HFALL II: The Greatest Assassin (Completed)

Special Chapter #1

Special Chapter #1

(Daphne & Kevin)

Daphne's POV

Grabe, kapagod mag-ayos ng mga gamit. Pero ayos lang kasi kasama ko naman si Kevin. Hihi.

"Daphne, napagod ka ba? Pasensya ka na at naistorbo pa kita para tulungan ako mag-ayos ng gamit."

Napangiti naman ako dahil sa sinabi niya. Sumandal ako sa may balikat niya tapos inintertwined ko yung kanang kamay ko at kaliwang kamay naman niya.

"No worries, baby. Wala naman akong gagawin sa unit namin. Nathan is helping Natasha to fix our things there, kung mag-i-stay lang ako doon baka maistorbo ko pa yung dalawa. Haha!"

I heard him chuckle kaya lalo akong napangiti. Napakasarap sa pakiramdam na marinig ko yung masiglang tawa ulit ng lalakeng pinakamamahal ko.

"Pero seryoso, Daphne. I want to thank you for everything. You don't know how thankful I am because I have you in my life. Siguro kung hindi mo ko inalagaan dati pa ko sumuko at di na ko lumaban sa sakit ko. Baby, thank you so much."

"Geez, ang drama mo naman!" Dumilat ako para hampasin siya ng pabiro. "Can we stop this drama, Kev? Now that you are totally back we should just celebrate. Tapos na 'yon, okay? Nakaya mong labanan yung sakit mo because you are strong. I just supported you that's all."

Ngumiti siya kaya napangiti rin ako. Napapikit ako nang dalhin niya ang kanang kamay niya sa kaliwang pisngi ko.

"You are crying again." He said.

"No... I'm not." Pagtanggi ko.

Wala na siyang sinabi pang iba, niyakap na lang niya ako. We stayed like that for a long time. Di namin namalayan na nakatulog na pala kaming dalawa.

"Wake up, baby. I made a corn soup and I bought a Hawaiian pizza plus your favorite cheesecake for our merienda."

Kahit nanlalabo pa ang paningin ko dahil kakagising ko lang, kitang kita ko agad yung matamis na ngiti ng baby ko sa harapan ko. Bumangon ako sa pagkakahiga at saka ko inayos yung buhok ko because I know it is messy.

"Gutom ka na ba?"

I smiled. "Medyo."

"Good. Let's go? Your babies are waiting for you." Sabay kindat niya kaya natawa ako.

"It's good that you are treating my beloved sweets foods as a baby too, Kev." I said habang naglalakad kami pababa ng hagdanan.

"Syempre naman. That's what you want, right?"

Napangiti ako dahil sa sagot niya. Nakaakbay siya sakin habang papunta kami sa may kitchen.

"Wow." Yun lang ang nasabi ko. What the fudge! Ang dami nito! Kaya ko ba 'tong ubusin? "Are you serious, baby? Bakit naman ang dami nito? Gosh!"

"Haha! I know that would be your reaction, Daphne. This is my thank you gift to you for taking care of me. You deserve this. Alam kong matagal ka nang di nakakakain nitong mga 'to."

Nakangiti lang ako habang nakatingin sa mga pagkain na nasa harapan ko. Nang maramdaman kong parang nababasa ang pisngi ko, inangat ko yung kamay ko para punasan 'to. Damn, I'm crying again.

Naiyak ako lalo nang lumapit sakin si Kevin at niyakap niya ko. I don't know why, it sound so OA pero pakiramdam ko tapos na lahat ng paghihirap ko.

"Thank you, baby..."

"Ssshh, ako ang dapat magpasalamat. Thank you very much, Daphne Elsa Smith."

I just smiled while still hugging him. I miss the times like this. Just hugging each other, we can feel how much we love and how much we are thankful because we met and we are still together right now.

Pagkatapos naming kainin yung mga street foods like isaw, kwek kwek, Betamax, Adidas, kikiam and fishball pati yung mga cheesecake, pudding, cupcakes, muffin and ice cream bumalik kami sa kwarto and we cuddle the whole night while watching some horror movies.

