MEDCEZİR♣

Final (Part/1)

Playlist ;Ellie Goulding - Army

Medyada; SerrAF <3

Heyecanla merak edin diye finali ikiye böldüm. Biraz PeriZekalı olduğum doğrudur (:
Rekora devam ediyor muyuz YANKI'Lar?

''

Acının bir kalıbı var mıdır diye düşünürdüm hep. Dokunabilir miyiz? Dokunsak hisseder miyiz? Araf'ın kucağım da ki haline bakıp yüzüne dokunduğum da acıya dokunduğumu hissettim. Ellerimin altındaydı ve sıcaktı. Koca bedeninin altında sakladığı duygular beni mahvetmişti. Hep düşünürdüm, Araf'ın böyle kötü olmasına sebep olacak ne olabilir ki diye. Bir sürü şey kurmuştum kafamda ama benim tozpembe hayatım da bu tür düşünceler bile yoktu. Araf haklıydı, benim hayatım tozpembeydi ve bu gece artık onun grisi bulaşmıştı.

Sabah erkenden kalkıp deposundan yavaşça çıktım. Araf sızmıştı ve büyük ihtimalle dün geceyi hatırlamayacaktı. Hatırlasa da bunun için ya kendini cezalandıracaktı, ya da beni. Bu yüzden onunla yüzleşmekten kaçıp eve girdim. Maya'yı salonda görünce ister istemez saate baktım ve yedi olduğunu görünce kaşlarımı çattım. Maya beni görünce yerinden hızla kalkıp bana sarıldı.

''Neredesin, Siri?'' Diye sordu, dün geceyi hatırlayınca yine bir ağlama dalgasına tutuldum. ''Ne oldu?''

''Lütfen sorma.'' Dedim ve ağlamaya devam ettim. Ben bunları nasıl unutacaktım? Araf'ın yüzüne bakıp nasıl hiçbir şey olmamış gibi davranacaktım bilmiyordum. Bildiğim tek şey bir daha asla eskisi gibi olamayacağımızdı. ''Duş alıp biraz uyuyacağım.'' Dedim ve Maya'ya hiçbir şey anlatmadan odama girdim oda bunu anlayışla karşıladı. Kendimi banyoya atıp sıcak bir duş aldım ve bornozumla birlikte yatağıma girdim. Şans yatağıma tırmanınca onu da yorganın içine sokup sarılarak uyudum. Gözlerimi kapatıp Araf'ın annesinin o halini düşünmemeye çalıştım.

Uyandığım da saat kaçtı bilmiyorum ama kendimi iyi hissetmediğim için kalkmadım. Kapımın önünde ki fısıldaşmayı duyabiliyordum. Sanırım Maya'ydı ve başka ses duyamadığım için galiba telefonla konuşuyordu.

''İyi durumda değil, gelecek mi bilmiyorum.'' Dedi karşısındakine. Nereye gelecek miydim? Ah, parti! Yorganı başıma kadar çekip buradan çıkmamak için ölene kadar uyuyor numarası yapmaya karar verdim. Tabi bu Maya içeri girene kadar sürdü. ''Siri? Araz arıyor.'' Dediğin de yanaklarımı şişirdim ve yorganı kafamdan çekip telefonu aldım.

''Efendim Araz?'' Dedim sesimin garip çıkmasını umursamadan.

''Serra, çalışmamız gerekiyor, geleceksin değil mi? Lütfen geleceğini söyle bu çok önemli.'' Dediğin de uyduracak yalan aramaya başladım. Kafam öyle durmuştu ki bir tane bile bulamadım.

''Ne kadar önemli? Kendimş iyi hissetmiyorum.'' Dedim ama onu da kırmak istemiyordum. Bana güvenmişti ve bu onu yarı yolda bırakmak olacaktı.

''Sponsor bulduk, satılan biletler USLU ÇOCUK EVİ'ne bağışlanacak. Yani her şey çocuklar için.'' Dediğin de artık bir kaçış şansım olmadığını anladım. Kendi sorunlarım için bundan mahrum kalamazdım.

''Peki, geleceğim. Çocuklar için.'' Dedim ve telefonu kapatıp yerimde doğruldum. Maya soran gözlerle bana bakıyordu. Ona da bir açıklama yapmam gerekecekti ama sırası değildi. ''Anlatacağım ama şimdi okula gitmem gerekiyor.''

''Tamam kaç bakalım kızıl köle.'' Dedi sesini Çilem'in sesine benzeterek. Ona suratımı buruşturdum. Ve telefonu kucağına fırlattım. Onu ustalıkla yakaladı. Telefonu onun her şeyiydi. ''Sina dün gece çalıştığını sanıyor.'' Dediğin de ona minnetle gülümsedim. Birde Sina'ya laf anlatmakla uğraşamazdım. Üzerimi giyinip saçlarıma düz fön çektim ve ceketimi giyip evden çıktım. Bu halde nasıl dans adapte olacaktım bilmiyordum ama çocuklar için bunu yapacaktım. Okula gittiğimde neredeyse kimsenin olmadığını gördüm. Umarım akşamda böyle olmaz ve biletlerin hepsi satılır diye umut ettim. Akşam olmak üzereydi ve gösteri saat dokuzda başlayacaktı. Biz iyiydik, en son çıkacağımız için bir sorun yoktu.