Onmacht {Het Oog der Engelen}

Hoofdstuk 31

"Doe eens uit." Zegt Alaric tegen me, naar mijn jas wenkend. Scheef kijk ik hem aan. "Waarom heb ik hem überhaupt aan gedaan dan?"
"Omdat S,' Begint hij, en staart me aan met een lief gezichtje. 'Ik dan kan zien hoe je hem uit doet." Ik voel me rood aanlopen. Ik blijf hem aanstaren, en hij blijft terug naar me kijken met een verleidelijk lachje.
"Nou geen tutje worden als Keelia." Grapt hij.
"Ik ben geen tutje. En Keelia ook niet." Snauw ik naar hem. Maar hij blijft voor me staat en kijkt me uitdagend aan.
"Gedraag je dan ook niet zo." Ik grom, en laat dan mijn jas over mijn schouders zakken, voelend hoe mijn vleugels de frisse lucht in schieten. Zijn hand streelt langs mijn wang. "Kijk aan, mijn tutje word groot." Het enige wat ik doe is met mijn ogen rollen en hem arrogant aankijken. "Ik dacht dat je me wat ging leren?"
"Ik kan je natuurlijk ook leren hoe je het best jongens gek maakt. Maar daar ben je al best goed in." Ik moet aan vanmorgen denken. Dat zou de oude ik nooit zomaar doen. Zij zou er niet eens aan denken.
"Ik vond het ook leuk vanmorgen, maar nu moet je je toch echt even focussen." Oppert hij met een deskundige stem. Alsof ik degene was die... nouja. Laat ik hem maar negeren. "Je bent een vervelend mannetje." Hij begint te lachen. "Dat zeg je wel, maar je ogen zeggen wat anders."
"Alaric!" Ik zucht diep.
"Oke snoes, laten we beginnen bij het begin." Hij gaat achter me staan.
"Kan je ze bewegen?" Ik probeer het, maar voel niet eens een beetje beweging komen. Handen klemmen zich om mijn vleugels, en laten ze langzaam bewegen. Ik voel voor het eerst de spieren die er bij zijn gekomen. "Deze moet je aanspannen." Hij klinkt ineens heel proffesioneel, en ik doe wat hij zegt. Langzamerhand begin ik mijn spieren zelf aan te spannen.
"Goed zo. Voel alle spieren in je vleugels, wees je bewust van hen aanwezigheid." Ik concentreer me, en voel hoe het me na een tijdje lukt om mijn mijn gehele vleugels te bewegen.
"Yes. Het is gelukt!" Zeg ik blij, en spring de lucht in.
"Dat zie ik ja. Nu sneller klappen met je vleugels." Ik zet meer druk op de gevaartes op mijn rug. En door de kracht waarmee ze slaan, begin ik te wankelen op mijn benen. "En nu?" Vraag ik hem opgewonden.
"Kijken of je in de lucht kunt blijven. Kom hier." Ik ga naast hem staan.
"Nu ga je rennen, gewoon recht vooruit. Dan spring je, en begin je te klappen met je vleugels. Kijken of het lukt." Ik knik naar hem, en begin te rennen, wat niet super makkelijk is door de sneeuw die overal ligt. Op een gegeven moment spring ik, en laat mijn vleugels het werk doen. Ik pletter de sneeuw in. Achter me hoor ik gelach, en ik hijs mezelf op uit de koele sneeuw. De sneeuw van mijn kleding afkloppend, pak ik een hoop sneeuw, klop het bij elkaar, en gooi het richting Alaric. Hartstikke mis.
"Zanzu zal het zwaar met je krijgen."
"Hoezo?" Zeg ik lachend, en ga weer bij hem staan.
"Hij zal het je leren. Zanzu is echt enorm goed in boogschieten."
"Cool, wie leert me zwaardvechten?" Vraag ik nieuwsgierig.
"Als eerst de leraar, maar Luna-Mae is de beste uit de groep, ze zal je wel willen helpen." Luna-Mae is enorm aardig, en een beetje raar. Met haar energie verbaasd het me niet dat ze een van de beste is.
