Πέμπτη 3 Δεκεμβρίου 2015
Οι τελευταίες μέρες κυλούν ήρεμα. Δεν μου έστειλε κανένα μήνυμα μετά από την συνάντηση στην βιβλιοθήκη και κανείς δεν με έχει ενοχλήσει.
Όλα είναι φυσιολογικά, περίπου.
Αν εξαιρέσεις ότι ο Τζακ μετά το μήνυμα που μου έστειλε ο ψυχοπαθής δολοφόνος, δεν έχει ησυχάσει. Κάθε πρωί περνάει από το σπίτι μου και με συνοδεύει μέχρι το σχολείο, στα διαλείμματα είναι πάντα μαζί μου και στο σχόλασμα επίσης. Το βράδυ έρχεται και κοιμάται μαζί μου ή εγώ πάω εκεί.
Πιστεύω είναι λίγο υπερβολικός,αλλά δεν παραπονιέμαι!
"Μαμά;" φωνάζω,αλλά απάντηση δεν παίρνω.
Πιάνω το κινητό μου και σε χρόνο ρεκόρ πληκτρολογώ τον αριθμό της.
"Έλα μωρό μου" λέει με γλυκιά φωνή.
"Που είσαι;" ρωτάω αποφεύγοντας τα χαδιάρικα λόγια της.
"Σούπερ-μάρκετ, θες κάτι;" ρωτάει.
"Ναι μας τελείωσε το γάλα" απαντάω κλείνοντας το ψυγείο.
"Εντάξει γλυκιά μου, θα είμαι σπίτι σε ένα μισάωρο" λέει.
"Εντάξει γεια" λέω απότομα και πάω το κλείσω.
"Ντάρσυ! Περίμενε!" φωνάζει και σταματάω.
"Τι;" λέω ξερά.
"Το ξέρεις ότι σε αγαπάω έτσι;" ρωτάει και η φωνή της ίσα που ακούγεται.
"Ναι μαμά" μουρμουρίζω και ύστερα μία άβολη ησυχία επικρατεί.
"Γεια μαμά" λέω και το κλείνω.
Ίσως είμαι λίγο σκληρή,αλλά το αξίζει. Ακόμα οι σχέσεις μας δεν έχουν βελτιωθεί. Δεν μιλάμε πολύ αλλά δεν μπορώ να κάνω κάτι για αυτό.
Κάθομαι στον καναπέ και ανοίγω την τηλεόραση ώστε να χαζέψω κάτι. Βρίσκω μία ενδιαφέρουσα εκπομπή και συγκεντρώνω την προσοχή μου εκεί.
Η ώρα περνάει γρήγορα, σε λίγο θα επιστρέψει και μαμά μου.
Το κινητό μου χτυπάει και εγώ το ανοίγω για να διαβάσω το μήνυμα.
"Hey θα έρθω σε λίγο! Έχω δουλειά."
"Δεν πειράζει Τζακ, θα τα καταφέρω και λίγες ώρες μόνη μου"
Απαντάω με ένα χαμόγελο στα χείλη. Ίσως είναι η μόνη πηγή ελπίδας που μου έχει απομείνει αυτός ο άνθρωπος.
Δεν περνάει ένα δευτερόλεπτο το κινητό μου ξαναχτυπάει και κοιτάζω να δω ποιος είναι.
Μήνυμα.
"Let's start the game chika!"
Τα μάτια μου γουρλώνουν και τρόμος με καταβάλει. Τι είναι αυτό;
Η Λέξα είπε ότι θα μου στείλει τρία μηνύματα πριν με απειλήσουν πραγματικά,μα αυτό είναι το πρώτο.
Ποιο παιχνίδι;
Αμέσως ψάχνω την Λέξα στις επαφές μου και της τηλεφωνώ.
"Παρακαλώ;" απαντάει σε δευτερόλεπτα.
"Η Ντάρσυ είμαι!" λέω πανικοβλημένη,ενώ την ίδια ώρα αρχίζω και κλειδώνω όλο το σπίτι.
Παράθυρα,πόρτες τα πάντα!
"Τι θες; Δεν είναι ασφαλές να μιλάμε" λέει γρήγορα ενώ εγώ είμαι στην κουζίνα και ψάχνω για τηγάνι.
Που είναι τα τηγάνια;
"Μου έστειλε μήνυμα ότι το παιχνίδι τώρα αρχίζει! Τι εννοεί; Είπες ότι θα αργούσε αυτή η στιγμή! Λέξα τι γίνεται; Είπες ότι-"
"Εντάξει εντάξει ηρέμησε! Δεν ξέρω ούτε εγώ τι γίνεται, το σχέδιο έλεγε ότι πρώτα θα σε απειλούσε με μηνύματα και μετά θα ερχόταν!" λέει μπερδεμένη.
"Που είσαι;" ρωτάει απότομα.
"Σπίτι" απαντάω.
"Είσαι μόνη σου;"
"Ναι σε λίγο θα έρθει η μαμά μου" απαντάω.
"Δεν έχεις χρόνο, είναι ήδη εκεί! Άκου Ντάρσυ, μην αντισταθείς" λέει και εγώ τότε χάνω την ψυχραιμία μου.
"Τι εννοείς να μην αντισταθώ;" λέω και αφήνω με δύναμη το τηγάνι πάνω στο τραπεζάκι του σαλονιού.
