Jessielie's POV
"What have you done!?"-Nabingi ako sa pag sigaw niya.
"Zig."-Pagtawag ko sa pangalan niya at hinawakan ang braso niya pero agad niya ding tinabig ito.
"Zig. Wala akong kasalanan!"-Agad na sabi ko dati dahil alam ko na kung ano ang ikinagagalit niya. Ano naman ang sinabi ng kapatid niya sakanya.
"Hindi ka pa ba nagsasawa? You ruined my life! At ngayon pinatay mo ang anak ng kapatid ko?!"-Para akong sinaksak sa puso ko. Nasasaktan ako ng sobra.
"Ano? Hindi ka makapag salita dahil totoo?!"-Sigaw niya sa akin.
"Kahit sabihin kong hindi yon totoo! Maniniwala ka ba? *sob* Wala akong masamang ginagawa! Zig ako ang nawalan! Nawala ang baby sa sinapupunan ko! Nawala ang anak mo!"-Sigaw ko sakanya habang umiiyak.
"Inalagaan ko siya! Nag dahan dahan ako sa mga pinag-gagawa ko! Tapos mawawala lang siya dahil sa kapatid mo?! AKO ANG NAWALAN! AKO ANG NAMATAYAN! AKO ANG NASAKTAN! AT ALAM KO SA SARILI KO NA YON ANG KATOTOHANAN!"-Sigaw ko na halos pumiyok na ako.
Nakita ko ang pag tahimik nito. Nagkaroon ng katahimikan pero agad din itong nawala nang magsalita siya.
He smirk and said..
"Bakit kailangan mong baliktarin ang sitwasyon."-Malamig nitong sabi at umalis.
Napa upo ako sa narinig.
"Bakit ba hindi ka maniwala sa akin?"-Mahinang patanong ko habang umiiyak.
Naramdaman ko ang pag hinto nito.
"It's because you and your family are the reason why I felt pain. A pain that change my life."-Malamig niyang sabi at umalis.
Bakit ba mahal ko siya?! At bakit ba nagkaroon ng connection ang buhay ko sakanya?!
Tumayo ako at pumasok sa kwarto ko. Humiga ako at binuhos lahat ng sakit na nararamdaman ko.
Zig's POV
"Kahit sabihin kong hindi yon totoo! Maniniwala ka ba? *sob* Wala akong masamang ginagawa! Zig ako ang nawalan! Nawala ang baby sa sinapupunan ko! Nawala ang anak mo!"
"Inalagaan ko siya! Nag dahan dahan ako sa mga pinag-gagawa ko! Tapos mawawala lang siya dahil sa kapatid mo?! AKO ANG NAWALAN! AKO ANG NAMATAYAN! AKO ANG NASAKTAN! AT ALAM KO SA SARILI KO NA YON ANG KATOTOHANAN!"
Nagulat ako sa sinabi niya. I stared at her and then something came in my mind. When we did that napansn ko ang tyan niya, she's always using dress she's getting chubby. Dapat may anak ko?
But then..
"Bakit kailangan mong baliktarin ang sitwasyon."-I said coldly and left.
"Bakit ba hindi ka maniwala sa akin?"-I stopped when she ask that.
"It's because you and your family are the reason why I felt pain. A pain that change my life."-Bumalik sa akin ang nakaraan. I heard her sob.
Sh*t!
Umalis ako sa bahay na iyon at sumakay sa kotse ko agad ko itong pina andar at mabilis na umalis. I stopped my car in a highway. Mahigpit kong hinawakan ang manibela at agad na pahilamos sa mukha ko. What have I done?
"Aaaaah! Damn it!"-Sigaw ko at agad na pina andar ang sasakyan papunta sa bar.
*
It's already 8 pm when I got home.
Bakit ang dilim? Ang tahimik. I went to the kitchen at wala akong nadatnan na ulam. Kumunot ang noo ko. Pumasok ako sa kwarto niya at walang bakas niya doon. Kinutuban ako so I open her cabinet..
"Empty! Shit!"-I shouted and call my private investigator.
"Find my wife."
"Yes boss."
F*ck! Hindi ka pwedeng mawala. Hindi pwede.
Jessielie's POV
"Kain ka na Jessie."-Malambing na sabi ni Callie habang binigay ang tray na may lamang pagkain.
Ngumiti ako at kinain ang binigay niya.
Sinabi ko lahat ng nangyari mula sa pagkawala hangang sa pag-uwi. Tulad ko nalungkot din siya.
"Hindi naman siya ganun kasama eh."-Mahinang sabi ni Callie habang kumakain ako. Ang tinutukoy niya ay si Vanessa.
Tumango naman ako sa sinabi niya.
"Hindi ko akalain na hawak ng pamilyang Standford si Vanessa. Kahit gaano mo kasi ka close si Vanessa. May mga secrets pa din siya."-Callie.
"Pero Jess. Kaya mo yan ha? Hindi porke nawala ang baby mo. Malulungkot ka na. Gawin mo siyang inspiration Jess."-Niyakap ko naman si Callie dahil sa pagpapagaan niya ng loob ko.
"Nga pala. Doon ka muna sa condo ko."-Nakangiting sabi ni Callie.
Doon na daw ako titira. Thakful talaga ako at anjan siya.
Nag kkwento si Callie ng may marinig akong nag salita.
"Andito ka lang pala."
Tinignan ko kung sino ang nagsalita.
"Zig?"
"Let's go home."-Malamig na sabi nito at hinawakan ang kamay ko.
"Hey wait! You can't take her! Pwede ba umalis ka nalang?"-Sigaw ni Callie.
"I will take my wife with me sa ayaw at sa gusto mo!"-Sigaw ni Zig.
"Zig. Ayaw ko na."-Naiiyak na sabi ko.
"Come on Jessie let's go home."-Malamig na sabi ni Zig.
Nagulat ako ng hinila ako ni Callie at dinala sa itaas.
"Jessielie Mendoza. I have an idea. Go with him."-Callie.
"Ano? Ayaw ko na Callie. Nag sasawa na ako."-Naiiyak na sabi ko pero pinunasan ito ni Callie.
"No. Kumapit ka lang. Kung ang pagsama sakanya ang dahilan ng mabilisang paghahahanp mo sa magulang mo kumapit ka. And you love him right?"-Sabi ni Callie. Pero alam kong nag ssecond thought siya.
"Mahal ko siya pero. Tama na! Ayaw ko na! Namatay--"
"Yes I know friendship. But follow your heart muna sa ngayon pero when you found your parents. Doon mo susundin ang isip mo."-Makahalugang sabi ni Callie.
Niyakap ko siya habang umiiyak.
"Tahan na Jessie. Andito lang ako. Andito lang ako tandaan mo yan. Sa ngayon makinig ka muna sa akin. Okay?"-Sabi ni Callie habang hinahagod ang likod ko.
Tumango ako.
Bumitaw kami sa isa't isa at pinunasan niya ang mga luha ko at ngumiti.
Bumaba na kami at nakita si Zig na naghihintay sa labas.
"S-sasama ako sayo."-Mahinang sabi ko.
Lumapit siya sa akin at niyakap ako.
"Thank you."-Sabi nito.
***
A/N: Laaaaame! Goodness! Kailan ba ako hindi tatamadin ? Graaaabe
Please bare with me. Pretty please? Talagang babawi ako next chap at hahabaan ko pa talaga! Salamat Vote Comment Share the story
