  με πήραν και μου είπαν ότι έφυγες χωρίς να ειδοποιήσεις . Όλοι ανησύχησαν! " Λέει και κατεβάζω το κεφάλι μου.
"Τι είναι ναρκωτικά; " Ρωτάει και γουρλώνω τα μάτια μου.
"Όχι! "
"Είσαι έγκυος;"
"ΌΧΙ!"
"Δέχεσαι μπουλινγκ;"
"Όχι" Λέω μα η υπομονή μου έχει αρχίσει να εξαντλείτε.
"Έχεις γκόμενο;"
"Όχι"
"Έπεσες θύμα βιασμού;"
"Μαμά όχι! Ηρέμησε" Λέω αγανακτισμένη.
"Καλά , καλά αλλά να ξέρεις ότι είμαι εδώ για ότι χρειαστείς ενταξει; " Ρωτάει
"Ναι" Μουρμουρίζω. Με αγκαλιάζει και μου φιλάει το κούτελο.
"Αα και είσαι τιμωρία μέχρι την Παρασκευή" Λέει και γελάμε.
"Αα και-"
"Από δω και πέρα να ενημερώνω και να μην φεύγω έτσι" Λέω
"Και αυτό αλλά και ότι οι γείτονες μας κάλεσαν για φαγητό." Λέει και παγώνω. Γείτονες; Φαγητό;
"Ποιοι γείτονες; " Ρωτάω αν και ξέρω την απάντηση.
"Οι Τζόνσον" Απαντάει χαλαρά.
Οχιιιι...

Το μεσημέρι...

"Μαμά σε παρακαλώ να κάτσω σπίτι." Παρακαλάω για εκατοστή φορά την μαμά μου.
"Ντάρσυ θα είναι αγένεια να μην έρθεις! Επίσης νεαρή μου σε άφησα να μην πας σχολείο όλη μέρα!" Λέει χαμογελώντας.
"Μα σε παρακαλώ! Θα...θα καθαρίσω τον πάνω όροφο!" Λέω.
Αυτή πάλι ανοίγει την πόρτα και μου κάνει νόημα να βγω έξω. Βγαίνω έξω και κλείνει την πόρτα περπατάμε μέχρι το σπίτι των δίπλα και μπαίνουμε στην περιποιημένη αυλή τους. Εγώ σταματάω απότομα στο πορτάκι της αυλής ενώ η μητέρα μου συνεχίζει. Αυτό είναι το τέλος μου. Τι θα κάνω; Θα με σκοτώσει όπως τους τύπους στο δασάκι.Τα χέρια μου αρχίζουν να τρέμουν από τον τρόμο που επικρατεί στο κεφάλι μου και από τα χιλιάδες σενάρια που μπορούν να συμβούν.Αρχίζω να περπατάω διστακτικά προς την πόρτα.Η μαμά μου χτυπάει το κουδούνι. Θα πεθάνω! Τι θα κάνω; Πρέπει να ξεφύγω από εδώ αλλ-
Η πόρτα ανοίγει και ένα μικρό κοριτσάκι με ξανθιά πλεξουδάκια και γαλάζια μάτια μας κοιτάζει χαμογελώντας. 
"Γει-" Πήγε να πει η μαμά μου αλλά το μικρό κορίτσι έφυγε τρέχοντας μέσα στο σπίτι.
"Γεια σας. Συγνώμη για την Τρέισι είναι λίγο ντροπαλή.Είμαι ο Μπεν!" Λέει και μας κάνει χώρο να περάσουμε.Ο Μπεν πρέπει να είναι ο σύζυγος της Μαίρη, έχει ξανθά μαλλιά και γαλανά μάτια όπως η Τρέισι. 
"Χάρηκα Μπεν είμαι η Λουίσια και από εδώ η κόρη μου η Ντάρσυ " Λέει και χαμογελάω φιλικά. Οι γονείς του άραγε ξέρουν τι παιδί έχουν ή μάλλον τι παρέες κάνει;
Προχωράμε στον μικρό διάδρομο, είναι όπως τον θυμάμαι και μπροστά μας εμφανίζεται το σαλόνι.Το σπίτι δεν έχει αλλάξει καθόλου είναι όπως το θυμάμαι. 
"Καθίστε" Μας λέει. Η μαμά μου αρχίζει και μιλάει με τον Μπεν για την εφηβεία και μπλα μπλα. Εγώ πάλι κοιτάω το σπίτι που είχα να μπω τόσα χρόνια. Μετά τον θάνατο του Κ.Τέιλορ δεν βρήκα την ευκαιρία να δω το σπίτι.Η Μαίρη βγαίνει από την κουζίνα μαζί με την Τρέισι και μας καλωσορίζει. Κάθεται και αυτή και μιλάνε όλοι μαζί. 
Μάλλον θα λείπουν σκέφτομαι και αυτή η ιδέα με κάνει να νιώθω πολύ καλύτερα.Όλοι σηκώνονται και αρχίζουν να πηγαίνουν προς την μεγάλη τραπεζαρία. Κάθομαι δίπλα στην μαμά μου, αλλά μένουν ακόμα τέσσερις θέσει κενές. Όχι , αρχίζω και πανικοβάλλομαι και αν έρθουν τελικά. Η πόρτα ανοίγει και κλείνει και ακούω φωνές να έρχονται προς την τραπεζαρία. Μέσα μπαίνει ο Τζακ γελώντας με τον Λούκας ενώ πίσω τους ακολουθούν τα δίδυμα.Το γέλιο του Τζακ κόπηκε όταν με είδε. Ένα πονηρό χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλι του. Αφήνει την τσάντα του στην άκρη και-.
Μα φυσικά είχαν σχολείο! Σκέφτομαι από μέσα μου. 
"Γεια σας" Λέει και φιλάει την μαμά του στο μάγουλο.
"Λούκας από εδώ η Λουίσια και η Ντάρσυ." Συστήνει η Μαίρη τον Λούκας σε εμάς μια και τον Τζακ τον ξέρουμε.Ο Λούκας μας χαμογελάει φιλικά και μετά κάθεται απέναντι μου.Ο Τζακ από την άλλη έρχεται και κάθεται δίπλα μου. Με κοιτάει και ρωτάει.
"Λοιπόν τι θα φάμε;" 

¤°¤°¤°¤°¤°¤°¤°¤°¤°¤°¤°¤°¤°¤°¤°¤°¤°¤°¤°¤

Hey everybody!☆
#11 Μυστήριο/Τρόμου/Θρίλερ
Όσο πάμε ανεβαίνουμε...ευχαριστώ♥
Ελπίζω να σας αρέσει η ιστορία μέχρι στιγμής!
Σχολίασε και ψηφίστε παρακαλώ★

See ya chicas!★