Jessielie's POV
Tama ba ang narinig ko?
"A-ano?"-I asked stammering. Come'n! It's just a show, hindi totoo ang pagkagulat ko dahil sa una palang, positibo akong mangyayari ito. At ito na nga, narinig ko na.
"Babe, I love you. Please."-He said staring right into my eyes. I cupped his face, I smiled and I hugged him.
"I love you too Zig. I've been waiting for this."-I said and kissed his cheeks. Nakita ko ang pag-aliwalas ng mukha niya.
"Hungry?"-He asked. Tumango ako habang nakangiti, nagpalit na kami tska kami kumain sa kusina niya.
Nasa kalagitnaan kami ng kainan ng bigla nitong hinawakan ang kamay na nakapatong sa table, tinignan ko siya at nagtama ang mga mata namin.
"I love you."-He said staring at me. I smiled and answered him back. Malapit na ako, I can feel it.
"But Zig. How about our family?"-I asked. Biglang sumeryoso ang tingin niya at inalis ang pagkakahawak sa kamay ko.
"Leave Gio and I'll leave Erina. Simple as that."-He said.
"How about our kids?"-I asked.
"Bring your kids here and I will leave Erina and his kids. They're not mine anyway."-Walang pakialam nitong sagot. I scoffed that made him look at me.
"Stop thinking Jessie. You're mine now, don't think about my family. Ako ang mag-aayos nun."-Sagot niya tska nag-umpisang kumain. Nang bigla kong naalala ang mama niya, bigla akong napangisi. I'll piss your mom off, I can't wait for that to happen.
"How about your mom Zig?"-I asked.
"Don't mind her."-He answered, I grinned. I can't wait to see your mom Zig.
Natapos na kaming kumain tska na kami nahiga sa kama, bigla niya akong niyakap kaya naman humarap ako sakanya. Pumatong siya sa akin at nagulat ako ng itinaas niya ang shirt ko exposing my tummy and then he kissed it and looked back at me.
"I am sorry baby."-He said. I frowned.
"N-nabasa ko yung papel na naiwan sa closet mo doon sa lumang bahay natin. Nalaglag pala ang anak natin, ang batang dinadala mo, nalaglag pala."-Nagulat ako sa sinabi niya at nakita ko ang pag-tutubig ng mga mata niya.
"I am sorry I didn't listen to you. I'm sorry I didn't protect you from my family, I'm sorry because I left you alone and I am sorry because I did not even say I am sorry. I love you baby, please forgive me."-Ramdam kong sincere talaga siya sa sinasabi niya, at hindi ko maintindihan ang sarili kung bakit hindi ako naiyak sa sinabi niya tungkol sa nawala kong anak. Siguro ay dahil sanay na akong masaktan at ngayon ay napaka-manhid ko na at siguro dahil ilang taon na ang nakalilipas.
"It's okay Zig. Matagal na panahon na ang nakalilipas, besides alam kong masaya na siya kung nasaan man siya ngayon."-I said.
"Siguro kung nabuhay siya, may dugong kumukonekta pa rin sa ating dalawa pero sa ngayon, iba ang ama ng mga anak mo and I envy Gio. I envy him for having his own kids from you."-He said while caressing my cheek. Kung alam mo lang Zig, kung alam mo lang.
"Zig. Kalimutan na natin ang lahat, hindi ba't mag-uumpisa na ulit tayo?"-Lintanya ko. Pero ano ako seryoso? Ang dali-dali nga namang sabihin na kalimutan na ang lahat pero ang hirap naman gawin.
"Thank you Jess, palagi mo akong naiintindihan."-He said while smiling at me. Binigyan ko rin naman siya ng napaka-tamis na ngiti. Humalik siya sa labi ko tska ngumiti, umalis na siya sa pagkakapatong sa akin at humiga sa tabi ko.
"You sleeping next to me is better."-He said and hugged me, I hugged him back.
***
Nagising ako sa napaka-lakas na alarm clock, agad ko itong pinatay tska tinignan ang oras. 4:30 am. I hug Zig.