"Hahahaha! Baby, open your eyes, come on! Di naman nakakatakot e!" I said while giggling and while trying to remove his cap na natatakpan na yung mukha niya.

"Daphne Elsa, I said no." Seryoso niyang sabi.

"Kevin naman e! Why are you scared? Nasa tv lang naman si Annabelle! Di ka niya malalapitan!"

"And then? Tsk! Basta ayaw ko! Manood ka na lang diyan! Tss!"

"Duwag. Kalalakeng tao, duwag! Hmp!"

"Tss. Bahala ka."

Kumunot ang noo ko nang bigla siyang lumabas ng kwarto. Ewan ko pero bigla akong nainis. Ang pinaka-ayaw ko is yung nilalayasan ako. Well, matagal na kami pero di pa rin nawawala yung nagkakainisan kaming dalawa.

"Hey, bakit ka nandyan?" I'm trying to sound not pissed good luck na lang sakin. "Are you that scared about that ghost?"

"Isn't it obvious?" Mahina pero narinig kong bulong niya.

Lumapit ako sa kinaroroonan niya which is sa veranda ng unit niya. Napahawak ako sa may buhok ko kasi ang lakas ng hangin.

"If you are that scared, hindi na dapat tayo nanood non. Ikaw pa nagsuggest na yun ang panoorin natin." Nakanguso kong sabi habang nakasandal ang mga siko ko sa may railings.

"Tss."

I just sighed because of his answer. Pag ganyan na puro 'tss' at 'tsk' ang sinasagot niya it means 100% that he is pissed, my baby is pissed.

"Okay, I know you are pissed, baby. I understand. I'm sorry."

Lalaki pa 'tong away namin kung sasabayan ko pa ang inis niya kaya ako na magbababa ng pride.

"Kevin, sorry na o." Paglalambing ko. "Pansinin mo na ko please."

Niyakap ko siya mula sa likod. Sana umeffective. Madami nang nagbago saming dalawa. Siguro I can say na nagmature na kami? Kasi kung dati 'to, aabutin ng isang araw bago may magbababa ng pride at magsabi ng sorry pero look at us now, I am ready to say sorry kasi ayaw ko nang lumala pa 'to. Ngayon na nga lang kami bumabalik sa dati because while he is still sick, hindi kami ganito. Every day, every night we are both suffering we are both worrying. What if paggising naming dalawa hindi na kami magkausap? What if hindi na kami magkasama ulit? Mga ganon ba. Kaya we promised na ngayong bumalik na kami dito sa Pilipinas we will try to change for the better and create new memories with each other.

"Baby, please... sorry na kasi. Hindi ko na uulitin yung ginawa ko. I'm sorry for calling you a coward." Sinandal ko yung ulo ko sa may likod niya. I can feel tears flowing from my eyes to my cheeks. "Please forgive me."

Napahigpit ang hawak ko sa bewang niya nang maramdaman kong hinawakan niya yung kamay ko hanaggang sa matanggal na 'to sa katawan niya.

"Daphne." Nakapikit pa rin ako nang tawagin niya ang pangalan ko. "Look at me, Daph."

Umiling iling lang ako.

"Tsk. Heads up, baby. Look at me."

At dahil hindi ko siya sinusunod siya na nag-angat ng ulo ko mula sa pagkakayuko.

"Tsk, you are crying again. Bakit ba napaka-crying baby mo?" he said that while wiping the tears out of my cheeks. "Hindi bagay sayo umiiyak."

"Ikaw kasi..."

"Oo na. I'm sorry. Sorry for making you cry, baby. Nainis lang talaga ako. Ang bakla man pakinggan pero kasi ayoko talaga ng mga ganon. I let you watch that because I know you like it, pero di mo na ko dapat pinilit ayan tuloy napagtaasan pa kita ng boses."

I sniffed. "Hindi ko na uulitin."

"Good." He smiled and hug me again. "I'm sorry again."

"Sorry too. I love you, Kevin."

"Me too, I love you more, Daphne Elsa."