Ongeveer 20 jaar geleden werd Charlie geboren.
Niemand had op dat moment kunnen denken dat ze een belangrijke rol zou spelen in een andere wereld. Een wereld die volgens de meeste mensen niet bestond.
In de steek gelaten door haar ouders zoekt ze...
Nadat ik Charlie op haar kamer had achtergelaten, ging ik naar het ziekenhuis toe. Via de mindlink had één van de dokters me verteld dat Lewis eindelijk bezoek mocht ontvangen. Natuurlijk wou ik niets liever naar mijn beste vriend toe. Ik wou met mijn eigen ogen zien hoe hij eruit zag. Of hij al wat genezen was. Waarschijnlijk was hij al bijna zo goed als nieuw, met dank aan het snelle genezingsproces van weerwolven.
"Wie we daar hebben," Lewis grijnsde breed naar me,"Ik krijg bezoek van onze enige echte Alfa." Ik rolde bijna meteen met mijn ogen, toen de woorden zijn mond verlieten. Hij had zijn handen onder zijn nek gelegd. Mijn ogen zochten naar verwondingen, maar die zag ik niet meteen. Er was één grote reden waarom ik naar hier gekomen was. Ik wou mijn verontschuldigen aanbieden.
"Sorry dat ik er niet op tijd was," Ik krabde kort aan de achterkant van mijn nek,"Ik weet zelf ook niet waarom ik niets gehoord heb." Ik ging op één van de stoelen naast het bed zitten. Lewis haalde ondertussen zijn schouders op, als teken dat hij het niet echt belangrijk vond. "Ik leef nog en daarbij, de anderen had je toch niet kunnen redden. Wesley was zelfs niet eens op tijd." zei hij. Hij ging wat rechter zitten, zodat we beter een gesprek konden voeren.
Hij veranderde bijna meteen van onderwerp. Waarschijnlijk wilde hij er niet aan denken dat hij de enige overlevende was van die aanval. In zijn plaats zou ik net hetzelfde willen."Hoe is het met dat meisje van jou? Hoe pakt ze dit alles op?" Het verbaasde me niks dat Lewis zich meer zorgen maakte om anderen dan om zichzelf. Vooral daardoor was hij een goede bèta. De roedel kwam voor hem op de eerste plaats. Toch was dat niet de enige reden dat hij bezorgd was om haar. Ze was dan ook zijn Luna, ook al had ze die titel nog niet echt geaccepteerd. In de ogen van Lewis en de rest van de roedel was ze dat wel al.
"Ik heb haar wat meer uitleg gegeven rond mates. Ze vond het allemaal wat raar. Ze zal wat tijd nodig hebben om erover na te denken." Hopelijk maakt ze de goeie keuze, dacht ik. Ik zou me echt geen leven zonder haar kunnen voorstellen. "Ze heeft nog genoeg tijd." Lewis werd onderbroken door Wesley. Ik hoorde zijn stem in mijn hoofd. April is bij Charlie nu.
Ik kon me zo al voorstellen hoe het blije weerzien eruit had gezien. Ze waren nu waarschijnlijk Aprils kamer aan het bekijken. Ik hoopte maar dat ze hem mooi vonden. Alice was ontzettend goed in decoreren, dus had ik haar de taak gegeven om Aprils kamer pico bello in orde te zetten. Ik was zelf even geschrokken van het resultaat. Ze had zichzelf echt overtroffen.In het ziekenhuis hadden Aprils wachters haar naar een paar zaken gevraagd, om zo te weten te komen waar ze van hield. Zodat haar kamer naar haar smaak was ingericht.
Een paar minuten later kwam er een verontrustende boodschap via de mindlink. We worden aangevallen! Vampiers. Ze zijn met veel. Wesley klonk heel bezorgd in zijn boodschap. Ik voelde hoe mijn lichaam meteen vol met adrenaline zat. Mijn lichaam ging er alles aan doen om Charlie en April te beschermen. Lewis had hetzelfde bericht gekregen, want hij stond meteen recht. Heel even dacht ik erover na om hem te verbieden mee te komen. Uiteindelijk deed ik dat niet, omdat ik wist dat ik hem niet op andere gedachten zou kunnen brengen.
Is er iemand bij haar? vroeg ik via de mindlink. Ondertussen verlieten Lewis en ik al het ziekenhuis. Een paar seconden later volgde een ' nee '. Mijn lichaam voelde het wel anders aan. Het leek alsof de mate bond me vertelde dat er wel iemand bij haar was. Het voelde echt alsof er iets mis was.
Ik veranderde in mijn wolf, om zo sneller bij ons huis te zijn. In de deuropening vond ik al een paar vampiers en ik moest eerst met hen afrekenen, voor ik naar boven geraakte. Ik liet Lewis bij de deuropening staan, zodat niemand me langs achteren kon aanvallen. Zo zou ook niemand meer kunnen binnendringen.
Boven lag Charlie op de grond. Ze hield een boek boven haar hoofd en probeerde zo een vampier op afstand te houden. Zonder nadenken, sprong ik op hem af. Pas toen ik hem had uitgeschakeld, merkte ik dat er nog een paar vampiers in de kamer waren. Beschermend ging ik boven Charlie staan. Ik schermde haar af met mijn lichaam. Haar bloed was duidelijk te ruiken in de ruimte en ik wist dat ze haar al verwond hadden. Het maakte me alleen maar nog bozer. Ze zouden boeten voor wat ze gedaan hadden! Niemand raakte mijn mate aan! Laat staan haar pijn doen!
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
