HFALL II: The Greatest Assassin (Completed)

59.

Chapter 59

Ashmiya's POV

Nagpahatid ako kay Thomas dito sa sementeryo kung nasaan nakalagi ang musileo ng pamilya ko. Ang tagal na rin since nang huli akong magpunta dito. Dahil sobrang busy ng schedule namin nang bumalik kami mula sa England, iisang beses ko pa lang ulit napuntahan sila Mommy.

"Mom, Dad, Euka and Kuya Dylan... how are you guys? Sorry kung ngayon ko lang kayo ulit napuntahan. It's just that I'm so busy being a model. I hope you can forgive me." Sabay upo ko para makatapat ko yung lapida nila.

Biglang humangin nang malakas kaya napangiti ako. They are here. I can feel that they are at my side right now.

"Thanks guys. I know na lagi lang kayong nasa tabi ko. Salamat. I miss you all..."

Kung maibabalik lang ang dati sana magkakasama pa kaming lahat.

Kung hindi lang nangyari ang massacre na 'yon sana hindi ako nag-iisa.

Kung hindi lang pinapatay ni Leo Sinco si Kuya Dylan sana kasama ko siya ngayon at nag-aasaran kami sa puntod ng mga magulang namin at ni Euka.

Pero alam kong hanggang sana na lang lahat...

Natawa ako nang maramdaman kong may tumulong luha sa pisngi ko. Ano ba naman bat ngayon pa ko magdadrama bakit ngayon pa kung kailan nabuo kaming ulit na pamilya...

"Uhh... sorry. Hindi ko lang napigilan maiyak. I just miss you all guys. Hahaha."

Tumayo ako at saka ko pinunasan ang pisngi ko gamit ang kamay ko then I smiled.

"Mom, Dad, Euka, Kuya Dylan sana mapatawad niyo ko sa gagawin ko. I know that I'm being selfish pero hindi ko na kaya magsinungaling sa sarili ko. With you guys not around at my side, kailangan ko nang makakasama. Kailangan ko ng taong magmamahal at mag-aalaga sakin. You know me, guys. I can't handle myself alone kaya sana... maintindihan niyo ko. I decided that I will get him back. So, I'm asking for your forgiveness. His dad is the reason why you all guys are here but I really love him... siguro okay naman na yung limang taon na naghirap ako diba? I need Calyx in my life..."

Bwisit. Tumulo na naman yung luha ko. Sabi kong di na ko iiyak eh.

Kinuha ko na lang yung kandila na nasa may lalagyanan dito sa musileo nila Mommy at yumuko ako para sindihan ang apat na kandila. Pumikit ako at ipinagdasal ko sila.

Lumabas na rin ako ng musileo, hindi ko namalayan na dumilim na pala. Wala pa namang mga tao ngayon dito. I gulped at saka ako nag-umpisang maglakad.

Kanina ko pa nararamdaman na parang may sumusunod sakin. Nilalakasan ko na lang ang loob ko. Walang mangyayari kung magpapadala ako sa takot ko.

Lakad... Lakad... Hinto. Huminto rin yung taong sumusunod sakin, confirmed meron nga. Naglakad ako ulit mas binilisan ko na.