Ongeveer 20 jaar geleden werd Charlie geboren.
Niemand had op dat moment kunnen denken dat ze een belangrijke rol zou spelen in een andere wereld. Een wereld die volgens de meeste mensen niet bestond.
In de steek gelaten door haar ouders zoekt ze...
De volgende ochtend was er eindelijk eens goed nieuws. Celine had met haar bèta en gamma gesproken en ze had me laten weten dat ze zo snel mogelijk zouden komen. Het aantal kon ze niet bevestigen, maar voor iedere wolf die kwam was ik ze al ontzettend dankbaar. Zelfs al zou het er maar één zijn. Ik hoopte alleen dat ze op tijd zouden komen. Charlie stapte langzaam de kamer in. Ik sloeg mijn armen om haar heen toen ze naast me kwam zitten. Ze had wallen onder haar ogen en het leek dan ook alsof ze niet heel vast geslapen had.
"Ik heb alles geregeld ... Je moet je geen zorgen maken. Alles komt goed." Ik leunde mijn voorhoofd tegen haar hoofd. Haar geur had een kalmerende werking op mij én mijn wolf.
"Hoeveel tijd denk je dat we nog hebben om ons voor te bereiden?" vroeg ze zacht en twijfelend. Alsof ze de vraag eigenlijk niet durfde te stellen. Ik zuchtte en zei: "Niet zo heel lang meer, volgens mij. Ik verwacht het eigenlijk vandaag al, zeker na de aanval van gisteren." Ze wilde nog iets zeggen, maar April kwam de kamer in gehuppeld. Het gevoelige onderwerp werd meteen aan de kant geschoven. Aan de hand van Wesley kwam ze naar ons toe. Die twee begonnen toch ook een speciale band te hebben. Nog nooit had ik hem zo gezien. Alsof ze eerder zijn dochter was dan Charlie haar zus.
"Zijn er geen pannenkoeken?" April keek om zich heen, op zoek naar het verrassingsontbijt van gisteren. "Wesley, maak er eens een paar voor onze prinses." Ik gaf hem een schouderklop, toen hij op de stoel naast me kwam zitten. Hij rolde met zijn ogen, maar stond toch recht. "Weet je wat, we maken ze samen. Dan kan je ze later zelf bakken." April liep achter Wesley aan naar de keuken en al snel hoorde ik gelach.
We gingen rustig verder met ontbijten tot Lewis kwam binnenvallen. " Het is zover." zei hij hijgend. Hij had zich duidelijk gehaast om naar hier te komen.
Een paar seconden gebeurde er niets. We keken hem allemaal geschrokken aan, voor we in beweging kwamen. Ik trok Charlie naar me toe, pakte haar op en begon dan te rennen. De vampiers zouden eerst hier in huis komen kijken. Daarom bracht ik haar ergens anders naartoe. Wesley liep achter me met April in zijn armen. Zo snel we konden brachten we hen naar een andere kelder. Waar ze hopelijk veilig zouden zijn.
"Ik kom je halen zodra het voorbij is. Oke?" April klampte zich bang aan Charlie vast. Ze wist niet wat er ging gebeurde.
Ik drukte een lange kus op Charlie haar lippen. Misschien om mezelf meer gerust te stellen dan haar. Er was natuurlijk een kans dat dit de laatste keer was dat ik haar zag. En dan wilde ik dat het geen kort afscheid was geweest. "Kom alsjeblieft veilig terug." zei ze zacht.
Ik knikte en drukte nog een laatste kus op haar voorhoofd, en op die van April, voor ik wegliep. Wesley ging de deur barricaderen, in de hoop dat het de vampiers zou ontmoedigen om hem open te maken. En om Charlie de mogelijkheid te geven om iemand te contacteren moest hun schuilplaats toch gevonden worden.
Zodra ik buiten stond zag ik dat het gevecht al begonnen was. Via de mindlink probeerde ik mijn broer te bereiken. Door onze familieband werkte die nog steeds, ook al zaten we niet meer in dezelfde roedel. Hij kwam eraan, zei hij. Nog een paar minuten. Zouden die paar minuten teveel zijn?
Ik veranderde in mijn wolf en liep naar de eerste vampier toe die ik zag. De leider moest hier ergens zijn. Als ik hem zou doden was alles voorbij. Maar waar was hij. De vampier lag dood voor mijn voeten. Elke vampier zou eraan geloven als ze tussen mij en mijn doel stonden.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