"Θα σε πάρουν έτσι και αλλιώς, οπότε απλά περίμενε για αυτούς. Το σχέδιο μας θα συνεχιστεί κανονικά.
"Θεέ μου ζητάς να μην αντισταθώ ώστε να με αρπάξουν και εσύ να εφαρμόσεις ένα σχέδιο που ούτε καν ξέρω!" φωνάζω έξαλλη.
"Ντάρσυ θα σε πάρουν είτε με το καλό είτε με το κακό δική σου είναι η απόφαση! Καλή τύχη" λέει και το κλείνει.
Πως μπορεί!
Πετάω το κινητό μου από το νεύρα μου στο τοίχο.
Κάθομαι στον καναπέ και φέρνω τα χέρια μου στο κεφάλι μου.
Τι θα κάνω; Αναρωτιέμαι και τα πρώτα δάκρυα αρχίζουν να κυλάνε.
Θόρυβος ακούγεται από την κουζίνα, είναι εδώ για μένα!
Να κάτσω και να τους περιμένω ή να πολεμήσω για την ζωή μου;
Έχω μία άγνωστη που μου ζητάει να την εμπιστευτώ και δολοφόνους να έρχονται για εμένα.
Το παράθυρο της κουζίνας σπάει και φωνές ακούγονται από εκεί.
Οι φωνές πλησιάζουν, μα εγώ δεν αντιδράω.
Μέχρι που σηκώνομαι και τρέχω. Μπορώ τουλάχιστον να προσπαθήσω.
Κοιτάζω έξω από το παράθυρο και δύο μαύρα φορτηγάκια με περιμένουν.Έτσι τρέχω προς τις σκάλες, ο Τζακ. Με έσωσε μία, θα τα καταφέρει και την δεύτερη.
"Εκεί είναι!" φωνάζει ο ένας.
Τρέχω πιο γρήγορα, ανεβαίνω τα σκαλιά δύο δύο.
Μα με φτάνουν! Δεν είμαι αρκετά γρήγορη.
"Βοήθεια!" ουρλιάζω μπας και με ακούσει κανείς.
Μπαίνω μέσα στο δωμάτιο μου και βρίσκω έναν από αυτούς να με περιμένει.
Τον χτυπάω με δύναμη με το τηγάνι και αυτός πέφτει αναίσθητος.
Ανοίγω το παράθυρο, επιχειρώ να ουρλιάξω αλλά ένα χέρι τυλίγεται γύρω από το στόμα μου.
Με σπρώχνει προς τα πίσω και εγώ κοπανιέμαι σαν τρελή για να ελευθερωθώ.
Του ρίχνω μία αγκωνιά, μου ρίχνει ένα χαστούκι.
Ζαλίζομαι,αλλά συνεχίζω να προσπαθώ, σηκώνομαι και φωνάζω.
"ΤΖακ! ΒΟΉΘΕΙΑ!" ουρλιάζω για τελευταία φορά ενώ στο παράθυρο του αχνοφαίνεται μία γυναικεία κορμοστασιά.
Αλλά δεν κάνει κάτι απλά κοιτάει.
Και δεν είναι σπίτι.
Ο τύπος με χτυπάει πιο δυνατά στο κεφάλι και σωριάζομαι στο πάτωμα.
Όλα γυρίζουν.
Οι τύποι με τα μαύρα έχουν μαζευτεί στο δωμάτιο μου.
Με κοιτάνε σαν να είμαι το γεύμα τους.
Με πλησιάζει ένας και με ακινητοποιεί.
Δεν μάχομαι άλλο.
Κουράστηκα να προσπαθώ να τα κάνω όλα σωστά, ενώ οι άλλοι κάνουν μόνο λάθη.
Η μαμά μου που έχει σχέση με τον Μπεν.
Η Κέλλυ που έμπλεξε με τον Μάριο.
Η Λέξα που δεν ήταν σωστή με το ηλίθιο σχέδιο της.
Με τον Τζακ που δεν έκανε κάτι.
Ή που απλά δεν ήταν εκεί.
Μα και εγώ έκανα λάθη.
Που έμπλεξα εξαρχής μαζί του.
Hey Everybody☆
ΑΛΌ.
Bitch αυτό το κεφάλαιο πονάει.
Μας την πήραν,πάει το παιδί.
Αλλά τουλάχιστον προσπάθησε...αλλά στο τέλος τα παράτησε...
Τι πιστεύετε θα γίνει με την όλη κατάσταση;
(Α και σόρυ που άργησα πάλι)
Τέλος πάντων έχουμε ακόμα 7 κεφάλαια... :"(
Οπότε προετοιμαστείτε ψυχολογικά γιατί θα περάσουμε δύσκολα.
Δεν σας λέω πότε θα ξαναβάλω γιατί ποτέ δεν βάζω στην ώρα μου και νιώθω άσχημα...❤
Αυτά❤
Τα λέμε στο επόμενο με το καλό...
Σχολιάστε και ψηφίστε παρακαλώ!
◆See ya chicas◆
YOU ARE READING
Οι Γείτονες
Mystery / ThrillerΌλοι έχουμε γείτονες. Καλούς,κακούς,σπαστικούς,γελοίους , φιλόξενους. Όμως οι δικοί μου γείτονες άνηκαν σε μία κατηγορία που δεν μπορούσα να φανταστώ. -_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_- |Η Ντάρσυ Στέφανη Άντερσον είναι ένα συνηθισμένο δεκ...