"Kom S, we proberen het tegelijk." Zegt hij, waarmee hij me uit mijn gedachtes haalt. Gelijk daarop begint hij te rennen, en ook ik begin me zo snel mogelijk te verplaatsen. Hij kijkt naar achteren. Een lieve grijns komt op zijn gezicht. Dan springt hij de lucht in, en blijft daarin zweven. Ik doe hem na, maar houd het precies 3 seconden vol in de lucht. Mijn handen worden vast gegrepen, waardoor ik blijf bungelen.
"Hop, vliegen jij." Ik begin wild met mijn vleugels te slaan, en na een beetje uitproberen, heb ik de smaak eindelijk te pakken. Ik kom steeds hoger, tot ik op ooghoogte ben van Alaric.
"Oh mijn god! Het lukt!!" Ik laat zijn handen los, en blijf op mezelf in de lucht. Het voelt geweldig en vrij. Enorm veel eenhoorns vliegen door mijn buik bij de gedachte te kunnen vliegen. "Dit voelt fantastisch!" Roep ik vrolijk. Alaric lacht en geeft me een kus, waarbij hij me stevig vast houd. Ik sla mijn armen (jaja, nog steeds in de lucht!) om hem heen en zoen hem.
"Dat was grappig." Piep ik. Hij lacht en we zweven langzaam naar beneden.
"Tijd om terug te gaan?" Vraag ik, wanneer hij mijn vest uit de sneeuw haalt, af klopt en hem aan mij terug geeft. Ik trek hem over me heen. "Ja. We hebben zo rekenen." Ik zucht diep.
"Waarom??" ik kreun dramatisch, waarop we terug lopen naar het PMA. Voor de deur staat Dadin. Hij kijkt ernstig.
"Serena, waar was je? We waren bezorgd toen je niet bij Taalkunde was!" Ik richt me naar Alaric. "Kan je ons even alleen laten?" Vraag ik hem, hij hoeft er niet bij te zijn als ik een preek krijg. Alaric knikt, en loopt langs Dadin de school in.
"Waar was je?" vraagt Dadin.
"Ik heb leren vliegen het is makkelijker dan ik dacht." ik kijk hem zo nonchalant mogelijk aan. Hij schud zijn hoofd.
"We zitten met een probleem.' Begint hij. 'Ik ben bang dat de directrice meer over jou weet dan we willen. Straks houden ze ons tegen." Vragend kijk ik hem aan. "Waarom denk je dat?"
"Kijk, elke school heeft dossiers van de leerlingen. En vanmiddag zag ik Binkhorst met Kella praten. Maar Binkhorst had een dossier met S. Gins er op. Eigenlijk zou ze niks over je kunnen weten." Shit. Straks weten ze dat ik van aarde kom.
"Hoe komen ze aan die info?" Ik voel me eerlijk gezegd een beetje misselijk worden.
"Weet ik niet. We moeten kijken wat ze allemaal weten van ons."
"En dus??..."
"Moeten we die dossiers te pakken krijgen!"
"Doen we. Maar nu eerst rekenen. Misschien weet Alana waar we het kunnen vinden. Zij kent mijn geheim en de school." Dadin knikt naar me.
"Zorg dat ze het voor zich houd."
Samen lopen we naar het lokaal, waar Keelia triomfantelijk met mijn rekenboek in haar handen staat.
"Kijk eens wat ik voor je heb." Ik wist dat ik iets vergeten was, pak het boek aan en neem plaats aan de tafel naast Keelia. Binkhorst geeft Rekenen. En ik merk dat ik haar voordurend aan staar.
"Oke. Waar was je?" Fluistert Keelia.
"Bij Alaric, hij leerde me vliegen." Ik voel dat Keelia me nog steeds aan staart. Ik kijk naar haar op. "Wat?"
"Die jongen heeft geen goede invloed op je." Boos kijk ik haar aan. "Wat bedoel je daar nu weer mee?"
"Dames, kan het even stil zijn?" Binkhorst' stem galmt door mijn hoofd. Gelijk zijn we stil.