Οι Γείτονες

Chapter_7

Κυριακή 18 Οκτωβρίου 2015

4 μέρες πέρασαν από το δείπνο. Αυτές οι μέρες πέρασαν φυσιολογικά, στο σχολείο με αγνοούσε και τον αγνοούσα, τα δίδυμα ευτυχώς βρήκαν παρέα όπως και ο Τζακ,έτσι δεν χρειάστηκε να κάτσω μαζί τους για μεσημεριανό και η μαμά μου αποφάσισε να τελειώσει την τιμωρία μου δύο μέρες νωρίτερα,αλλά και πάλι επιμένει να της πω γιατί έφυγα έτσι από το σχολείο.Αλλά δεν τολμάω, κάναμε μία συμφωνία και θα την κρατήσω. Δεν έχω πει τίποτα σε κανέναν, ούτε στην Κέλλυ για ότι έγινε στο δείπνο. Έτσι πέρασα την εβδομάδα μου χαλαρά,επιστρέφοντας στους παλιούς μου ρυθμούς.

"Καλημέρα" Μουρμουρίζω νυσταγμένη στη μαμά μου που μαγειρεύει.
"Καλημέρα" Λέει χαμογελώντας.
Κατευθύνομαι στο συνηθισμένο ντουλάπι και παίρνω το κρουασανάκι μου.
"Ντάρσυ;" Λέει η μαμά μου. Ωχ κάτι θα θέλει την ξέρω.
"Ναι..." Λέω διστακτικά.
"Να οι γείτονες πάνε μία εκδρομή και η Μαίρη μου ζήτησε να πας να προσέχεις την Τρέισι.Είναι μικρή και-"
"Όχι όχι και πάλι όχι" Απαντάω γρήγορα δεν πρόκειται να πάω τώρα που τα πράγματα ηρέμησαν. Αλλά πόσο κακό μπορεί να μου κάνει ένα τετράχρονο κορίτσι.
"Ντάρσυ σε παρακαλώ, θα σε πληρώσουν κιόλας" Συμπληρώνει ελπίζοντας να με πείσει.
"Μαμά είναι Κυριακή" Παραπονιέμαι.
"Έλα Ντάρσυ! Σε λίγο θα φύγουν πήγαινε να ετοιμαστείς. Μην ανησυχείς μια χαρά θα περάσετε.
"Εντάξει, εντάξει! Για πόση ώρα;" Ρωτάω.
"Εεε μέχρι τις εφτά, οχτώ" Λέει.
"Καλά πάω." Λέω και ξεκινάω να φύγω. Πόσο κακά μπορεί να είναι,εξάλλου όλοι θα λείπουν ,θα είμαι εγώ και η Τρέισι.Τι μπορεί να πάει στραβά.
"Εεε που πας με τις πιτζάμες;" Ρωτάει η μαμά μου. 
"Στους δίπλα μήπως!" Λέω, μα καλά τι θέλει τώρα.
"Έτσι;" Λέει και δείχνει τις πιτζάμες μου, ένα κόκκινο καρό παντελόνι, μία μαύρη μπλούζα και οι παντόφλες μου. 
"Ε ναι. Πω πως κάνεις έτσι δίπλα πάω!" Φωνάζει και παίρνω το κινητό μου.

Χτυπάω το κουδούνι των διπλανών και περιμένω κάποιον να ανοίξει. Βήματα ακούγονται από μέσα και σε δευτερόλεπτα η πόρτα έχει ανοίξει.
"Δεν ήξερα ότι το babysitting της περιοχής εμφανίζεται με τις πιτζάμες τους" Λέει προσβλητικά ο .Τζακ.Ψυχραιμία Ντάρσυ δεν θα σου κάνει κακό έχετε κάνει συμφωνία. Επαναλαμβάνω στον εαυτό μου.
"Καλημέρα" Λέω ξερά και μπαίνω μέσα. Περπατάω στο σαλόνι και κάθομαι σε ένα καναπέ. Ο Τζακ ακολουθεί τις κινήσεις μου και κάθεται απέναντι. Μία άβολη ησυχία απλώνεται μεταξύ μας και εγώ κοιτάω συνεχώς τα νύχια μου από την αμηχανία μου.
"Καλημέρα Ντάρσυ! Ευχαριστώ πολύ που θα προσέχεις την Τρέισι, δεν ξέρεις από τι με σώζεις!" Λέει και χαμογελάει.
"Καλημέρα,δεν κάνει τίποτα" Απαντάω ευγενικά.
"Παιδιά φεύγουμε! Καλά να περάσετε!" Λέει η Μαίρη και βγαίνει από την πόρτα. Μετά ακολουθούν τα δίδυμα και ο Μπεν. Γυρνάω και κοιτάω τον Τζακ και έχει μείνει στην θέση του. 
"Εμ...δεν θα πας;"Ρωτάω και βλέπω την Τρέισι να προσπαθεί να κατεβεί τις σκάλες.
"Όχι, έχω διάβασμα" Απαντάει και ανεβαίνει γρήγορα τις σκάλες για να κατεβάσει την Τρέισι.
" Τζακ!" Φωνάζει όταν αρχίζει και την γαργαλάει. Την κατεβάζει κάτω και την αφήνει δίπλα μου.
"Να περάσετε καλά και να κάνετε ησυχία. Τα παιχνίδια της είναι πάνω." Λέει ενώ ανεβαίνει στο δωμάτιο του.Ωραία.
"Τι θες να κάνουμε Τρέισι;" Ρωτάω μα το τετράχρονο κοριτσάκι συνεχίζει να με κοιτάει ανέκφραστο.Μετά αρχίζει να τρέχει τσιρίζοντας.

