Οι Γείτονες

Chapter_ 2

Την ίδια μέρα...

Πριν από δέκα χρόνια οι γείτονες μας ήταν ένα ήσυχο και φιλόξενο ζευγάρι ηλικιωμένων, ο κύριος και η κυρία Τέιλορ. Είχαμε καλές σχέσεις μαζί τους όπως και όλη η γειτονιά. Σαν παιδί θυμάμαι να πέρναγα ατέλειωτες ώρες παίζοντας στον κήπο τους και εκείνους να μου δίνουν ζαχαρωτά. Όμως μία μέρα ο κ.Τέιλορ βρέθηκε νεκρός στο σπίτι τους από την σύζυγο του. Αιτία θανάτου: ανακοπή καρδιάς. Η κ.Τέιλορ ήταν συγκλονισμένη με τον χαμό του συζύγου της όπως και όλη η γειτονιά.Έτσι αποφάσισε να πουλήσει το σπίτι και να μετακομίσει στην κόρη της που μένει στην Ατλάντα.Το σπίτι δεν έχει πουληθεί μέχρι και σήμερα.
Το μεγάλο καφέ σπίτι δεν βρήκε ιδιοκτήτη τόσο χρόνια , μα σήμερα βρήκε.

Πλησιάζω όλο και πιο κοντά στην μαμά μου και εκείνη μου χαμογελάει κάνοντας μου νόημα να πλησιάσω. Μιλάει με μία ψηλή γυναίκα που φαίνεται σαν αυτές της υψηλής κοινωνίας, ντυμένη στην τρίχα και με τρόπους.
"Ντάρσυ ήρθες επιτέλους!Από εδώ η κ.Τζόνσον είναι η καινούργια γειτόνισσα μας! " Λέει και μου χαμογελάει.

"Φώναζε με Μαίρη, το κ.Τζόνσον με κάνει να φαίνομαι μεγάλη" Λέει και γελάει με την μητέρα μου λες και γνωρίζονται χρόνια.

"Χάρηκα κ.Τζο-Μαίρη" Διορθώνω τον εαυτό μου γρήγορα.
"Ώστε εσύ είσαι η Νταρσυ! Η μαμά σου μου έχει πει τα καλύτερα. " Λέει και μου χαϊδεύει τα μαλλιά.

"Η Μαίρη έχει πέντε παιδιά.Τα τρία από αυτά πάνε στο σχολείο σου" Λέει η μαμά μου.
"Γλυκιά μου για λίγο καιρό προσπάθησε να τα βοηθήσεις λίγο να προσαρμοστούν έτσι; Δεν το έχουν πάρει πολύ καλά το θέμα της μετακόμισης" Λέει λίγο ψιθυριστά λες και είναι μυστικό.

"Ναι θα προσπαθήσω" Λέω αν και ξέρω ότι δεν είμαι τόσο κοινωνική ώστε να αναπτύξω παρέες μαζί τους. 
"Ο...να τα δίδυμα" Λέει η Μαίρη Ένα αγόρι και ένα κορίτσι γύρω στα 14 εμφανίζονται.Έχουν καροτί μαλλιά και πράσινα μάτια ,ενώ το πρόσωπο τους είναι καλυμμένο με φακίδες.Καμία σχέση με την Μαίρη που έχει καστανά μαλλιά και μάτια. Είναι λεπτά και έχουν την ίδια μουντή έκφραση.

"Γεια σας" Λένε μονότονα και τα δύο. Αυτό πρέπει να εννοούσε όταν έλεγε ότι δεν τους άρεσε το θέμα της μετακόμισης.Αλλά τους δικαιολογώ ποιος θα ήθελε να αφήσει τους φίλους του και το σπίτι του και να έρθει να μείνει σε μία μικρή πόλη όπως το Μίλτον.
"Αυτός εδώ είναι ο Σμιθ και η Μπέλα.Παιδιά από εδώ η Ντάρσυ" Λέει .
Τα δίδυμα δεν λένε τίποτα προχωράνε προς το φορτηγό και βοηθάνε παίρνοντας μερικές κούτες.
"Να πηγαίνω εγώ.Χάρηκα για την γνωριμία κ.Τζ-Μαίρη" Λέω και αρχίζω να περπατάω  προς στο σπίτι. Μπαίνω στην αυλή του σπιτιού μας και περπατάω προς την πόρτα.
Το σπίτι μας εσωτερικά είναι υπέροχο.Το σαλόνι είναι αρκετά μεγάλο και έχει ένα τζάκι για να μας κρατάει ζεστούς τον χειμώνα,πίνακες της μαμάς μου στολίζουν τους τοίχους και κορνίζες με την οικογένεια μας απλώνονται σε όλο τον χώρο. Η μητέρα μου είναι ζωγράφος και έχει φροντίσει να υπάρχει παντού ένα πορτρέτο δικό της ή ενός άλλου καλλιτέχνη. Ανεβαίνω στις σκάλες και φτάνω στο δωμάτιο μου. Στο δωμάτιο μου υπάρχει ένα μεγάλο παράθυρο που βλέπει στο απέναντι δωμάτιο του γείτονα. Δίπλα από το παράθυρο υπάρχει ένα μικρό γραφείο με μία ντουλάπα,απέναντι είναι το κρεβάτι μου με την ντουλάπα.Μικρή καθόμουν με τις ώρες και κρυβόμουν για να τρομάξω την κ.Τέιλορ όταν καθάριζε. Τώρα πια φυσικά δεν το κάνω είναι κάπως φρικιαστικό να παρακολουθείς ένα ακατοίκητο σπίτι.

