HFALL II: The Greatest Assassin (Completed)

39.

Chapter 39

Paris POV

Shit! Mabilis kong inagaw yung shades ko na hawak-hawak ni Farrah. Tatakbo na sana ako paalis ulit nang biglang may humatak sa kamay ko at kinaladkad ako patakbo. Pagtingin ko nakita ko si Farrah.

"F-Farrah? W-wait! Where are we going?!" I shouted para marinig niya ko. "Pier is waiting for me! Farrah!"

"We will talk so shut up, Giovanni!"

I don't know why I shut up. Parang hindi si Farrah 'tong nasa harapan ko ngayon. Her childish aura is gone. If you will ask kung alam ko ang about sakanila ni Pier, of course I know it. Ako ang nakakarinig sa bawat mga tawag niya sa cellphone ni Pier, sasagutin ko sana kaya lang sabi naman ni Pier wag ko na daw pansinin.

Hingal na hingal ako nang pumasok kami sa isang pasta shop na medyo tago pero the place is beautiful. Sayang lang at nasa tagong lugar 'to.

"I ordered fettucini for both of us. Is it alright?" I just nodded with Farrah's question.

"Farrah, are you mad at me? Do you hate me now?"

The usual smile in her face is gone and her twinkling eyes cannot be seen anymore. Seriousness is all over her face. The cute Farrah is gone. I can feel Natasha's vibe around her right now.

"I-I... Farrah, I'm sorry. I did this because—"

"I know everything. I just find it out."

Napakurap naman ako dahil sa sinabi niya. "H-ha? What do you mean?"

She smirked. This is the first time I saw Farrah's smirk.

"Leave it to me, Giovanni. Farrah Chloe Austort will help you." Sabay kindat niya sakin.

Napanganga naman ako. Kumunot rin ang noo ko. I don't get it. Anong ibig niyang sabihin?

Dumating na yung orders naming dalawa. She started eating na parang isang linggo siyang di nakakakain. By looking at her, mukhang ganun na nga? Ginugutom ba niya ang sarili niya dahil nasaktan siya sa ginawa ni Pier? I was there that night... nung pumunta siya sa mansion ni Pier. Nakita ko kung gaano siya katagal sa ulan nung time na 'yon. Ako rin ang nagpadala ng katulong at nagpahatid sakanya pauwi. Because I know Pier will not do it.

Awang awa ako kay Farrah that time. At mas lalo akong nagalit naman kay Pier. He is very different now. Hindi ko na siya kilala. Or hindi ko talaga siya kilala mula pa nung una?

"What? Why don't you start eating? Lalamig 'yang fettucini mo di na 'yan masarap." She said. Nginitian ko na lang si Farrah at sinimulan ko na ring kumain.

Hindi ko naman mapigilan na mapasulyap sakanya. I expected na magagalit sakin si Farrah kapag nalaman niyang ako ang dahilan kung bakit nagawa ni Pier yun sakanya. Farrah is living with our unit kaya madalas kaming nagkakausap at nagkakasama. I was there everytime na magkukwento siya about kay Pier but I don't have a choice but to agree with Pier's wants dahil siya lang ang makakatulong sa kumpanya namin at binalaan niya rin ako tungkol sa buhay nila Jack.

Natapos na kaming kumain na dalawa. And we are just eating our dessert—coffee jelly. It's Farrah's treat after all. Nagulat nga ako dahil siya na ang nagbayad.

"Farrah, thank you." Mahina kong sabi dahil nahihiya pa rin ako.

"Giovanni, you said that for I don't know how many times already! Stop saying thank you. Di pa tapos ang lahat. Saka mo na ko pasalamatan pag okay na lahat, okay?" Then she winked at me.

I nodded. Pinakwento niya sakin ang lahat, may tiwala ako kay Farrah kaya I told her everything.

"Aww my poor Pier baby, kawawa naman pala siya. Don't worry, leave him to me! And about the problem of your company, ako na rin ang bahala. I'll talk with Pops Fernan about it." Nakangiti niyang sabi.