Jessielie's POV
"This is your damn fault!"-Napataas ang kilay ko dahil sa malakas na sigaw nito pati na rin sa sinabi nito. Tatlong araw na ang lumipas simula ng manirahan kami dito sa condo niya at simula nuon hanggang ngayon, malamig ang pakikitungo ng mga anak nito sakanya.
"My damn fault?"-I asked sarcastically and then smirk. Lumapit ako sakanya at pinag-taasan siya ng kilay.
"You better ask for a divorce."-Matigas na sabi ko tska siya iniwan na nag-iisa. Sa totoo lang, may parte pa din sa akin na naaawa sakanya at sa mga anak ko, pakiramdam ko, dahil sa akin pati ang mga anak ko ay nadadamay. Ayaw daw ng mga ito kay Zig dahil naiinis at nagagalit raw sila, kung talaga daw na siya ang ama nila, bakit ngayon lang daw siya nagpakita. At dahil matatalino sila, tinatanong din nila sa akin kung nag-loko ba siya noon dahilan para hindi nila siya makilala simula ng matuto silang mag-lakad, mag-salita, makakilala ng mga tao at higit sa lahat ang magkaroon na ng pag-iisip. Ang mga iyon ay hindi ko masagot dahil masyado pa silang bata at kahit papaano, tatay pa din naman nila si Zig at alam kong kamumuhian na ng mga ito si Zig ng tuluyan, at hindi ako ganuon kasama para gawin ang bagay na iyon.
Pumasok ako sa kwarto ng mga anak ko, oo may kwarto na rin sila dito. Pagkapasok ko, nag-uusap ang mga ito, kumunot ang noo ko.
"What is going on?"-Malambing na tanong ko.
"Mom, can we go back to our hometown? I don't want to stay here for good."-Naka-pout na sabi ni Clancey, tinignan ko sina Zane at sumasangayon din ang mga ito.
"This is our hometown."-Sagot ko naman, kahit alam kong ang tinitirahan anmin sa ibang bansa ang ibig nilang sabihin. Lumukot ang mga mukha ng mga anak ko na mejo nasaktan ako. Niyakap ko silang tatlo at isa-isang hinalikan ang mga noo. Tumayo na ako tska naman bumukas ang pinto at iniluwa noon si Zig na ngayon ay naka-titig sa tatlo.
"We better talk."-He said and looked at me. Tumango naman ako tska kami nag-punta sa kwarto namin, pero sa loob ng tatlong araw, walang nangyari sa amin. Maniwala ka.
"Here is my divorce papers."-Sabi nito tska itinaas ang isang brown envelope sa ere, agad ko naman itong kinuha tska tinignan ang laman, at tumambad sa akin ang pirma ni Zig at Erina.
"I made her sign that yesterday."-Matigas na sabi nito, ngumiti ako tska ikinawit ang dalawang kamay ko sa leeg niya tska siya hinalikan, yumakap din ang mga matitipuno nitong braso sa aking bewang. Humiwalay na ako tska siya nginitian.
"I am going somewhere."-I said and kissed him.
***
Pagkaupo sa couch tska ko inalis ang shades ko at ngumiti kay Erina na halatang namumugto ang mga mata.
"How are you dear?"-I asked smirking.
"O-Of course I am happy. I have my own family now."-Mayabang pang sabi nito dahilan para ngumisi ako. Binuksan ko ang bag ko tska nilabas ang isang brown envelope.
"What's this?"-Nakangiting sabi ko. Inilabas ko ang laman.
"Divorce papers? Zig and Erina? Oops! Andiyan ka pala, sorry."-I said smiling from ear to ear. Nanlaki ang mga mata ni Erina at halos malaglag na ang panga nito.
"P-paanong ---"-I cut her off.
"Your own family? What a liar Erina."-Mataray na sabi ko. Kinuha nito ang annulment paper tska pinunit. Tumawa ako tska ulit naglabas ng isa pang copy ng annulment paper at ibinigay sakanya.
"Punitin mo pa. Madami naman akong copy eh."-Nakangising sabi ko tska hinagis sakanya ang papel na hawak ko tska muling naglabas ng isa pa, isa, isa at isa pa, pero pinag-hahagis ko lang ito sakanya.
"Alam ko namang may kinalaman ka dito eh kaya bakit mo ito ginagawa?"-Matapang ansabi nito pero kita mo sa mga mata niya na naluluha na siya.
