Onmacht {Het Oog der Engelen}

Hoofdstuk 33

"Jullie horen hier niet te zijn. En jij al helemaal niet Dadin." We zijn uitgekomen bij een donkere ruimte. Het gekke is dat er alleen een paar tafels met allerlei flesjes en een kast met boeken. "Aenseryn. Ben jij echt mijn zus?" Ik had het hem echt moeten vertellen. Wat voor vriendin ben ik in godsnaam. Aenseryn schuift ons allebei een stoel toe, waar we op neerzakken. Ook zij gaat op een stoel zitten en kijkt Dadin diep in zijn ogen. "Ja. Dat ben ik. Het is een lang verhaal. Ik ben nu 28. En ook ik ben geboren met een geschrevening, zoals je ziet." We knikken begrijpend. Je ziet het duidelijk aan haar ogen. "Alleen uit angst voor mij ben ik opgesloten. Tot er op een dag een vrouw langs kwam." Aenseryn wenkt naar een groot schilderij aan de muur. Er staat een oude vrouw op, met voor haar een klein kind. Ik sta op, en loop naar het schilderij toe. Die vrouw... "Binkhorst." Zeg ik zacht, en voel rillingen over mijn rug lopen.
"Dat klopt. Zij was net als jij Serena." Haar ijzige ogen lijken door me heen te boren. "Is Binkhorst een aardengel?" Vraag ik.
"Ja." Zegt Aenseryn, en ik ga terug op de stoel zitten. "Maar zoals je misschien al weet was Binkhorst niet de enige." Dat klopt. Ik weet dat heel goed. Mijn oma is er zelf ook een.
"Sarah Maria Kronenburg. Zij en Nel Binkhorst werden allebei van aarde geplukt. Letterlijk. Usmork ontvoerd al eeuwen aardengelen. Zo ook de twee jonge meiden Sarah en Nel. Ze werden beide opgesloten door de opa van Juaron. Snappen jullie het nog?" En of ik het snap. Mijn oma heeft bijna het zelfde meegemaakt als ik. Vreselijk. Ook Dadin knikt, maar hij kijkt wat moeilijk. "Dus,' gaat ze verder.'Maar De Vader van Juaron, Po Liederecht Umne, werd verliefd op Sarah." Ik voel me misselijk worden en sla mijn handen voor mijn mond.
"Sarah liet hij vrij, als ze maar bij hem zou blijven. Met Nel liep het anders af. Zij raakte in de macht van Zeno, de vader van Po, die toen de macht had. Ze werd getraind, ze werd sluw en slinks. Sarah trouwde met Po Liederecht, en kregen twee kinderen." Ik voel hoe ik kort ademig word. Ik weet dat die kinderen mijn moeder en Juaron zijn. Maar het verhaal er achter doet me nog misselijker worden.
"Juaron werd als eerste geboren. Toen Sarah in verwachting was van jouw moeder, veranderde er veel. Zeno overleed, en Po werd koning. Ook werd hij gemeen. En Sarah vluchtte naar aarde. Daar beviel ze van haar dochter Marjolein. Nel had ondertussen zo veel kracht en was naar Zárácin gekomen, waar ze mij zogenaamd bevrijdde." Aenseryn ademt diep in, en kijkt me dan aan. "En nu ben ik hier." Dadin staat kwaad op. "Waarom wist ik dit niet? Waarom wist ik niks van jouw bestaan af?" Ik pak Dadin's hand vast om hem te kalmeren. Maar hij rukt zijn hand snel los. "Raak me niet aan. Jij wist dat ze bestond. En zei niks!" Snel kijk ik de andere kant op. "Dadin, we wilde je beschermen. Tenminste, ik wilde je beschermen. Heran zal het zelfde gedacht hebben." Tranen springen in Dadin's ogen, en ik hoor hem zacht snikken. "Dadin lieverd, laten we als dit achter de rug is contact op nemen met onze vader. Ik heb hem in geen 23 jaar meer gesproken." Dadin geeft een trap tegen de stoel aan. "Daar had je verdomme wel eerder mee kunnen komen. Hij is dood oke!" Ik hef mijn hoofd op, om te kijken wat de reactie van Aenseryn is. Ze staart. Meer doet ze niet. "Dadin.. sorry.. Dat wist ik niet." Hij pakt de stoel op, die omgevallen was, en zakt er op neer. Zijn gezicht verbergt hij in zijn handen. Ik en Aenseryn kijken elkaar aan, niet wetend wat we moeten zeggen.

''Dadin.. Ik .. het spijt me gewoon.''

''Houd je mond Serena. Ik wil niks meer van je horen.'' Hij draait zijn rug naar me toe, en ik voel iets knappen. Dat iets is de band die Dadin en ik hebben opgebouwd sinds de dag dat ik in het ziekenhuis lag. ''Jongens, wees niet kwaad. Het is gelopen als het gelopen is. En eigenlijk had ik gehoopt dat Dadin niet mee zou komen.'' Ze kijkt naar de grond. Al die negativiteit. We moeten nu gaan vechten, en ons niet laten onderdrukken door het verleden.