Πετάω την τσάντα μου στο κρεβάτι και πηγαίνω στο γραφείο μου να διαβάσω.Ο ΚΑΠΗ δεν πρόκειται να χάσει την ευκαιρία να μας βάλει τεστ.

Μετά από δύο ώρες ο ήχος του κινητού μου με διακόπτει.Σηκώνομαι από το γραφείο και πηγαίνω να σηκώσω το κινητό μου.Η Κέλλυ
"Έλα" Λέω και ξαπλώνω στο κρεβάτι μου.
"Ουφ δήλωσα υποψηφιότητα ,οι εκλογές θα γίνουν σε μία εβδομάδα και είμαι από τώρα αγχωμένη" Λέει πανικοβλημένη.
"Κέλλυ ηρέμησε! Είμαστε στην τελευταία τάξη του λυκείου αποκλείεται να μην σε ψηφίσουν!" Λέω προσπαθώντας να την ηρεμήσω λίγο.
"Ελπίζω...Τέλος πάντων πες μου τα νέα σου" Λέει και γελάει ελαφρά.
"Έχω γείτονες" Λέω
"Τι εννοείς έχεις γείτονες;" ρωτάει η Κέλλυ
" Έχω γείτονες.Ξέρεις κάτι ανθρώπους που ζουν δίπλα στο σπίτι σου. Λέω εγώ " Απαντάω και γελάμε.
Σηκώνομαι και  κάθομαι στο παράθυρο μου ενώ χαζεύω το δωμάτιο απέναντι.
"Δηλαδή μετά από τόσα χρόνια βρέθηκε κάποιος να το αγοράσει ! Σοβαρά! " Λέει.
Η πόρτα ανοίγει στο απέναντι δωμάτιο μαζί με το φως. Μέσα μπαίνει ένα αγόρι κρατώντας μια κούτα και φορώντας ακουστικά. Κουνάει το κεφάλι του στον ρυθμό της μουσικής και προχωράει στο κρεβάτι. Αφήνει την κούτα πάνω και αρχίζει να τοποθετεί αντικείμενα σε όλο το δωμάτιο. Έχει τατουάζ στα χέρια του.Τατουάζ; Κάτι μου θυμίζει αυτό.
"Εμμ Ντάρσυ με ακούς; " Με ρωτάει η Κέλλυ από το τηλέφωνο. Αλλά εγώ συνεχίζω να κοιτάζω το αγόρι απέναντι. Γυρνάει και κοιτάει το παράθυρο , ύστερα παρατηρεί εμένα. Τότε είναι που τον θυμήθηκα. Τζακ Τζόνσον. Συνεχίζει να με κοιτάει όπως και εγώ .Ξεκινάει να έρχεται προς το παράθυρο με ένα ειρωνικό χαμόγελο ζωγραφισμένο στα χείλη.
"Ντάρσυυυ" Ακούω την Κέλλυ.
Συνεχίζει να με κοιτάει μέχρι που τραβάει απότομα την κουρτίνα. Γυρνάω πίσω στο κρεβάτι μου ντροπιασμένη για ακόμη μια φορά την ίδια μέρα από το ίδιο άτομο. Κακό αυτό.
"ΝΤΆΡΣΥ ΣΤΕΦΆΝΙ ΆΝΤΕΡΣΟΝ Ουρλιάζει στο ακουστικό η Κέλλυ. "
"Σ-συγνώμη χάζεψα"

¤°¤°¤°¤°¤°¤°¤°¤°¤°¤°¤°¤°¤°¤°¤°¤°¤°¤°¤°¤

Hey everybody!☆
Ελπίζω η ιστορία μέχρι στιγμής να σας αρέσει. Είναι η πρώτη που γράφω οπότε κάνετε υπομονή όσο αφορά ορθογραφικά.
Ευχαριστώ πολύ που ψηφίζεται, συνεχίστε έτσι.
Σχολιάστε και ψηφίστε★

See ya! ♡