Ongeveer 20 jaar geleden werd Charlie geboren.
Niemand had op dat moment kunnen denken dat ze een belangrijke rol zou spelen in een andere wereld. Een wereld die volgens de meeste mensen niet bestond.
In de steek gelaten door haar ouders zoekt ze...
Ik had het allemaal gepland. Ik was zelfs met Celine een mooie lingeriesetje gaan kopen. Waarom? Ik wilde Alec laten zien dat ik er echt wel over nagedacht had. Dat het geen bevlieging was. Voor het eerst sinds lang droeg ik nog eens een kleedje. Alec had subtiel laten vallen hoe graag hij me wel niet in een kleedje wilde zien. En ik had natuurlijk geluisterd, de goede vriendin die ik ben.
Alec was met Lewis een tocht door de roedel aan het maken. Even rennen als wolf. Iets dat hij al even niet had kunnen doen. De wonde had ervoor gezorgd dat hij het nog een paar weken kalmer aan had moeten doen én ook even niet in zijn wolf mocht veranderen.
En hier stond ik dan. In onze slaapkamer te wachten. Ik ijsbeerde een beetje heen en weer. Het was al donker buiten en het wachten duurde me toch wel heel lang.
Dan hoorde ik de voordeur eindelijk open gaan. Eindelijk! Ik trok mijn kleedje, voor de honderdste keer sinds ik hem aanhad, nog een beetje naar beneden. Ik ging nog even door mijn haar, net toen ik hem hoorde roepen. "Charlie?"
Ik hoorde zijn voetstappen op de trap en een paar seconden later ging de deur open "Alles is weer bijna het oude. De laatste werken zijn bezig dus nog even en ik kan je nog eens een toer geven van de roedel. Wat denk ... Oh. " Hij stopte met praten zodra hij me zag. Zijn ogen gingen kort over mijn lippen.
Ik zette een paar stappen dichter naar hem toe. "Charlie, wat ben je van plan?" zei hij meteen. Zijn ogen had hij op mijn gezicht gericht. Ik legde mijn armen om zijn nek en hield mijn hoofd een beetje schuin. " Ik zie je graag ... Waarom blijf je dan afstand van me houden?" Via Celine was ik te weten gekomen dat Alec absoluut niet wilde dat ik al een weerwolf werd. Hij vond het te vroeg. Te gevaarlijk. Hij zag er alleen maar de nadelen van. De laatste paar dagen hield hij zelfs wat afstand van me. Tijdens een kus of een knuffel.
"Ik wil niet dat je spijt krijgt van je beslissing." Ik drukte me dichter tegen hem aan en onze neuzen raakten elkaar, doordat ik op mijn tippen stond. "Ik zal geen spijt krijgen." zei ik, voor ik een kus op zijn lippen drukte. Zijn handen gingen voorzichtig over mijn rug. De twijfels die hij had waren wel nog aanwezig. Onze helzing was niet zo stevig als ze had moeten zijn.
Ik trok hem met me mee naar het bed, onze lippen nog steeds op elkaar. Zodra hij boven me lag op het bed verlieten zijn lippen de mijne en gingen ze naar mijn mark. Een zachte grom verliet zijn lichaam en het leek alsof dat het teken was dat alle twijfels verdwenen waren. Dat zijn wolf het van hem overnam en dit wel een goed moment vond.
Volgens Celine zou ik snel een weerwolf moeten worden, hoewel het van persoon tot persoon verschillend was. Een belangrijke beslissing en periode in mijn leven. Maar ik was er zeker van dat ik geen spijt zou krijgen.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
