DECEPTION.... TO LOVE... TO FOREVER... (Completed)

The Deal

Alden's POV
The whole time I was smiling and laughing with her and my employees' antics... I did not know back then that my staff are fun to be with... I am not aware that they are being robotic when I am around... Medyo nagulat din ako na marunong talaga siya makisama... At ang gaan niyang kasama, wala ka mararamdaman na kaplastikan! Tatawa siya ng malakas kung talagang nakakatawa yung jokes at no holds barred ang pagtawa niya... May one time pa nga na para siyang inaatake ng asthma sa kakatawa... Another thing was when they are eating, I can't see any hesitations on her when they said na kakain sila ng nakakamay! Ako nga nag-alangan siya hindi...
"Magkakamay tayo, Maine ha?" Sabi ng isang staff Kong babae...
"Sis, ako pa ba? Sanay ako!" Sabi ni Maine na ikinagulat ng lahat...
Hindi na siya magsalita at nagsimula ng kumain... Nagulat pa ako ng higupin niya sabaw mula sa mangkok!
"Hala! Grabe siya!" Sabi ko sa kanya...
"Hala! Bakit inaano ba kita?" Pacute niyang sagot...
At tawang-tawang ako! Nagulat ang lahat ng mga kasama namin sa lutong ng halakhak ko!
"Hala! Si Sir oh, grabe makatawa! Wagas!"
"Sir, uyyy! May bukas pa, magtira ka naman!"
"Sir, ang sarap lang ng tawa mo! Sana lagi lang ganyan!"
Mga komento ng mga staff ko...
Hindi pa rin ako napigilan tumawa...
"Hala siya! Tama na yan baka kabagan ka, bumaba ang dighay mo! Nakakahiya sa kanila!" Sabay hila sa akin ni Maine...
Same reaction, hagalpak na naman ako ng tawa!
"Tama na yan! Sakit na ng tiyan ko oh!" Maluha-luhang tawa ko pa rin...
"Tama na, ikain mo na lang yan! Gutom lang yan...hahaha!"

Nagsimula at natapos kaming kumain na wala kaming ginawa kundi tumawa ng tumawa... Wala kang mababakas na ilangan sa mga kasama namin! Ganun kagaling makisama si Maine, walang ere... Alam nila na chef ito at may kaya pero hindi mo mararamdaman sa kanya na snob siya!

Matapos ang kulang dalawang oras Natapos ang hapunan at nagkaayaan na kaming umuwi... Katulad ng pangako ko, ako ang taya! Bago kami naghiwa-hiwalay pinaalala ko sa kanila na pwede na niyang makuha ang suweldo nila ng mas maaga para makabawi sa mga delayed niyang sweldo... Humihingi rin ako ng pasensiya dahil sa mga shortcomings ng restaurant!
"OK lang yun, boss! Mahal namin si Mama Rio kaya tutulungan ka namin sa lahat ng aming makakaya!"
"Salamat, maraming salamat! O ingat na kayo sa pag-uwi!" At sumakay na kami ni Maine sa sasakyan ko! Kailangan ko na rin siyang ihatid para makapahinga na siya dahil hindi biro ang magluto!

We are stuck on a traffic, and I have seen her yawn twice already... She look really tired but before you cannot see her that way...
"Tulog ka muna! Gisingin kita Pag nasa hospital na tayo!"
"Thank you, pasensiya na, talagang inaantok na ako!" She close her eyes right away and in seconds, she succumbed to sleep...
I always hate traffic, who wouldn't be but as of this time, I feel like its alright to be stucked here! Without anything on her face, she is a beauty to behold! She is more child-like once the make-up was put off... But her curves, why do I feel like she is too sexy for her own good... With the right curves on all places, she really is enticing... I don't know, she just wears white tee and a ripped jeans but I find her too sexy... Innocent yet provocative but not on a blunt way! She does not even think she is beautiful, very unassuming! How can she think less of herself? Moreover, what withdrew me more of this child-like lady is her untying ways! She is not asking for too much attention, she is more curious of other than how she looks or feel! She is more interested when others do the talking and her listening... As in listening not just hearing! She is sensitive to others that's why she know that some of their colleagues came up short on money and she wants to settle the bill herself! I was amazed by this beauty! Bumuntong-hininga ako at saka ako nagpatakbo ulit ng sasakyan! At after almost one and a half hours we arrived at the hospital...
"Maine! Gising na! Andito na tayo!" Marahang Kong sabi sabay tapik sa balikat niya...
Uupo sana siya, pero pinigilan ko
"Wake up first, baka bigla lang mahilo"! Sabi ko... I want to regret what I did, her eyes focused on me when she opened it and damn! I could drown into her soul right now! I can't help myself and I touched her face tenderly! She smiled and fix herself right away, and that broke me from trance! Shit! What did I do? Please don't be mad! Please!" I plead...
She smiled and take off her seatbelt...
She smiled...
"Tara na, para makauwi na rin ang daddy mo, kawawa naman siya!"
And damn those smile, she caught me off-guard!
We went upstairs to Kulas' room... Knocked and then opened the door... We were surprised that they act like we caught something untimely...
"Oh, Andito na pala kayo! Uyyy, Nico andito na sila!" Sabay tayo sa upuan...
"Oo nga, ano? Uhmmm, ano? Kumain na ba kayo?" Medyo utal na sabi ni Nico...
Napakunot ang noo namin ni Maine,
Bakit parang natataranta sila? Ano ba pinag-uusapan nila bago kami dumating? Tatanungin ko si Dad mamaya pag-uwi...

"Hayyy, sir! Salamat po sa pagbabantay at pagpapasensiya sa Kuya ko! Sana po hindi nagpasaway! Kuya, nasunod mo ba lahat ng bilin ko?" Sabi ni Maine...

"Oo naman! At hindi ako nagpasaway, Mendoza! Oo nga pala, may..." Sabi ni Kuya Nico...

"Ummm, RJ mauuna na akong umuwi, pahiram muna ng sasakyan mo! Walang anuman, Maine... Nico, pagaling ka" Sabi ni Mr. Faulkerson sabay kuha ng Susi Kay RJ at umalis na ni hindi nakasagot si RJ...

"Kuya! Anong ginawa mo Kay Mr. Faulkerson? Bakit nagmamadaling umalis?" Ang sama ng tingin ni Maine Kay Nico...

"May kailangan ako sa inyong dalawa at hindi ninyo ako pwede ng tanggihan! Dahil Pag ginawa ninyo yun, masisira ninyo ang buong buhay ko!" Sabi ni Nico....

Parehong nanlaki ang Mata namin ni Maine... Ano ito? Blackmail?