Ongeveer 20 jaar geleden werd Charlie geboren.
Niemand had op dat moment kunnen denken dat ze een belangrijke rol zou spelen in een andere wereld. Een wereld die volgens de meeste mensen niet bestond.
In de steek gelaten door haar ouders zoekt ze...
De zenuwen bleven in mijn buik. Net zoals de ongerustheid. Ik maakte me ontzettend veel zorgen om Alec. En om Lewis natuurlijk ook. Dan waren er ook nog de families van de anderen. Hoe zouden zij zich voelen? Ik had zo met hen te doen. Dankzij mij waren zij hun zonen, broers of vaders verloren. Ik kon me wel inbeelden hoe hard ze me nu haten. Dankzij een stom mensenmeisje waren zij iemand verloren. Nooit zou ik het goed kunnen maken met hen. Nooit zou ik mijn spijt kunnen betuigen. Ik had hen teleurgesteld. Dat was wel duidelijk.
"Kunnen we naar hen toe?" vroeg ik Alice. Ik wou met mijn eigen ogen zien hoe Lewis eraan toe was. Ik wou zelf zien wat ik had aangericht. Wat er met hem gebeurd was door mij. Ik was er niet helemaal zeker van of dat eigenlijk wel een goed idee was. En of ik daar wel klaar voor was, om zoiets te zien. Het enige dat ik wel zeker wist, was dat ik hem moest steunen. Dat ik er nu voor hem moest zijn. Dat was het minste dat ik kon terugdoen op dit moment.
Alice leek even in gedachten verzonken. Het duurde dus eventjes voor ze doorhad dat ik haar iets gevraagd had. En dan moest ze wat beschaamd bekennen dat ze niet wist wat mijn vraag was. Daarom herhaalde ik het nog een keer en wachtte dan geduldig op antwoord. "Je kan met Wesley mee gaan, straks. Hij is boven aan het douchen. Ik weet wel niet hoe lang dat nog gaat duren." zei ze. Uiteindelijk moesten we nog een paar minuten wachten, tot Wesley naar beneden kwam. Hij kwam meteen naar ons toe. Waarschijnlijk omdat hij zag hoe slecht Alice eraan toe was.
Hij legde zijn hand kort op haar schouder. "Het komt allemaal wel goed, Alice. Maak je geen zorgen. Lewis is sterk. Hij komt hier wel door." Zijn woorden gaven haar inderdaad wat moed, want ze glimlachte kleintjes naar hem. Ik wachtte even om mijn vraag te stellen. Om te vragen of hij me naar Alec kon brengen. Ik wou niet echt tussen hun korte gesprek komen. En ik wou ook niet ongeduldig overkomen. Hij knikte bijna meteen op mijn vraag. Daar was ik best blij om. "Hij is bij Lewis." was zijn korte antwoord. Hij stapte al naar de deur toe, voor hij zich kort omdraaide om te zien waar ik bleef. Ik verhoogde meteen mijn tempo.
Wesley en ik zeiden niets op de weg naar het ziekenhuis. Ik wist ook niet goed wat ik nu moest zeggen. En de stilte was ook niet echt ongemakkelijk. Het was nu een moeilijke tijd voor iedereen. Het was dan ook logisch dat we niet over koetjes en kalfjes zouden praten. Daar had niemand iets aan op dit moment. Wesley liep een aantal gangen door. Ik volgde hem op de voet. In dit doolhof wou ik zeker de weg niet kwijt zijn. In één van de gangen zag ik Alec zitten. Op een stoeltje in de gang. Zijn handen in zijn haar. Het leek alsof hij tegen zichzelf bezig was. Alsof hij zichzelf aan het vervloeken was. Dat dit deels zijn schuld was. Ik had met hem te doen. Net zoals Wesley. Hij zuchtte kort, voor hij bleef staan. Een aantal meter van Alec, alsof hij ons zo wat privacy wou geven.
Alec leek mijn aanwezigheid op te merken, want zijn hoofd draaide mijn kant uit. Mijn naam verliet zijn mond en hij haalde zijn handen uit zijn haar. Ik zette nog een aantal stappen dichterbij, en ging naast hem op een stoeltje zitten. Van dichtbij zag hij er nog slechter uit. Zijn ogen waren dof. Geen enkele emotie was af te lezen van zijn gezicht. Hij zag er ook heel moe uit. Alsof het allemaal voor een druk op zijn schouder zorgde en hij met die druk niet om kon. Wat ik ergens wel begreep.
Ik legde mijn hand kort op zijn arm. Hij had nog niets tegen me gezegd, behalve mijn naam, dus was ik degene die als eerste iets moest zeggen. "Wesley zei tegen me dat hij erdoor zal komen." Waarom ik dat precies als eerste zei wist ik niet. Misschien wel om hem gerust te stellen. Om hem te laten merken dat ook ik hoopte op een goede afloop. Voor zover er nog een goede afloop was in dit verhaal. "Hij had hier niet gelegen als ik mijn job had gedaan!" bromde hij. Vooral tegen zichzelf.
Voor ik iets kon zeggen of doen had hij me vast. Zijn armen lagen om mijn heupen. Zijn hoofd in mijn nek. Zijn adem op mijn huid. Ik voelde mijn lichaam warmer worden omdat hij zo dicht bij me zat. Die matebond, zoals Alec hem noemde, liet mijn lichaam toch raar aanvoelen. Het leek echt alsof de temperatuur was gestegen. Ik wist niet goed wat ik moest doen. Of ik hem ook moest vastnemen of niet. Of ik iets moest zeggen of niet. Uiteindelijk sloeg ik toch mijn armen, wat onhandig, om hem heen.
Hij hield me zo een tijdje tegen zich aan, voor hij zijn hoofd uit mijn nek haalde en me aankeek. "Sorry ik ... Ik had dit eventjes nodig." verontschuldigde hij zich. Hij liet me langzaam los en schoof weer wat op naar zijn kant. Ik glimlachte kleintjes, om hem te laten zien dat ik het niet erg vond. Ik begreep wel dat hij nood had aan gezelschap. Zeker nu. En aangezien ik een belangrijk persoon was in zijn leven, begreep ik ook dat ik bij hem moest zijn nu.
"Je hoeft geen sorry te zeggen." zei ik tegen hem. Mijn glimlach van daarnet had hem duidelijk goed gedaan, want zijn ogen lichten kort op. "Dit alles is mijn fout. Als ik geen geld van die vampiers had aangenomen dan was dit nooit gebeurd." Alec's armen lagen meteen weer rond mijn middel. Alsof hij me zo tegen mijn eigen woorden wou beschermen. "Zeg dat niet!" zei hij. Zijn stem klonk wat boos. "Dit is niet jouw fout! Jij wist niets van onze wereld af! Als ik daarstraks meteen meegegaan was, had ik hen misschien kunnen stoppen. Dan zouden er niet zoveel wolven gestorven zijn!" Ik wilde nog iets zeggen, maar ik voelde dat dit het einde van het gesprek was. En ik wilde ook niet tegen hem ingaan. Hij had het nu al moeilijk genoeg. Dit gesprek zouden we wel een andere keer hebben. Niet nu. Nu waren er belangrijkere dingen waar we ons op moesten focussen.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
