Οι Γείτονες

Chapter_25

Παρασκευή 6 Νοεμβρίου 2015

Πέντε μέρες πέρασαν από τότε που εξαφανίστηκε ο ΚΑΠΗ και όλο το σχολείο έχει συγκλονιστεί. Κανείς δεν περίμενε αυτό από έναν παππούλη, ήταν ήσυχος και σοβαρός άνθρωπος. Δεν ξέραμε αν είχε οικογένεια, μιας και δεν ήταν ανοιχτός σε αυτά τα θέματα. Πολλές ιστορίες ακούγονται για αυτόν, άλλοι λένε ότι αυτοκτόνησε,άλλοι ότι ήταν πρεζόνι και έφυγε για να γλυτώσει ή πέθανε από υπερβολική δόση και άλλοι ότι το έσκασε με την καθαρίστρια την κ.Πέιν, όμως αυτή η εκδοχή πέθανε μιας και η καθαρίστρια εμφανίστηκε την επόμενη μέρα στο σχολείο. Οπότε η εξαφάνιση του ΚΑΠΗ παραμένει ένα μυστήριο όπως και η τρέλα του Τζακ να μάθει για αυτό.
" Ντάρσυ θα βγω" ανακοινώνει η μαμά μου ενώ βάζει λίγο μολύβι στα μάτια της.
"Με ποιον;" ρωτάω αδιάφορα ενώ παρακολουθώ ένα χαζό τηλεπαιχνίδι στην τηλεόραση.
"Με τον Μπεν από δίπλα" λέει και γυρνάω και την κοιτάω σοκαρισμένη.
"Γιατί;" ρωτάω και πια δεν δίνω σημασία στο τηλεπαιχνίδι.
"Δεν υπάρχει κάποιος συγκεκριμένος λόγος απλά θα βγούμε οι δύο μας" λέει και παίρνει την τσάντα της.
"Να προσέχεις" λέω και μου χαμογελάει.
"Να βγεις λίγο έξω Ντάρσυ. Παρασκευή απόγευμα είναι και είσαι δεκαέξι.Όχι καμιά γεροντοκόρη που θα κάθεται για μια ζωή να βλέπει γελοία τηλεπαιχνίδια για κατσαρόλες!" λέει και κάθεται δίπλα μου.
"Γιατί δεν παίρνεις την Κέλλυ να έρθει από εδώ; Ή να μείνει κιόλας,δεν έχω πρόβλημα το ξέρεις" προτείνει.
"Η Κέλλυ θα πάει κάπου με τον Μάριο, το παιδί που της αρέσει" και μπορεί να πήγαινα και εγώ μαζί με τον Έρικ άμα δεν είχα απορρίψει την κίνηση του να με φιλήσει. Αλλά δεν το μετανιώνω.
"Τότε να πας μία βόλτα να ξεσκάσεις ή για τρέξιμο όπως παλιά ή να έρθεις μαζί μου"
"Αποκλείεται να έρθω μαζί σου δεν είμαι πέντε" λέω και γελάει.
"Καλά κάνε κάτι όμως, μην μείνεις μέσα και σήμερα" λέει και με φιλάει στο κούτελο.
"Εντάξει" λέω και την βλέπω να φεύγει.
Σηκώνομαι από τον καναπέ και πηγαίνω στο δωμάτιο μου. Ανοίγω την ντουλάπα μου και βγάζω μία μαύρη φόρμα με μία μπλε μπλούζα και την ζακέτα μου. Ντύνομαι γρήγορα και παίρνω κινητό και λεφτά.Πιάνω τα μαλλιά μου σε ένα ψηλό κότσο. Βάζω αθλητικά και κατεβαίνω τις σκάλες. Δεν θα κάτσω σπίτι αυτό το απόγευμα!
Αρχίζω και τρέχω προς το πάρκο κοντά στο σχολείο μου και είμαι ευγνώμων που υπάρχουν κολώνες τριγύρω ώστε να βλέπω που πηγαίνω, είναι μόνο εφτά και έχει σκοτινιάσει! Βάζω μουσική από το κινητό μου και αυξάνω ταχύτητα. Είχα καιρό να τρέξω, παλιά έτρεχα συχνά όταν δεν ήμουν καλά ή τσακωνόμουν με την μαμά μου. Συνέχισα να τρέχω μέχρι που έφτασα στο πάρκο. Μπαίνω μέσα και συνεχίζω να τρέχω μέσα στα δέντρα και το γρασίδι. Μέχρι που βλέπω ένα ζευγαράκι να κάθεται σε ένα παγκάκι. Χαμογελάω και τους προσπερνάω γρήγορα.
"Μαα Τζακ έλα τώρα" ακούω την φωνή της Λίνα. Σταματάω πίσω από ένα δέντρο και κοιτάω προς το μέρος τους.
"Σταμάτα Λίνα δεν έχω όρεξη" λέει και η Λίνα τον κοιτάει νευριασμένη.
"Τότε γιατί μου είπες να έρθουμε εδώ ε;"
"Απλά φίλησε με" λέει και η Λίνα δεν χάνει ευκαιρία.
Δεν μπορώ να κοιτάω, αρχίζω και τρέχω ξανά προς την έξοδο του πάρκου. Νομίζω δεν έχω καμία ελπίδα τελικά. ίσως η μαμά έχει δίκιο, πρέπει να το αφήσω το πράγμα. Έτσι και αλλιώς έχω τον Έρικ ο οποίος σίγουρα θα μου φερθεί καλύτερα από αυτόν. Ίσως αξίζει μία δεύτερη ευκαιρία τελικά.
Περνάω μπροστά από την καφετέρια που συχνά καθόμαστε με την Κέλλυ και κόβω ταχύτητα. Έναν καφέ θα τον έπινα τώρα, αρκετά έτρεξα για σήμερα. Βγάζω τα ακουστικά μου και σπρώχνω την πόρτα του μαγαζιού.Η καφετέρια έχει κόσμο αλλά δεν είναι γεμάτη όπως συνήθως. Πηγαίνω στη μπάρα και περιμένω κάποιον να με εξυπηρετήσει.
"Γεια τι θα ήθελες;" λέει ένας κοντά στην ηλικία μου με σκούρα μαλλιά και πράσινα μάτια.
"Ένα καπουτσίνο γλυκό" λέω και χαμογελάω στο τέλος.
"Αμέσως" λέει και ξεκινάει να φτιάχνει την παραγγελία μου.
Όσο περιμένω προσπαθώ να βγάλω από το μυαλό μου την εικόνα του Τζακ με της Λίνας. Πρέπει να προχωρήσω, δεν πάει άλλο. Σκέφτομαι, μα είναι τόσο εύκολο να το σκέφτεσαι και να το λες μα δύσκολο να το κάνεις στην πράξη. Αλλά άμα δείξω το ενδιαφέρον στον Έρικ κάτι θα γίνει, ας μην κοροϊδεύω όμως τον εαυτό μου! Τον βλέπω μόνο φιλικά αν και αυτός δεν νομίζω.
"Ορίστε" λέει και αφήνει την παραγγελία μου πάνω στη μπάρα. Πάω να βγάλω τα λεφτά μου αλλά με σταματάει.
"Είναι κερασμένα από εμένα" λέει και χαμογελάει στο τέλος.
"Ευχαριστώ"
"Ντάρσυ" λέω και δίνω το χέρι μου για χειραψία.
"Τριπ, χάρηκα" λέει και σφίγγει ελαφρά το χέρι μου.
"Είσαι καινούργιος; Δεν σε έχω ξαναδεί εδώ;" ρωτάω.
"Ναι εχθές έπιασα δουλειά." λέει χαμογελώντας.
Έμεινα εκεί μέχρι και τις δέκα το βράδυ και μιλάγαμε για την οικογένεια του. Έμαθε ότι έχει δύο αδελφές και ότι σπουδάζει αγγλική φιλολογία. Είναι από τον Καναδά και του αρέσει η σκοποβολή Όταν έφτασε η ώρα να φύγω ανταλλάξαμε κινητά ώστε να κανονίσουμε να βρεθούμε και ύστερα έφυγα.

