Jessielie's POV
Ang mahihigpit niyang yakap, ang napaka-bango niyang amoy, ang nakaka-inlove niyang mga salita at ang mainit niyang yakap sa akin. Niyakap ko siya pabalik at isiniksik ang mukha ko sa leeg niya habang humahagulgol.
"Z-Zig."-Nauutal na pag-tawag ko sa pangalan niya. Inalis ko ang pagkakabaon ko sa leeg niya tska siya hinarap at nakita ko ang mga luga sa magkabilang pisngi nito, hinawakan ng dalawa kong kamay ang magkabilang pisngi niya tska pinahis ang luha sa mata niya gamit ang hintuturo ko.
"I-I am sorry for what happened to tita Ellis, n-nadala ako sa ---"-Napahinto ako sa pagsasalita ng halikan niya ako tska tumitig sa mga mata ko.
"Sobra ang paghihirap na naranasan mo noon, alam kong natatakpan ka ngayon ng galit, kaya nung o-oras na n-nabubuhay pa si mama ay wala kang pakialam sakanya at naniniwala akong a-aksidente lang ang nangyari sakanya. Alam kong napaka-buti kang tao Jess, at sinagad namin ang kabutihan mo kaya sa huli ay nalunod ka sa galit, ako bilang asawa mo ang nagkulang sayo. At kahit na mag-away at mag-sisihan tayo ngayon, hindi na mabubuhay si mama, nasasaktan, nagagalit at nalulungkot ako ngayon oo pero ang panagarap lang naman ni mama ay magka-ayos tayo bilang isang pamilya. At hindi ko ito ginagawa para lamang sa mama ko, yes I am also doing this for her pero, asawa kita Jessie, sobra-sobra na ang paghihirap na naranasan mo noon hanggang ngayon kaya para matulungan kita, sabay tayong babangon at tutulungan kita. Naiintindihan mo ba ako Jessie?"-Umiiyak na sabi ni Zig, napahagulgol ako at niyakap siya ng napaka-higpit.
"I am sorry Jesielie Mendoza. I am really sorry. Patawarin mo ako."-Umiiyak na sabi nito. Napapikit ako dahil ramdam na ramdam ko ang sinseridad sa mga sinabi niya, yumakap pa ako sakanya ng sobrang higpit.
"Lalaban tayong dalawa, hindi ka nag-iisa Jessie, andito ako sa tabi, tandaan mo yan."
"Salamat."-Umiiyak na lintanya ko. Napa-pikit ako dahil sa sobrang saya.
"M-Mommy daddy?"-Napahinto naman kami ni Zig ng marinig namin ang napaka-hinang boses na iyon, inayos muna namin ang sarili bago tuluyang humarap sakanila.
"Why baby?"-Tanong ni Zig tska lumuhod para mag-pantay sila ni Lincoln.
"Where's lola and tita?"-Nakangiting tanong niya. Napahinto kami at nagka-tinginan ni Zig pero hindi na ako nakipagtitigan pa sakanya dahil napa-yuko ako, maaaring nahihiya at na-gguilty ako hanggang ngayon. Bigla namang tumahimik ang paligid at patuloy ang pangungulit ni Lincoln kaya ako na ang bumagsak sa katahimikang iyon.
"We are going somewhere. I'm sorry."-Malungkot na sabi ko tska siya niyakap at doon nanaman bumagsak ang luha ko, ramdam ko naman ang palad ni Zig na humahagod sa likod ko.
"We have to go Jess. Gigisingin ko ang mga bata."-Mahinang sabi ni Zig tska siya nag-lakad patungo sa kwarto ng mga bata, humiwalay ako sa pagkakayakap kay Lincoln.
"M-Mom. Why are you c-crying?"-Kunot noong tanong ni Lincoln habang hawak-hawak ng dalawang kamay nito ang magkabilang pinsgi ko at parang naluluha na ito. Mapait akong ngumiti tska sinuklay ang buhok nito gamit ang daliri ko.
"Don't mind me baby. Come'n let's eat first, we have to go somewhere."-Sabi ko tska inayos ang sarili, binuhat ko siya at pinaupo sa kusina. Nag-luto ako ng breakfast at ng matapos ay inilapag ko ito sa mesa, sakto namang bumaba ang tatlo. Napatingin ako kay Zig at bakas sa mukha nitong malungkot pa rin siya, kinuha ko nalang ang dalawa at pinaupo sa upuan tska pinakain. Umupo na rin si Zig kaya pinag-sandok ko siya pero pinigilan niya ako.
"No baby. I'm fine, upo ka na rin."-Nakangiting sabi niya. Nakaramdam ako ng tuwa ng tawagin niya akong baby, tumango ako at naupo na rin pero hindi ko naman hinayaang kumain mag-isa ang mga anak ko.
