MEDCEZİR♣

▶️12◀️

'Medyada Araf!'
'

Birine alışmak bana göre her şeyden zordur. Sadece birine değil, herhangi bir eşyaya bile bağlanıp kopamamışlığım vardır benim. Belki de karakterimde ki en nefret ettiğim özelliğimdir bu, bağlılık. Bir kitap karakterine bile bağlanır hatta sahiplenebilirdim.

Ama şimdi, hiç olmadığım kadar korkmuştum bu özelliğimden. Yanlış kişiye bağlanıyordum ve bunun sonunda canım çok fena acıyacaktı, farkındaydım. Bile bile lades demekti belki bu ama hayatıma giriş biletini ben kesmiştim grinin. Saçma bir olaya karışıp yine saçma bir anlaşmaya girişmiştim. Yapmayacağım taktirde bir insanın canı söz konusuydu. Kim olursa olsun veya ne yapmış olursa olsun kimse bu tür bir ölümü haketmezdi.

Benim lanet vicdanım!

Bütün gecenin yorgunluğuyla sabah gözlerimi güçlükle açmaya çalıştım. Birine sarılıyordum. Ellerimi yavaşça hareket ettirdim ve yumuşak bir bedende gezintiye çıktım. Ben kime sarılıyordum? Durumun şokuyla hızla gözlerimi açtım ve yanımda boylu boyunca yatan Pamir'i görünce şaşkınlıkla gözlerimi kırpıştırdım. Dün geceyi hızla hatırlamaya çalıştım ve grinin beni yatağına yatırdığını hatırladım. Kimseyi yatağına almadığını mı söylemişti o? Bir daha düşünsün.

Uyku sersemi yanlış hatırlamıyorsam bir kaç kez saçlarımı kokladığını hatırladım. Bu çok tuhaftı. Acaba kötü mü korkuyordum? Yada köpeklerle yaşaya yaşaya bir özellik kapmıştır? Bu düşünceyle sırıttım ve Pamir'in tüylerini ellerimle taradım.

"Günaydın koca adam!" Dedim kafasından öperken. O kadar güzel bir köpekti ki, grinin buna sahip olması haksızlıktı.

"Köpekle mi konuşuyorsun?" Duyduğum sesle yerimden zıpladım ve yep yeni bir motorla içeriye giren griyi gördüm.

"Motor yeni mi?" Diye sordum kaşlarımı çatarak. Benim dün gece uykusuz kalıp boyadığım motor yerinde duruyordu.

"Evet. Artık bunu kullanacağım." Dedi ve motorunu diğer motorun yanına çekti.

"Diğerini ne yapacaksın?" Cidden bunun cevabını duymak mı istiyordum? Hadi ama! O motor benim canımı çıkardı.

"Hurda olmuş zaten atarım." Dedi. Kulaklarımdan ateş çıktığına yemin bile edebilirim! Kollarım koptu benim dün gece bu motor yüzünden. Ellerim de kap kara boya izleri duruyor. Hurda mı dedi o? Atacakmıymış!

"Bana niye tamir ettirdin o zaman? Ellerime bak mahvoldu!" Diye kızgınlıkla yataktan kalktım.

"Çirkinliğinden bir şey kaybetmemişsin merak etme." Dedi beni umursamayıp Pamir'in yanına gelirken. Sinirle açık kalan ağzımı kapattım ve deli gibi bağırmamak için kendimi frenledim. İnanılmaz!

"Bilerek yaptın değil mi?" Diye sordum gözlerimi kısıp. İfadesiz bir şekilde yüzüme baktı. Eli Pamir'in tüylerindeydi.

"Bir daha o motoru kullanacağımı düşünmedin herhalde? Zaten bir boya yapmayı bile becerememişsin?" Dedi tiksinti dolu bir sesle. Bilerek bana eziyet ediyordu. Hatta bunu yaparken büyük zevk alıyordu acımasız Piçlak! Derin bir nefes aldım. Pekala! Sakin ol Serra. Ama yok olamadım tabi ki! Grinin yanına gittim ve boyalı ellerimi saçlarına iyice sürdüm. Büyük ihtimal artık ölü biriydim ama hiç yoktan gururlu ölmüş olurdum. Gri ne olduğunu anlamaya kalmadan depodan son gücümle koştum.

"Kızıl. Sen öldün!" Diye bağırdı arkamdan. Daha da hızlı koştum ve hatta bir ara yuvarlandım. Dizim kanadı ama durmadım. Deli gibi gülmek geliyordu içimden. Korkuyordum ama hiç yoktan sinirim geçmişti. Sen Piçlaksan bende namı değer Kızılım!