Onmacht {Het Oog der Engelen}

Usmork

''Volgende! Kom op allemaal, we hebben niet heel de dag de tijd!'' Een zware stem schreeuwt door het gebouw. Het gebouw is compleet afgesloten, in deze kamer is geen raam, dus geen daglicht te zien.

50 elven staan daar, allemaal in 1 rij. Sommige huilen, jammeren of smeken om weg te mogen. Bijna vooraan in de rij staat een meisje. De elf heeft bruin haar, een vrolijk, jong gezichtje. Ze staat in de rij, met een klein jongetje, die zijn armen om haar middel heeft geklemd. De rij mensen is met een lint afgezet, zodat ze gescheiden blijven van de andere mensen. Er staan alleen jonge mensen in de rij. De leeftijd varieert tussen 12 en 20 jaar.

''Toymn,' Zegt het meisje zacht, terwijl ze zich probeert te verlossen uit zijn greep. 'Ik wil dat je bij tante Hybe blijft. Ze zal op je passen tot ik terug ben.'' Het jongetje kijkt haar smekend aan. Zijn lip trilt terwijl hij praat. ''Maar Assaim, mama had beloofd dat je me niet achter zou laten!'' Ze pakt hem stevig bij zijn schouders vast. ''Ik moet er nu even tussenuit. Het komt allemaal goed. Ik heb papa's medicijn genomen,' Assaim begint nu te fluisteren.' Dus als het goed is doet de vaccinatie niks bij me. Of maar heel weinig. Ze sturen me dan heel snel weg. Ik beloof het.'' Ze geeft het jongetje een aai over zijn bol, en tilt hem dan over het lint heen, waar tante Hybe hem aanpakt.

''Zorg goed voor hem, en laat hem niet naar me toe komen.'' Zegt ze zacht tegen de vrouw.

''Dat zal ik zeker doen. Hij is in goede handen.'' Antwoord ze, terwijl ze het jonge meisje omhelst, en dan met het jongetje naar achteren loopt.

''Lange, Styne.'' Word er omgeroepen. De jongen die voor Assaim staat, zet een paar stappen naar voren, om dan naar te zakken in een houten stoel. Er komen twee elven, van mannelijk geslacht, aanlopen. Ze zijn beide gekleed in een zwart pak en hebben ook allebei een spuit bij zich, die gevuld is met paars/blauwe vloeistof.

De mannen zetten tegelijk de spuit in de bovenarmen van de jongen. Hij vertrekt geen spier.

Na 10 seconden stilzitten, begint Assaim iets te zien bij de jongen. De irissen rondom zijn pupil verstrakken, waardoor ook de pupil zelf smaller word. Met katachtige ogen staart hij voor zich uit.

''Styne!!'' Schreeuwt een meisje naar hem. Moriël kent haar heel goed. Ze heet Cate, en is de vriendin van Styne. Styne zelf is 20, zou morgen 21 worden, wat het verschil had gemaakt tussen wel- en niet gevaccineerd worden. Cate is wel al 21, en kijkt hopeloos toe terwijl haar vriend verslapt, en door de twee mannen op word getild en achter het doek verdwijnt.

Cate komt naar Assaim toegelopen. ''Assaim, zeg alsjeblieft dat het medicijn van je vader pas later gaat werken..'' Er lopen enkele tranen over haar wangen.

''Sorry Cate, ik weet het niet.. Vader heeft het me niet meer kunnen vertellen..'' Ze geeft haar een knuffel, dan komen de twee mannen terug.

''Yme, Assaim.'' Nu begint Cate nog harder te huilen, en loopt snel weg. Even haalt ze diep adem, en blijft verstijfd staan.

''Mejuffrouw Yme.'' Zegt een van de mannen nogmaals, maar dan met een dreigendere stem. Langzaam komt het meisje in beweging, en stapt zonder enige snelheid naar de stoel toe en laat zich erop neerzakken.

De mannen komen naast haar staan, en drukken de spuit tegen haar arm aan. Gemeen langzaam duwen ze de naald verder, en nog langzamer spuiten ze de vloeistof naar binnen. Assaim voelt de koude vloeistof door haar armen lopen. In haar hoofd smeekt ze de goden en godinnen, om het medicijn van haar vader te laten werken.

Ze wacht 10 seconden, 15 seconden, en na een minuut is er nog niks gebeurd. Ze zucht opgelucht, maar op dat moment voelt ze een rare pijnscheut bij haar voorhoofd. De pijn word erger, alsof haar huid word open gescheurd.

Niets bleek minder waar, toen ze langzaam met haar handen aan haar hoofd voelde, en twee kleine bobbels voelt.

De mannen komen aangelopen, tillen haar onder haar armen op, en slepen haar weg. Het is letterlijk slepen, want de kracht in haar benen is verdwenen, langzaam verslapt ze, en kan alleen nog voor zich uit staren. Er word met kracht een deur open gedaan, en daar word ze op een zacht matras neergelegd. Even later sluit de deur met een harde klap.  

''Assaim!'' Word er gesist. Langzaam komt ze overeind. Haar hoofd bonkt en haar maag knort. ''Oww,' Kreunt ze. 'Waar ben ik?'' Styne kijkt door het tralies naar haar verwarde hoofd. ''We zitten hier nog wel even. Ik hoorde van Kohne dat we hier blijven tot de onderzoeken, daarna kunnen we weer weg..'' Ik val hem in de rede. ''Áls alles goed gaat en we niet morgen dood zijn.''  Styne zucht diep. ''Dat ook, ik mis Cate..'' Ook ik zucht diep. ''Ik mis Sky..'' Ze haalt haar ketting onder haar topje vandaan, waar een klein fotootje in zit. er staat een helblauwe draak op. Het is een grote draak, en Assaim zit op de rug van het dier. 

''Noem me voortaan Moriël.''  Zegt het meisje. ''Moriël Lagoona..''

Styne kijkt haar vreemd aan, maar knikt haar dan toe. ''Net als je moeder'' Moriël kijkt hem lachend aan, maar haar glimlach verdwijnt snel. 

Op dat moment slaat de poort open, en komen de twee mannen weer binnen. Ze dragen een meisje. Haar hele lichaam trilt, haar ogen, waarvan de irissen gevormd zijn tot spleetjes, staan wagenwijd open. Aan de linkerkant van haar wang steekt een hoorn uit. Op haar achterwerk steekt een klein deel van een staart uit. Ze kreunt zacht, terwijl ze een afgesloten kamer in word gedragen. Zodra de deur van de kamer dicht gaat, begint ze te schreeuwen. ''Wat is er met haar?'' Vraagt Moriël angstig aan Styne.

''Ik denk dat de vaccinatie iets té goed werkt bij haar. Een achterneef van mij is eergisteren gevaccineerd, ook bij hem sloeg het iets te goed aan..''

''Leeft hij nog?'' Vraagt Moriël hem, terwijl haar lip begint te trillen.

Hij kijkt haar droevig aan en antwoord: 'Nee..'

___________________________________________________________________

Even een kort hoofdstuk om een impressie te geven hoe het momenteel er aan toe gaat in Usmork. Enjoy!