"Bakit ko ito ginagawa? Simple because you also did this to me. You ruined me Erina, you even use Sean para makuha si Zig. Now, magbabayad ka. See yah!"-Sabi ko tska siya iniwang tulala. Sumakay na ako sa kotse ko tska nag-tungo sa lumang bahay namin ni Zig, huminto ako rito at tinitigan ang kabuuan ng bahay. Napaka-gandang bahay, pero para sa akin isa itong haunted house, hindi dahil sa may mga multo, kundi dahil minulto ako nito ng ilang taon. Naalala ko lahat ng mga nangyari sa amin ni Zig, ang sanang pag-silang ng isang anghel sa buhay ko ay nawala at ang pangyayaring iyon ay nangyari sa napaka-gandang bahay na ito. Muling nabuhay sa puso at isip ko ang galit. Umiling ako tska muling pinaandar ang makina ng sasakyan.
Nang makahinto na ako sa tapat ng tinutuluyan naming condo ni Zig, huminto na ako tska pumasok sa loob. Narating ko na ang tapat ng unit namin tska binuksan ang pinto. Naka-rinig ako ng malalakas na tawanan, kumunot ang noo ko tska nag-tungo sa sala. At tumambad sa akin ang pamilya ni Zig. Napuno nanaman ng galit ang puso ko.
"Anong ginagawa niyo dito?"-Sigaw ko, enough lang para marinig nila ito.
"J-Jessie."-Mahinang pag-tawag sa akin ng mama ni Zig. Nag-bago ang mukha nito, mas lalo itong nag mukhang donya pero hindi iyon ang nakapag-tawag ng pansin sa akin, kung hindi ang wheelchair na inuupuan nito.
"Zig! Anong ginagawa ng walang kwentang pamilya mo dito?"-Malakas na sigaw ko kay Zig na alam kong ikinagulat nito. Marahil ang tingin pa rin nila sa akin ay isang maamong tupa. Well, noon lang iyon.
"J-Jessie ---"-Pagtawag sa akin ng kapatid ni Zig. Inirapan ko lang siya.
"Pagbalik ko dito, dapat wala na yang mga yan."-Matigas na sabi ko at nag-lakad patungo sa kwarto ng mga anak ko, tska ako nakipag-laro sa mga ito.
"Mom. Jollibee."-Nakangiting sabi ni Clancey.
"No honey, sobra na kayo sa fastfoods."-Pagbabawal ko. Lumungkot ang mukha nilang tatlo.
"Okay fine."-Hindi ko sila matiis eh, pumalakpak sila at nag-tatalon-talon. Pinagsuot ko sila ng jacket tska kami bumaba.
"Where are you guys going?"-Zig asked staring at Zane who is now playing with his tiny hands, lumipat-lipat din ang tingin niya sa dalawa.
"Jollibee, gusto daw nilang mag dinner doon."-Sagot ko sakanya.
"My treat then."-Sabi nito tska nag-lakad papalabas. Napatingin ako kay Zane at kitang-kita ko sa mga mata ko ang pagngiti nito na agad niya din namang binawi, napa-iling nalang ako.
***
"Zane! Clancey! Lincoln!"-Natatawang pag-sita ko sa tatlo dahil sa ginagawa nila. Kung anu-ano ang ginagawa nila sa pagkain. Nilingon ko si Zig at kitang-kita ko ang pagka-mangha sa mga mata niya.
"What are you smiling at mister?"-Masamang tingin ang ipinukol ni Zane kay Zig. Itinaas naman ni Zig ang dalawang kamay nito na tila sumusuko. Kinuha ko si Lincoln at ipinakain.
"Mommy. I want to eat too."-Nagtatampong sabi ni Clancey. And before I could explain, binuhat na ni Zig si Clancey, hindi naman nag-protesta si Clancey kundi bahagya pa itong napa-ngiti without Zig noticing it. Dahan-dahang isinubo ni Zig ang spoon kay Clancey. I looked at Zig at nagnining-ning ang mga mata nito.
"I like that too."-Bulong ni Lincoln sa akin na tila nahihiya pa.
Napanganga ako sa sinabi ni Lincoln dahil nanggaling na rin sakanya noon na hindi niya gusto si Zig. I looked back at Zig and saw how Clancey smiled.
My revenge? Will it be worth it? Please tell me. For the sake of my kids, will it be better to take revenge?
***
Ipagpapatuloy...