8 ώρες αργότερα μετά από 3 ταινίες Barbie ,χτένισμα μαλλιών, έναν ύπνο κατά τις δύο και ατελείωτα άλλα παιχνίδια , η Τρέισι πέφτει ξερή στον καναπέ στις οχτώ,αλλά οι Τζόνσον δεν έχουν επιστρέψει ακόμα. Η Τρέισι αν και είναι πολύ άτακτη πρέπει να ομολογήσω ότι είναι αξιολάτρευτη, θα έδινα τα πάντα να είχα μικρή αδελφή,αλλά οι γονείς μου έχουν χωρίσει.
 Κάθομαι και κάνω ζάπινγκ στην τηλεόραση μέχρι που πετυχαίνω ένα επεισόδιο του Teen Wolf. Εδώ είμαστε.
Μετά από σαράντα λεπτά ακούω μία πόρτα να ανοίγει από επάνω και σύντομα ο Τζακ κατεβαίνει τις σκάλες.
"Κοιμήθηκε;" Ρωτάει χαμογελώντας βλέποντας την Τρέισι.
"Ναι ,εδώ και ώρα" Λέω και τον βλέπω να την παίρνει αγκαλιά, να της φιλάει το κούτελο και να την ανεβάζει στο δωμάτιο της. Okey δεν περίμενα ποτέ να δω τον Τζακ να συμπεριφέρεται έτσι.Μα τι λέω η αδελφή του είναι! Κατεβαίνει ξανά κάτω και έρχεται και κάθετε δίπλα μου.Δεν μιλάμε απλά κοιτάμε το δωμάτιο αποφεύγοντας το βλέμμα του άλλου.
"Πως και δεν βρήκαν τα πτώματα στο δασάκι;" Οι λέξεις βγαίνουν από το στόμα μου χωρίς να το σκεφτώ αρκετά. Γυρνάει και με κοιτάει, το ίδιο κάνω και εγώ.Το βλέμμα του είναι αρκετά σοβαρό κάτι που με φοβίζει.
"Νομίζω ότι είναι ώρα να φύγεις" Λέει ξερά και σηκώνεται.
"Ναι καλύτερα να φύγω έχουμε και σχολείο αύριο" Λέω και σηκώνομαι από τον καναπέ. 
"Εντάξει, καλό βράδυ" Λέει και αρχίζω και προχωράω προς την πόρτα.
"Ντάρσυ!" Φωνάζει και κοκαλώνω στην θέση μου.
"Το κινητό σου" Λέει και μου το δίνει.Θεέ μου κόντεψα να πάθω καρδιακό.
"Ευχαριστώ" Απαντάω και ανοίγω την πόρτα.
"Τα πτώματα τα εξαφανίσαμε απλά. Δεν θέλει πολύ σκέψη.Όσα λιγότερα ξέρεις τόσο το καλύτερο για σένα" Λέει ενώ κλείνω την πόρτα πίσω μου.
Τι ήθελα και ρώτησα.
Αλλά θα μπορούσε να πάει και χειρότερα...

Hey everybody!☆
Επόμενο την Κυριακή!
#10 Μυστήριο/Θρίλερ/Τρόμου
Thank you! 
Σχολίασε και ψηφίστε παρακαλώ★

See ya chicas!★