Αρχίζω να περπατάω μόνη μου προς το σπίτι μου ακούγοντας μουσική. Όμως νιώθω περίεργα, λες και κάποιος με ακολουθεί. Γυρνάω το κεφάλι μου και βλέπω έναν κύριο που μόλις τον κοιτάω κατεβάζει το κεφάλι του, προσπαθώντας να το κρύψει.Αυξάνω το βήμα μου και το ίδιο κάνει και αυτός. Μπαίνω σε ένα στενό, πρέπει να με χάσει δεν θέλω να πάω σπίτι μου, που θα με μόνη μου. Περπατάω πιο γρήγορα κοιτάω πίσω μου και δεν με ακολουθεί πια,εύκολο ήτανε. Χαλαρώνω λίγο και συνεχίζω να περπατάω όταν φτάνω στο τέλος του στενού ένα χέρι τυλίγεται γύρω από το στόμα μου. Ένα ουρλιαχτό τρόμου βγαίνει από το στόμα μου μα δε νομίζω να με άκουσε κανείς. Αρχίζω και χτυπιέμαι μα το κράτημα του δυναμώνει. Γαμάτο έπρεπε να πάρω το σπρέι μαζί μου. Του παίζω μία κλοτσιά και αυτός διπλώνει και πέφτει στο έδαφος ουρλιάζοντας από τον πόνο. Αρχίζω και τρέχω γρήγορα, όσο πιο γρήγορα μπορώ. Κοιτάζω πίσω μου και τον βλέπω να τρέχει νευριασμένος προς το μέρος μου.
Που έμπλεξα πάλι!Τρέχω όσο πιο γρήγορα μπορώ μακριά από τον άγνωστο που με κυνηγάει. Κοιτάζω πίσω μου και τον βλέπω να με ακολουθεί νευριασμένος. Αυξάνω ρυθμό και σπίτια αρχίζουν να εμφανίζονται σιγά σιγά. Τον βλέπω να σταματάει,όμως εγώ δεν σταματάω μέχρι να δω το σπίτι μου. Λίγο έμεινε , λίγο! 

Βγάζω τα κλειδιά μου από την τσέπη μου και προσπαθώ να ανοίξω μα τα χεριά μου τρέμουν από το σοκ.Κοιτάζω γύρω μου για τον άγνωστο αλλά ευτυχώς δε βλέπω κάτι ύποπτο. Καταφέρνω και ανοίγω, μπαίνω μέσα κλείνοντας την πόρτα. Κάθομαι στο πάτωμα και παίρνω ανάσες, παραλίγο! Το κινητό μου δονείται, χωρίς να δω ποιος είναι ανοίγω το μήνυμα.


"Και αυτό δεν είναι τίποτα chica! Τα ξαναλέμε!"

¤°¤°¤°¤°¤°¤°¤°¤°¤°¤°¤°¤°¤°¤°¤°¤°¤°¤°¤°¤

Hey everybody!☆
ΣΟΥΡΠΡΑΙΖ! Τελικά ανέβασα σήμερα!❤
Όπως φαίνεται πάλι έμπλεξε!
Τέλος πάντων τα λέμε την Τετάρτη ξανά!
Αυτάααα!

Σχολίασε και ψηφίστε★ παρακαλώ! :*

◆See ya chicas◆