Οι Γείτονες

Chapter_14

Το απόγευμα...

Σήμερα προσπάθησα να αργήσω όσο μπορώ να επιστρέψω σπίτι, δεν έχω όρεξη να τσακωθώ με τον μπαμπά μου. Το ξέρω ότι δεν θα το αφήσει εκεί το θέμα, θα κάνει ότι είναι δυνατόν για να περάσει το δικό του.Ξεκλειδώνω και μπαίνω μέσα στο ζεστό μου σπίτι.
"Καλώς την!" Λέει η μαμά μου χαμογελαστή.
"Ο μπαμπάς;" 
"Είχε κάτι δουλείες να τακτοποιήσει.Θα φας;" Ρωτάει.
"Όχι δεν πεινάω." Λέω και κάθομαι στο πάγκο της κουζίνας να της κάνω παρέα.
"Κοίτα όσο αφορά την Νέα Υόρκη κάνε ότι θες,να ξέρεις ότι μπορώ να τα καταφέρω και μόνη μου." Λέει και με αγκαλιάζει.
"Το ξέρω μαμά, αλλά και πάλι δεν αλλάζει κάτι. Θέλω να μείνω εδώ." Λέω και μου χαμογελάει.
"Εντάξει." 
"Το βράδυ μπορώ να πάω σε ένα πάρτι;" Ρωτάω.
"Ναι φυσικά!" Λέει και χαμογελάω.
Κατεβαίνω από τον πάγκο και κατευθύνομαι στο δωμάτιο μου. Μπαίνω μέσα και η ώρα είναι πέντε. Έχω αρκετή ώρα ακόμα. Αλλάζω στις πιτζάμες μου και αποφασίζω να κοιμηθώ λίγο αφού βάλω ξυπνητήρι στις έξι και μισή.

Ανοίγω τα μάτια μου και στο δωμάτιο επικρατεί απόλυτο σκοτάδι. Κουκουλώνομαι καλύτερα και κλείνω τα μάτια μου ξανά. Ύπνος...Όπα το πάρτι! Κοιτάζω πανικόβλητη την ώρα και είναι εφτά και είκοσι. Σηκώνομαι γρήγορα από το ζεστό κρεβάτι και ανατριχιάζω από την αλλαγή θερμοκρασίας. Μπαίνω να κάνω ένα μπάνιο στα γρήγορα. Όταν τελειώνω βγαίνω έξω με το μπουρνούζι μου και ψάχνω τι θα βάλω. Τελικά καταλήγω σε ένα μαύρο ψηλόμεσο τζιν με σκισίματα και μία κοντή μπλε μπλούζα,δεν βάφομαι καθόλου μιας και δεν μου αρέσει.Οχτώ παρά δέκα είμαι έτοιμη. Έτσι παίρνω τα κλειδιά μου και το κινητό μου και κατεβαίνω κάτω,όπου βρίσκω την μαμά και τον μπαμπά στην τηλεόραση.
"Εγώ φεύγω" Ανακοινώνω και κατευθύνομαι προς την πόρτα.
"'Οπα! Που πας;" Ρωτάει καχύποπτος ο μπαμπάς μου.
"Σε πάρτι." Απαντάω.
"Γιατί δεν κάθεσαι μαζί μας Ντάρσυ, δεν έρχεται συνέχεια ο πατέρας σου να δει!" Λέει με αυστηρό τόνο.
"Η μαμά με αφήνει!" Λέω κάπως νευριασμένη.
"Εγώ όμως όχι!" Λέει.
"Δεν κάνεις εσύ κουμάντο εδώ μέσα!" Λέω 
"Ούτε η μάνα σου κάνει,είσαι και δικό μου παιδί! Και σου απαγορεύω να πας σε αυτό το πάρτι!" Λέει θυμωμένος. Πως κάνει έτσι ένα πάρτι είναι!
"Νομίζω φτάνει Ρόμπερτ!" Επεμβαίνει η μαμά μου.
"Όχι Λουίσια! Πρέπει να μάθει να σέβεται! Εσύ φταις που έχει τέτοια συμπεριφορά!"
"Το παιδί μου μια χαρά συμπεριφορά έχει! Εσύ είσαι κομπλεξικός!" 
"Σταματήστε δεν πάω πουθενά!" Φωνάζω θυμωμένη και οι δύο με κοιτάνε. 
Φεύγω πάλι για το δωμάτιο μου και τους ακούω να ξεκινάνε να μαλώνουν πάλι! Όχι δεν θα τραβήξω όλα αυτά που τράβαγα όταν ήμουν πέντε!Κλειδώνω την πόρτα του δωματίου μου και στη συνέχεια ανοίγω το παράθυρο μου. Κάθομαι στο περβάζι και κοιτάω τριγύρω για να βρω έναν τρόπο να κατέβω.
"Θες βοήθεια;" Ρωτάει ο Τζακ που στέκεται κάτω από το παράθυρο μου.
"Πως το ήξερες;" 
"Άκουσα τις φωνές.Έλα!" Λέει και πηδάω από το παράθυρο  χωρίς δεύτερη σκέψη.Δύο χέρια τυλίγονται γύρω μου και είμαι ευγνώμων που δεν με άφησε να πέσω,εντάξει δεν νομίζω να είναι και τόσο βλάκας!
"Πάμε" Λέει ενώ ακόμα με κρατάει. Τον κοιτάζω στα υπέροχα γαλανά μάτια και χάνομαι.
"Ν-ναι, θα με αφήσεις" Λέω και με αφήνει κάτω.