Onmacht {Het Oog der Engelen}

Het verhaal van Fióna

Wanneer ik wakker word, is het enige wat ik hoor de ademhaling van Ciáran. Wat is er gebeurd? Denk ik. Ciáran ligt tegen een grote boom aangeleund, en ik leun weer tegen hem aan. Heb ik hier de hele nacht gelegen? Schiet door mijn hoofd, wat word beantwoord als ik een zenuwachtig knipperlicht zie verschijnen vanuit Ciáran's broekzak. Een telefoon.

Zal ik kijken? Denk ik. Nogmaals kijk ik naar Ciáran, hij ligt in een diepe slaap. Hij ziet er zo lief uit, zo onschuldig en klein. Heel anders dan als hij wakker is. Grinnik ik. Snel wend ik mijn blik van hem af, en ga heel langzaam met mijn hand richting zijn broekzak. Zodra hij niet op de aanraking reageert, pak ik heel voorzichtig zijn telefoon uit zijn broekzak. Na een snelle blik kom ik overeind, en ga aan de andere kant van de boom staan, waar ik de telefoon van de stand-by stand af haal.

Shit. Vergrendeling. Wat zal het zijn? Ik probeer een aantal woorden. Macht, verschillende soorten eten, Heran, zijn eigen naam.. Wat zal er nog meer in zijn hoofd om gaan? Mijn vinger gaat naar de D. A. D. I. N. 

Een zucht van opluchting ontglipt mijn mond wanneer de vergrendeling verdwijnt. Zie je wel, hij houd wel van Dadin. 

Snel schuif ik het luikje omlaag en lees het eerste stukje van de binnengekomen berichtjes.

Dadin: Pap zoekt je, je moet naar huis komen

Pap: Ciáran, waar ben je?

Pap: Ciáran? Reageer. Ik weet dat Serena bij je is.

Pap: We hadden een afspraak. Je zou...

Meer van de berichten is niet te zien. Ik ben enorm nieuwsgierig en besluit verder te lezen, waarop ik de berichten aanklikt. Achter me hoor ik iemand zich uitrekken. Snel doe ik het schermpje uit. 

''Serena?'' Hoor ik  zacht, waarop ik achter de boom vandaan kom, en de telefoon achter mijn rug verstop.

''Goeiemorgen..'' Zeg ik, met een licht trillende stem. Hij mag er niet achter komen dat ik zijn berichten heeft gelezen, of bijna heb gelezen.

''Goeiemorgen.'' Antwoord hij met een brede glimlach.

Hij grijpt hij naar zijn broekzak. Oh shit. Denk ik, terwijl mijn handen klam worden van de spanning.

''Uhmm, heb jij mijn telefoon gezien?'' Vraagt hij terwijl hij om zich heen kijkt, en een paar kleine planten struikjes onderzoekt.

''Geen idee, niet gezien, ik ga hem wel zoeken.'' Snel draai ik me om en doe alsof ik aan het zoeken ben. 

''Serena wacht,' Begint hij, waarna hij naar me toe komt. Een knipperend lichtje schijnt onder mijn shirtje vandaan, waar ik hem onder had verstopt. 

''Serena? Wat heeft dit te betekenen?'' Vraagt hij wanneer ik de telefoon te voorschijn haal. 

Ik verstijf, maar hervat mezelf al snel. ''Ooh, kijk nou,' Zegt ik zo onschuldig mogelijk.'Ik heb hem gevonden!'' Ciáran pakt de telefoon aan.

''Doe niet zo dom, wat is hier aan de hand?'' Hij kijkt streng. Of het nou kwaad is of streng, is niet duidelijk. Zijn gezicht kijkt alleen niet gelukkig, en ik weet dat ik hem niet voor de gek kan houden.

''Ik.. Ik.. Ik.. '  Ik zoek naar woorden, en bedenk me dan iets wat misschien zou kunnen werken. 'Sorry.''  Is het enige wat ik uit kan brengen. Misschien is dit wel het moment om contact te maken met min moeder.

''Kan ik mijn moeder bellen?''  Zijn gezicht is zijn strenge gloed kwijtgeraakt, en staat weer op lief en bezorgt. 

''Je kan haar niet zomaar bellen. Laten we eerst even bedenken hoe je jouw verdwijning uit gaat leggen.'' Ik zal hem wel kunnen zoenen, zo opgelucht ben ik.