GECE'NİN MAVİ KARANLIĞI (TAMAMLANDI!)

2.Bölüm, MAVİ..

Selam okuyucular..

Keyifli okumalar..

..

SELİN'den..

Gökyüzüne haykırdıktan sonra yavaşça gözlerimi kapattım, yüzüme düşen kar tanelerini hissederek. Biraz da olsa içimin acısı geçmişti, soğumuştum sanki. Bir boşluğa düşmüş gibiydim ve aklıma şu mısralar doldu bir anda..

Önce, büyük büyük düşündüm.
Sonra, büyük büyük yaşadım.
Ne varsa, onlar aldı.
Şimdi bana küçük bir ölüm kaldı.

Demişti bir şiirinde Özdemir ASAF, ne güzel demişti öyle.

Yalnız kaldığımı hissettiğimde ve çok mutlu olduğumda okuduğum tek şey sadece onun şiirleriydi. Kendimi bulurdum o mısralarda..

Şiirin etkisiyle gülümsedim. Ne yapacağımı biliyordum. Nasıl kurtulacağımı biliyordum. Gözlerimi yavaşça açtım. Kirpiklerimi birbirine değdirdim birkaç defa. Karşımda sonu belli olmayan denize doğru baktım.

Uçurumun kenarına biraz daha yaklaşmak istedim, biraz daha..

Son iki adımı daha attım. Artık uçurumun kenarındaydım.

Bir adım daha atsam, avucuma düşen kar tanesi gibi bende düşecek ve kurtulacaktım sanki. Kendimi boşluğa bırakırsam çok mutlu olacaktım..

Gözlerimi sımsıkı yumdum, bir adım attım.. Ama düşmedim, boşluk yoktu. Tam o anda birinin bileğimden tutup çekmesiyle üzerine düşmem bir oldu. Ne olduğunu anlamadım. Zaman öyle yavaş aktı ki..

Ben birinin üzerindeydim, bir eli belimi sımsıkı sarıyordu diğeriyse hala bileğimi tutuyordu.

Hızlı hızlı nefes alıyordu nitekim ben de aynı durumdaydım. Yüzlerimiz birbirine çok yakındı. Dudaklarından çıkan nefesinin yüzüme çarpışını hissediyordum.

İlk gördüğüm sakallı yüzündeki pembe, hafif aralık dudaklarıydı ve ıslaktılar.

Gözlerim gözlerine doğru kaydığında ise sonsuz bir maviyle karşılaştım.

MAVİ..

En sevdiğim renk olan mavi..

Nasıl muhteşem bir renkti bu böyle. Deniz gibiydi, gökyüzü gibiydi..

Daha önce böyle bir renk görmemiştim. Nasılda etkilemişti beni..

Kaç saniye gözlerimiz birbirinde kaldı bilmiyorum. Ben mavinin hangi tonu olduğunu düşündüğüm gözlerine odaklanmıştım çünkü bir anda gözlerini görüp her şeyi unutmuştum..

Kafamdaki 'MAVİ' düşüncelerle boğuşurken, tatlı bir ses duydum. Nefes nefese kaldığından sesi kesik kesik çıkmıştı.

''NE. YAPIYOSUN. SEN. DELİRDİN Mİ?!"

Bana delirmişim gibi baktığını bu sözler sayesinde anladım. Kendimi biraz olsun toparladığımda, yüzümü bir şok ifadesi aldı. Şaşkındım. Ben ne yapıyordum sahi?

Hemen gözlerimi dudaklarına çevirdim tekrar; o pembe ve ıslak dudaklarına, oradan sakallarına, sonra da kirpiklerine ve en son yine gözlerine değdi gözlerim. Bakışlarım bütün yüzünde gezindi birkaç saniye.

O da gözlerini kapattı artık nefesi düzelmiş gibiydi. Tebessümle gözlerini tekrar açarak bana baktı dikkatle.

''Artık üstümden kalksan diyorum? Sırtım acıyor.''

Bense söyledikleri karşısında gözlerimi kocaman açtım fazlasıyla utanarak. Hem az önce uçurumdan atlamayı düşünen ve kurtulan kız olmak kolay değildi ki! İnsanda bir sersemlik yaratıyordu haliyle. Sanki beni tut kolumdan çek, üstüne düşeyim demiştim. Ama bu Maviş nerden bilsindi yaşadıklarımı..