Królowa |ZAKOŃCZONE|

|17|

Patrzę na Tristana. Nie chcę aby czuł się odtrącony. Gdy Adrahil był wystarczająco daleko podchodzę do Trista.

- Jak głowa?

- Udajesz, że się interesujesz, czy serio pytasz? - odpowiada mi pytaniem na pytanie.

- Naprawdę się martwię. Nie potrafię udawać.

- Wierz mi jesteś świetną aktorką. Takich to ze świecą szukać - mówi z kpiną.

- Tristan... - szepnęłam - Ja...

- Widzę.. nie potrafi się tobie oprzeć i widzę, że wzajemnie.

Nie mogę tego słuchać. To jest cios prosto w serce. A przecież.. boję się, że zostanę znów sama.

- Idź do swojego kochasia - słyszę.

- Cholera jasna! - warczę - Człowieku ja też mam uczucia! Co myślisz, że kim ja jestem co?!

- A kim on jest dla Ciebie? - pyta wskazując na chłopaka pracującego w warsztacie.

- Nikim.

Mówię prawdę. Ale Tristan mi nie wierzy.

- Kłamiesz - syczy.

- Nie kłamię. - odpowiadam ze spokojem - Gdyby był kimś dla mnie zapewne byłabym obok niego a ciebie miała daleko gdzieś. - przerywam na chwilę by wziąć oddech - Nawet nie przejęłabym się tym, że oberwałeś wazonem w głowę.

Zamilkł. Nic nie mówi. Może w końcu do niego dotarło. A ja jestem z siebie dumna, że mu powiedziałam prawdę. Najgorszą, ale prawdę.

- To idź.. droga wolna - odpowiada z wyrzutem.

Chce odejść, ale zatrzymuję go łapiąc za rękaw.

- O co chodzi? - pytam spokojniejszym tonem.

Spogląda na chłopaka. Wciąż milczy. Zaczyna mnie to pomału irytować. Jeśli z kimś rozmawiam liczę na ciągłość, a nie jakieś akty zazdrości i ciszę.

- Mogłem mu nie mówić że mam dziewczynę. On głupi w to uwierzył, a ja kolejny naiwny palnąłem taką głupotę.

Teraz to ja nie wiem co mam powiedzieć. Zatkało mnie. Właśnie o tym mówię. Kolejny zazdrosny. Naprawdę zaczyna się to robić żałosne. Po chwili przenosi wzrok na mnie. Łapie mnie za podbródek.

- Wiesz gdzie mnie szukać mała.

Doskonale wiedziałam co to znaczy. To było jego pożegnanie. Jego ostatnie słowa. Widzę jak odchodzi. Widzę jak znika za drzwiami frontowymi. A ja stoję i nie potrafię się poruszyć.